Alweer een week voorbij. De tijd vliegt hier en ik besef me nu dat ik hier nog maar een weekje ben. Binnenkort zie ik Redmer alweer in Miami. Maar voor het zover is: eerst weer even een update.
22 februari sprong ik weer op de bus. Ik reis rond met Kiwi Experience, dit is een hop on-hop off organisatie die je langs de mooie plekjes in Nieuw Zeeland brengt. Je kunt er voor kiezen om langer
op een (mooie) plek te blijven. Dan pak je de volgende dag de bus. Ik had vanaf Kaiteriteri tot aan aan Wanaka (langs de westkust van het zuidereiland dus) dezelfde buschauffeur en ik kon erg goed
met hem opschieten. Toen ik in de bus stapte zag ik dat ik dezelfde chauffeur weer had! Dat was erg leuk en we hebben enorm veel gelachen.
We gingen die dag naar Coromandel, hier vlakbij zijn de hotwater beaches. Ja echt! Het warme water komt uit het zand omhoog en stroomt vervolgens naar zee. Dit leidde tot Duitse taferelen. Iedereen
was bezig om een kuil te graven en probeerde zoveel mogelijk water te bewaren. Het begon grappig te worden toen het vloed werd;).
Toen ik later in de winkel stond om een ijsje te halen kwam ik een fries tegen! De eerste, buiten Gerda gerekend uiteraard, in 4 maanden tijd. Dus even staan praten. Langer dan verwacht want Gary (de
buschauffeur) kwam me al halen: de hele bus was (weer) op mij aan het wachten. Dit was me al een keer eerder in het zuider eiland overkomen. De 'straf' hierop is het zingen van karaoke in de bus. Nu
werd de straf verdubbeld. Dus ik mocht de volgende dag 2 mooie nummers (James Blunt en Tina Turner) in de bus, met 47 man, zingen. Een mooi vooruitzicht...
23 februari gingen we naar Waitomo. Dit plaatsje is bekend om haar grotten. Ik besloot om maar weer eens te gaan tuben. De laatste keer was in Vang Vieng, Laos en dat waren toch wel heel andere
omstandigheden. Dit keer geen 30 graden, biertje en gewoon een zwembroek maar een zwaar wetsuit, 6 graden en uhm, geen biertje. Maar het was geweldig. We zijn van 2 watervallen afgesprongen met de
band en hebben genoten van de glowworms: dit zijn wormen die lichtgevende ontlasting produceren. Het lijkt net een sterrenhemel en het geeft een vredig gevoel.
O ja, de karaoke ging goed. De hele bus wist inmiddels mijn naam en dat zorgde voor de nodige contacten. Ze waren helaas niet onder de indruk van mijn zangtalenten, wel van mijn moed.
24 februari gingen we door naar Rotorua. Ik besef me nu, terwijl ik dit schrijf, dat ik een paar mensen ben vergeten te introduceren en omdat ik weet dat zij de blog gaan lezen hier even een paar
namen: Nadieh uit Brabant, Rianne uit het mooie Friesland (Spreek jij ook fries dan? Ja! Ik ook! Oke, stoer.. Ja he! Nou begin dan:P) en Carolien zijn de dames uit Nederland. Daarnaast nog diverse
engelsen ontmoet: Anna, Vicky, Ben en Chloe.
Terug naar het verhaal: Rotorua staat bekend om zijn warm water bronnen. Dit houdt indirect ook in dat er een onaangename geur hangt van rotte eieren. Vervelend maar het blijft leuk om er doorheen te
lopen. Ook was het een beetje een reünie omdat ik een tweetal Deense meisje weer ontmoete. Gary herkende hen ook en haalde hen zelfs over om de volgende dag mee te gaan naar Taupo.
25 februari gingen we dan daadwerkelijk naar Taupo. Het zou de stad van het weerzien worden: niet alleen de beide Deense meisje waren gekomen, maar ook de een 6 tal anderen zou ik de komende dagen
weer ontmoeten. Super!
Maar eerst gingen we nog naar een ander warmwaterbron park. Hier was een geiser die ongeveer 15 meter hoog spoot. Een indrukwekkend gezicht. Ook hebben we hier een eitje gekookt in een warmwater
bron. Een bijzonder lekker eitje. Terug naar Taupo:
Taupo is zo'n beetje het Queenstown van het noordereiland, alleen dan wat bescheidener. Wat ze hier wel hebben is de Tangariro Alpine Crossing: een van de mooiste 1 daagse wandelroutes ter wereld. De
volgende ochtend moest ik dan om half 6 klaar staan. Omdat het kroeg bezoek met Gary (onze afscheidsborrel) wat uit de hand liep lag ik toch later dan verwacht. Een troost: Ben ging ook de wandeling
maken en ging dezelfde tijd naar bed.
26 februari was het toch wel erg vroeg maar het zou een heldere dag worden. De wandelroute is meer gesloten dan dat hij open is en deze dag was de mooiste van 2012. Soms vraag ik mezelf wel eens af
wanneer het geluk me in de steek laat;)
Het hoogtepunt (letterlijk en figuurlijk) van de wandeling was de beklimming van Mount Doom (de berg waar de ring in moest worden vernietigd). Het was meer klauteren dan lopen en naar boven duurde
ongeveer 2,5 uur. Maar het was de moeite waard. Wat een uitzicht. Na een paar geweldige foto's, een goeie lunch, nog meer foto's en een groepsfoto zijn we weer naar beneden gegaan. Ben heeft veel
gevoel voor humor en een niet al te beste conditie. Die combinatie zorgden voor een aantal hilarische uitspraken: Snap niet dat Frodo dit ooit heeft volbracht, waar is Sam wanneer je hem nodig hebt
en He, we zijn net de fellowship of the ring: wie is wie?
Uiteindelijk was ik om half 7 weer in het hostel, moe maar zeker voldaan!
27 februari was een relax dagje. Eigenlijk bijzonder weinig uitgevoerd, behalve veel slapen en een wasje draaien. Ook wel eens lekker. S'avonds nog wel heerlijk bijgepraat met de teruggekomen van de
mensen uit het zuider eiland!
28 februari gingen we weer op pad, nu naar Wellington. De hoofdstad van Nieuw Zeeland. Een erg leuke stad en ligt ook aan de kust. Helaas is het hier wel erg winderig. Ik ben hier 3 nachten gebleven.
We zijn gister naar het Te Papa museum geweest, erg leuk om wat van de geschiedenis van NZ mee te krijgen. Vandaag is het weer rustig- en regel dag.
Nog een week en dan vlieg in naar LA. Onvoorstelbaar maar ik heb er erg veel zin in. Maar eerst ga ik nog naar Auckland, Pahia en Matamata. Voor de Lord of the rings fans: hier zijn de scenes van
hobbitstee opgenomen. Lijkt me geweldig.
Dat was het voor nu. Tot de volgende keer en bedankt voor leuke, enthousiaste berichtjes en reacties!
Hier weer even een verhaaltje uit het verre zuid-oosten. Op dit moment zit ik in Milfords Sound. De weg hiernaar toe is een van de mooisten van de wereld, met de nodige geweldige foto's als gevolg.
Waar waren we gebleven? Ja! In Kaiteriteri.
9 februari heb ik mijn laatste verhaaltje geplaatst. 15 minuten nadat ik deze online had gezet werd ik hartelijk begroet door 3 Deense jongens (Michael, Jonathan en Chris) die ik eerder had ontmoet
in Christchurch. We besloten naar het strand te gaan waar ik meer mensen uit hun bus ontmoette. Uiteindelijk zouden we een groep vormen van 11 personen. In vogelvlucht: Manuel uit Zwitserland, hij is
mijn maatje hier en is uitgeroepen (door de vrouwen) als de knapste man de bus... Dan heb je de drie Deense jongens, nog een Deense jongen Tobias die hier gaat studeren. Ronni is een Fin met droge
humor. Sebastiaan komt uit Frankrijk en is inmiddels alweer 1,5 jaar onderweg. Anthony is een hardstyle dj, maar met een klein hartje. Tot slot zijn er de twee blonde Deense (alweer Deens ja) dames
Julie en Sine Suhr.
Wij hebben de grootste lol gehad en zijn bij elkaar gebleven tot aan Queenstown.
10 Februari zijn we met de bus naar Westport gegaan. De buschauffeur is erg ondernemend. Hij vroeg ons of we het leuke vonden om op het strand te barbecuen. Dat lieten wij ons geen twee keer zeggen
dus wij waren voor. We werden die avond afgezet bij een parkeerplaats en na een prachtige wandeling van circa 2 kilometer, langs de kust, kwamen we aan bij het spektakel. Hij had worst, brood en
vissticks geregeld. Het werd een gezellig avond, helaas zonder mooie zonsondergang aangezien het bewolkt was. Aan de westkust regent het circa 200 dagen per jaar. Dat maakt dat alles groen is en dat
de bqq zo nu en dan nat werd;) Gelukkig viel het mee, we konden gewoon doorgaan.
Op 11 februari gingen we eerst naar Punakaiki. Dit was de plek van de 'pancakerocks and blow-hole walks'. De rotsen zijn hier zo afgesleten dat het net pannekoeken lijken die op elkaar zijn
gestapeld. Daarnaast slaat het zeewater behoorlijk tegen de wanden aan het slaan wat mooi uitgeholde rotsen oplevert. Erg mooi. Hierna hebben we heuse verkleedkleren gekocht voor de feestavond: de
P-party. Alles wat met een P begon was geoorloofd: Pirates, princes en dergelijke. Manuel, Sebastiaan en ik gingen als: Winnie de Pooh.
Voordat deze leuke avond los kon barsten gingen we eerst nog even naar het meer: 'lake Mahinapua'. Het valt mij steeds weer op hoe helder het water overal is. De kleine riviertjes in het centrum van
Christchurch waren kraak helder en ook dit meer was weer erg schoon. Wat een heerlijk land is dit toch.
Die avond hebben we een heerlijke maaltijd gekregen van de eigenaar (een 87 jaar oude man die dit elke avond doet. Hij is de nachtmerrie van de buschauffeurs: ze hopen allemaal dat hij niet sterft op
het moment dat het HUN avond is). Het werd een prachtige avond. Helaas had onze uitdossing was onze uitdossing niet aan de winnende hand...
Op 12 februari gingen we door naar Franz Jozef. Dit plaatsje is wereldberoemd om zijn Gletsjer. Deze is namelijk eenvoudig bereikbaar en mond uit in het regenwoud. Die middag kregen we instructies
over wat we wel en niet mee moesten brengen en hoe het verder allemaal ging. De volgende dag gingen we zelf namelijk een hele dag die kant op.
We moesten ons op 13 februari om half 8 melden. Ik zat met de jongens in dezelfde groep en vond het prachtig om dit met hun te doen. De ervaring is overweldigend. Een gletsjer ontstaat door
sneeuwval. Door de zwaartekracht komt het ijs, in dit geval na 60 a 70 jaar, naar beneden. Door de opwarming van de aarde is hij de laatste jaren behoorlijk geslonken, maar het zal nog wel een tijdje
duren voordat hij is verdwenen.
We zijn in de kleine, natuurlijke grot geweest, zijn bij hoge ijswanden (15 meter hoog) langsgelopen en hebben in een put van meer dan 30 meter diep gekeken. Aan het einde van de dag waren we kapot
maar: we konden gratis gebruik maken van de hotpools in Franz Josef. Een welkome ontspanning.
Na de tijd hebben we een klein drankje gedaan in onze geweldige kamer met nabij gelegen jacuzzi. Het leven van een backpacker is niet altijd even zwaar.
14 februari gingen we door naar Wanaka. Onderweg kwamen we bij een zogenaamd 'mirror lake'. Het water is er zo stil dat het als een spiegel werkt: mooie foto's wederom. Onderweg vond de airco het wel
welletjes. Binnen no time was het bloedheet in de bus en Gary, onze buschauffeur startte de bus opnieuw. Naja, dat was het idee. De bus dacht er anders over. Wij eruit, half in de veronderstelling
dat het een grap was, half een beetje benauwd. We hadden geen bereik met de mobiele telefoon en Gary lachte wat nerveus. Het plan was uiteindelijk om de bus te duwen, bergafwaarts wel te verstaan.
Dus wij met zijn allen erachter en duwen als een wilde. De bus deed het uiteindelijk weer en wij konden onze reis vervolgen, helaas nog steeds zonder airco. Wanaka is een schilderachtig plaatsje aan
een meer. Een erg koud meer maar wederom kraak helder. Manuel, Julie, Sine Suhr en ik bleven hier een extra nachtje en hebben een heerlijke dag aan het meer door gebracht.
15 februari was het tijd om door te gaan naar Queenstown: the adventure capital of the world. Aldus de locals. Je kunt hier skydiven, bungeejumpen, raften, bungee swingen enzovoorts. De jongens
gingen de volgende dag, 16 februari, bungeejumpen. Ik helaas (nog niet). Ik ga waarschijnlijk in Zuid Afrika: veel goedkoper en hoger. Helaas kon ik ook niet kijken omdat ook dat zo'n 35 euro koste.
Erg jammer maar er was genoeg te zien en te doen in Queenstown. Een mooie wandeling is nooit verkeerd, vooral hier!
17 februari gingen we naar het mooie Milfords Sound. Ik blijf hier een nachtje slapen met Manuel. Toen we hier aankwamen hebben we een boottocht gedaan. Het is hier zo mooi. Ik kreeg lord of the
rings achtige gevoelens met 150 foto's als gevolg. Het water is helder blauw, grote, stijle rotsen gaan recht omhoog en zijn groen. Ze worden hier en daar onderbroken door een waterval. S'avonds
hadden we zin in de meegenomen sandwiches. De vraag was alleen wie van ons beiden de foodbag had meegenomen: geen van beide. Die lag nog keurig in de bus. Gelukkig konden we pasta kopen en had iemand
wat saus te leen. We hebben het overleefd.
18 februari regende het. Dat was erg jammer, te meer omdat er ook een dichte mist hing. Onze grote wandeling skipten we om deze reden en we maakten een paar kleine uitstapjes met warme chocolade melk
als beloning. S'middags ontmoeten we de buschauffeur van de vorige dag weer: hij had onze foodbag nog. De held!
19 februari was de dag van afscheid. We hadden de Deense jongens al vaarwel gezegd in Milford Sounds, nu was het de beurt aan de overige lui. Ik heb er zo'n hekel aan. Gelukkig zie ik een heel aantal
van hen weer terug in Auckland:D
Die middag zijn we (nog steeds Manuel en ik) naar de top van de heuvel gegaan. Manuel had een voucher voor soort van gratis rodel ritje dus die moest gebruikt worden. Mooi uitzicht en een hilarische
middag was het gevolg.
Op 20 februari zijn we met de bus terug gegaan naar Christchurch. Onderweg hebben we geluncht Lake Tekapo, met uitzicht op de MT Cook. Weer zo verschrikkelijk mooi! S'avonds hebben Manuel en ik een
biertje gedaan in het cafe. Dit was onze laatste avond samen en we hebben een erg leuke tijd gehad. Hij woont in Zwitserland vlakbij omke Jelle, dus de kans is erg groot dat ik hem in de toekomst nog
even ga opzoeken!
Vanochtend moest ik er vroeg uit, ik vloog namelijk om half 10 naar Auckland. Vanuit hier doe ik het noorder eiland en over een een kleine 2 weken zal ik hier weer terug komen. Ik heb er zin
in!
Jullie zullen begrijpen dat ik me nog steeds uitstekend vermaak en volop geniet. Ik hoop dat het jullie allen goed gaat en het is toch wel jammer dat hij niet is doorgegaan (het ijs in Franz Josef
zou genoeg zijn geweest;)).
Groeten uit het overweldigende Nieuw Zeeland,
Julbert
Ps
Helaas lukt het me niet om filmpjes online te zetten op dewebsite dus hieronder een aantal leuke links. Het is een mooie impressie van de reis door zo Azië. Het laatste filmpje volgt nog!
Hallo mensen! Hier dan eindelijk weer een berichtje van mij. Ik zou hier bijna neerzetten: ons. Zo automatisch gaat dat dan. In ieder geval: ik zit op dit moment in het geweldige Nieuw Zeeland.
Terwijl ik hier zo'n beetje verbrand als ik te lang in de zon zit, verwachten jullie dat HIJ komen zal. Tsja, je kan niet alles hebben;) Goed, waar waren we gebleven. Volgens mij was dit op vrijdag
27 januari. Die dag hebben we een mooie dag gehad. We stonden op tijd op om naar het Royal Palace te gaan. Dit zou een van de mooiste attracties van Bangkok moeten zijn. Toen we daar eenmaal
aankwamen wisten we wat het sowieso was: druk. We konden over de koppen lopen. Daarbij kwam nog dat de entreekaartjes ook nog erg duur waren. Aangezien we ook al naar het aquarium gingen (ze mocht
kiezen tussen Madame Tusauds en het aquarium) besloten we dan maar naar het nationaal museum te gaan. Veel minder toeristisch en ook veel minder mooi. We waren beide erg melig en daardoor werd het
toch wel erg leuk. Nadat we ons lunch vlakbij Kaosan road zijn we terug gegaan om ons klaar te maken voor het Aquarium! Het aquarium was erg mooi en we hebben zo'n beetje alles gezien wat er onder
water te zien valt. Het was compleet met glazentunnel, haaien, souvenirshop en tuktuk. Kortom een mooie laatste dag, al zeg ik het zelf. Zaterdag 28 januari was het vroeg op staan. Het moest er een
keer van komen en dit was het moment: Gerda ging naar huis. En niet alleen zij maar ook de beide fietsen gingen mee. Uiteraard kon ze dit niet alleen sjouwen dus ik besloot mee te gaan naar het
vliegveld;) Het was een heel gehannes om de fietsen, de bagage en Gerda op het vliegveld te krijgen, maar uiteindelijk hebben we dat toch gered. We waren verschrikkelijk blij toen we hoorden dat
alles goed was en dat we slechts 160 euro hoefden te betalen (het hoofdkantoor in Moskou rekende ons het dubbele voor). Bakje? Ja, toch nog maar even een bakje doen. Heerlijk bakje cappuccino
gehad. Toen was het echt tijd voor Gerda om door de poortjes te gaan. Na een stevige knuffel ging ze dan. Voor degenen die het nog niet weten: alles is goed gegaan en de geruchten gaan dat Gerda
zelfs alweer op de ijzers is gesignaleerd. Mijn eigen vliegtuig vertrok op 1 februari naar Nieuw Zeeland, Christchurch om precies te zien. Ik had dus nog 3 dagen om dingen te regelen. Helaas
hadden wij een behoorlijk productief weekje gehad dus er viel niet zoveel meer te regelen. Wel heb ik mijn geliefde camera weten te laten maken. Op een onbewaakt ogenblik was deze namelijk gevallen
en het pinnetje dat de flits naar beneden houd was afgebroken. Niet heel erg maar wel lastig. Overal gehoord: duurt sowieso 2 a 3 weken. Toen kreeg ik de tip om naar het Nikon service center te gaan.
Dat was een gouden greep. In een enorm gebouw (Empire tower) moest ik naar de 45ste etage. Gelukkig hadden ze een lift. Eenmaal daar vertelden ze me dat het 2 dagen zou duren. Precies goed:D
Ook dat was weer geregeld. Verder die dagen lekker rustig aan gedaan. Op woensdag 1 februari was het dan eindelijk zover: de reis ging door naar NZ. Onderweg sprak ik al met verscheidene Kiwi's
(bijnaam voor Nieuw Zeelanders) waardoor ik al behoorlijk enthousiast werd. Na een vlucht van circa 14 uren kwam ik dan eindelijk in aan op donderdag 2 februari. Mijn eerst indruk was: KOUD! Het was
maar 15 graden en dat was toch wat anders dan de 25 + graden in Bangkok. Christchurch is de grootste stad van het zuider eiland. Zoals veel van jullie misschien weten is het vorig jaar
getroffen door een aardbeving (en nog vele naschokken). Dit heeft een behoorlijk effect gehad op de stad. Het centrum is nog steeds gesloten voor publiek. De oude kathedraal is bijna geheel ingestort
en het is werkelijk een doolhof om van a naar b te komen. Ik had een bus naar het stadscentrum genomen. Eenmaal daar vroeg ik de weg naar mijn hostel. De vrouw en haar dochter wezen me vriendelijk de
weg. Maar het was wel een eind lopen zeiden ze. Of ik niet even met hen mee wou rijden? Nou, ehm, ja! Het was verschrikkelijk lief. Wat een goede tweede indruk;) Op vrijdag 3 februari heb ik
gebruik gemaakt van de fietsen die aangeboden waren. Nadat ik even de ramptoerist heb uitgehangen en foto's had gemaakt van half ingestorte huizen die afgebroken werden, belande ik in de, nog intact
zijnde, botanical gardens. Wat direct opviel was de helderheid van het water. Dat zie je hier overwal. Zelfs in de stadswateren kun je nog gewoon tot de bodem kijken. Dat is weer eens wat anders dan
de Arummervaart;) Hier ontmoete ik Plam, ze komt uit Bulgarije en we zouden elkaar later weer tegen komen onderweg. Op 4 februari heb ik mijn vervoer maar eens geregeld. De keuze is gevallen op
"the Kiwiexperience". Zij hadden verre weg de beste deal om heel NZ door te cruisen. In 20 dagen kun je heel het land zien. Prima! Daarna ben ik naar Sumner gegaan, een mooi plaatsje aan de kust.
Helaas was het nog steeds koud en er was verder niet zoveel te zien. Maar weer in de warme bus terug. Op 5 februari stond ik te popelen om de bus te pakken naar Kaguero. Dit ligt ten noorden van
Christchurch. De bus zou mij om 14uur op pikken dus ik had nog zat tijd om even een filmpje te kijken met een Chinese reiziger. Uiteindelijk heeft hij mij naar het busstation gebracht. Enorm aardig!
Bij de bushalte ontmoette ik een aantal leuke mensen. In de bus heb ik mijn Ipad maar eens tevoorschijn gehaald en hebben we een potje Monopoly gespeeld. Helaas, dit keer tweede. Kaguero was
een mooi plaatsje aan de zee waar je ook met wilde dolfijnen kon zwemmen. Aangezien het erg prijzig was (100 euro) heb ik die kans maar laten varen. Wellicht dat die kans zich nog eens op Curacao
voor gaat doen. 6 februari hadden we een lange dag in de bus voor de boeg. We gingen namelijk naar het Abel Tasmanpark, naja naar het nabij gelegen Kaiteiriteiri. Hier sliep ik in een hostel aan de
zee. Heerlijk en helemaal nu de zon meer begon te schijnen. Die avond hebben een paar jongens en ik een heerlijke duik genomen in de koude zee. Voor gister was heerlijk weer voorspeld. En dat
werd het ook. Plam, die ik eerder in Christchurch had ontmoet, en ik besloten een wandeling te maken door het nationale park. Het was geweldig. Ik zal proberen binnenkort de foto's op de website te
plaatsen. Maar bijna alle foto's zien eruit als op een vakantiekaart. Onvoorstelbaar mooi. We hebben uiteindelijk zo'n 10 kilometer gelopen en hebben op diverse, prachtige stranden gelegen. Wat een
geweldig leven. Vandaag (8 februari) zijn de anderen alweer vertrokken naar het volgende plaatsje. Eerst nog wel even met zijn allen een wandeling gemaakt door de heuvels. Prachtig! Verder heb
ik lekker op het strand gelegen en genoten van de nog steeds warme zon. Een heerlijk leven! Dat was het voor eerst. Nog even een korte impressie van de dingen die ik binnenkort ga doen: - raften -
gletsjer beklimmen - mount doom (Lord of the Rings) beklimmen - bungeejump (?) - genieten - heit en mem opzoeken op Curacao Geniet van het koude weer en laten we hopen op een elfstedentocht! Groeten,
Julbert
Dag mensen! Alweer het laatste verhaal uit zo Azië. (Er volgen nog meer foto's, dus check het album later nog eens) Maandag 9 januari begon onze dag fantastisch: we hadden ontbijt (een
crepe met banaan en nutellapasta!:) op het strand! Na het ontbijt besloten we dat we naar een wat rustiger strand wilden.., we gingen naar "Prek Treng beach" net buiten Sihanoukville. "The beach"
viel een beetje tegen... we konden er wel lekker zwemmen maar echt rustig was het niet: we moesten het strand delen met een vrachtwagen en een sjofel :P. Ze waren druk bezig weer iets nieuws
toeristisch aan te leggen. Onderweg naar het strand kwamen we langs leuke vissershaventjes die, afgezien van de vreselijk vieze visgeur, wel de moeite waard waren om even te bekijken. Terug in
Sihanoukville kwamen we langs een duikschool en besloten we om eens te horen wat het kost om hier te duiken, dat bleek reuze mee te vallen en het spontane idee om de volgende dag te gaan duiken was
geboren! Dinsdags 10 januari gingen we dus duiken! We hadden beiden al eens eerder gedoken (Julbert op nr. 1 plek van de wereld: the great barrier reef en Gerda in de Caribische zee bij
Curacao, wat toch ook niet de minste plek is om te duiken). 'S ochtends vroeg gingen we met de TukTuk naar de haven van Sihanoukville en van daaruit met een "boot" naar het eiland Koh Koun. Met
"boot" moet u zich hier geen koegelwieck voorstellen maar meer een zeewaardig(?) houten vissersbootje. Het waaide nogal en de boot ging dan ook behoorlijk tekeer... Ondanks dat onze buikjes dat niet
prettig vonden hebben we toch alles binnen weten te houden. Eenmaal op het eiland kregen we eerst een instructie over de technieken: Hoe zink en stijg je langzaam zodat je longen niet
ontploffen? Wat doe je als je je ademdinges kwijt raakt? En wat als er water in je duikbril komt? We wisten dit beiden al wel maar het was makkelijk dat deze toch wel praktische dingen even herhaald
werden. We begonnen met een "oefenduik" vanaf de steiger. De oefenduik ging prima en onze op IJsland woonachtige Poolse instructeur had dan ook genoeg vertrouwen in ons om na de lunch de tweede duik
te doen. Voor de tweede duik vaarden we een eindje van de kust en moesten we van de boot afspringen. Dat bleek een extra moeilijkheidsfactortje te zijn omdat je dan op het droge je volle uitrusting
aan moet hebben en dat is behoorlijk zwaar. We hebben het er beiden goed vanaf gebracht. Onder water was het mooi maar helaas door het ietwat onstuimige weer hadden we weinig zicht. Het koraal
en de vissen waren wat minder kleurrijk dan we beiden bij onze eerdere duiken gezien hadden. Toch hebben we van deze duik geweldig genoten temeer omdat we een goede instructeur hadden waar we weer
nieuwe dingen van geleerd hebben. Op de terugweg was te merken dat het duiken veel energie van je vraagt want we lagen allemaal zo'n beetje te doezelen (in de meest onmogelijke houdingen, maar
dat maakt niet zoveel meer uit als je echt moe bent). Woensdags 11 januari hebben we een bus geregeld naar Koh Kong (het grensplaatsje van waaruit wij weer naar Thailand zouden gaan). De bus
ging pas de volgende dag dus konden we nog lekker een dagje strand doen! We zijn naar Otres Beach gegaan. Op Otres beach kwamen we Jane tegen (die we al eerder ontmoet hadden in Luang Prabang) en
hebben we lekker wat lui liggen praten en zonnen. De donderdag 12 januari moesten we 's ochtends vroeg met de bus naar Koh Kong. We hadden besloten dit stuk niet te gaan fietsen omdat er op de
weg naar Koh Kong eigenlijk niks is.... geen slaapplaats maar ook geen eten of drinken langs de weg... het leek ons dus niet handig om te gaan fietsen. De route die de bus volgde was wel mooi om te
zien (dwars door een natuurgebied met veel heuvels en mooie uitzichten). Vrijdag 13 januari gingen we vanuit Koh Kong de grens over naar Thailand. Hoewel het natuurlijk wel "risky
buissiness" was om dit uitgerekend op vrijdag de dertiende te doen ging alles prima. De grensovergang was weer hilarisch druk: beginnende met een aantal casino's aan de kant van Cambodia (in Thailand
is gokken verboden dus ze steken gewoon de grens over om daar in het walhalla van de casino's van Cambodia te gokken). Daarnaast leek de grens midden door een levendige markt getrokken te zijn
waardoor alles weer zo'n beetje om je oren vloog terwijl jij probeert je papiertjes in te vullen. Gerda moest weer even een lief eerlijk gezicht trekken toen de ambtenaar haar verkeerd ingevulde
visum zag (foutje van de Nederlandse ambassade: verkeerde datum gestempeld) maar toen konden we ook door. We merkten onmiddellijk dat we weer in het meer ontwikkelde Thailand waren: er lag prachtig
asfalt op de weg, er waren weer "echte" benzinestations en de 7 eleven deed al snel weer zijn intrede (de 7 eleven zijn supermarkten zoals wij ze een beetje gewend zijn, oke het is nog geen feike
maar het komt in de buurt). We hadden gelezen dat er ongeveer 20 km over de grens een resort moest zitten en na wat gevraagd te hebben vonden we hem. De bungalows van het resort stonden letterlijk OP
het strand!! Het was er prachtig en wij waren (zoals zo vaak) de enige gasten dus we hadden het hele strand voor onszelf :)! Zaterdag 14 januari hadden we weer een fietstocht voor de boeg van bijna
70 km naar Trat. Trat is een "transfer" stadje, vanuit hier gaan toeristen over de grens of naar een van de eilanden. Ook wij wouden vanuit hier naar een eiland gaan. Vanwege de transferfunctie
was het niet moeilijk om een guesthouse te vinden, we vonden er een en het was ook nog een heel goede. 'S avonds hebben we onszelf getrakteerd op eten bij de KFC (nu we toch weer in Thailand waren).
Op zondag 15 januari zijn we op de bonnefooi naar de haven van Laem Ngop gefietst vanwaar de ferry's naar de eilanden gaan. Dat was een goed idee want voor 100 bath p.p. konden we heen en terug naar
Koh Chang (100 bath is ongeveer 2.50 euro). Eenmaal op Koh Chang besloten we naar Lonely Beach te fietsen omdat we gehoord hadden dat het daar wat minder toeristisch was. Al snel kwamen we een klim
tegen..., ach een beetje klimmen is best lekker en die alde bealug mocht ook wel even wat doen. Hijgend kwamen we boven en omdat we toch wel moe werden en de zon lekker op ons knar bakte
besloten we even uit te rusten en te gaan lunchen om daarna weer fris verder te gaan. En we gingen fris verder totdat na een aantal kilometers weer een klim kwam.., deze bleek moeilijker dan de
eerste en we hadden er behoorlijk moeite mee (al hadden we wel veel aanmoediging van de scooters en taxi's die langskwamen). Even voor uw beeld: bij een bepaalde bocht hadden zelfs de auto's moeite
om omhoog te komen.... Uitgeput kwamen we in een dorpje waar we snel nieuw water een reepje chocola kochten om wat bij te komen (en onszelf te troosten). Daarna toch maar weer verder en het leek nu
mee te vallen, op een bepaald punt vroegen we de weg en het bleek niet zo ver meer naar "lonely beach" dus besloten we die laatste kilometers ook nog "even" te doen... Al snel ging de weg weer een
beetje omhoog en werd het steiler en steiler... we beseften ons dat er weer een klim aankwam :S. Deze klim was weer een graadje (of vijf) steiler en moeilijker dan de vorige twee en we hadden nu echt
pauzes nodig omdat we anders echt niet meer konden... Er was zelfs een stuk wat ZO steil was dat we het niet konden fietsen zelfs al zouden we het willen. De fiets steigerde gewoon en om te voorkomen
dat we "een slag oer de harses" gingen sleepten we de fietsen lopend naar boven. Julbert beloofde bij elke bocht dat dit toch echt het einde van de klim zou zijn (het kon bijna niet anders) maar elke
keer kwam er weer een lekker gemeen steil stukje. In verre staat van ontbinding kwamen we uiteindelijk aan bij lonely beach. Gelukkig vonden we snel een bungalowtje binnen ons budget vlakbij het
strand... we wouden nog maar 1 ding: DOUCHEN! we waren zeiknat van het zweet en dit was toch echt wel de zwaarste fiets/klimdag die we tot nu toe hadden gehad... 's avonds hebben we genoten van een
heerlijke pasta met een welverdiend biertje. Daarna hebben we een film gezien in een restaurant aan het strand, we vonden het allemaal wel even prima. De volgende dag huurden we een kayak
(alsof we nog niet genoeg gesport hadden). We zijn over de zee naar een klein onbewoond eilandje gepeddeld. We hadden eigen eten en drinken meegenomen en konden daar dus "picknicken" heel leuk. Het
weer sloeg echter wel om en op een gegeven moment begon het te regenen. We zijn toen maar in de zee gaan zitten (we waren toch al nat en in de zee was warm) totdat het over was, daarna zijn we om het
eiland gepeddeld en weer terug naar het strand! 'S middags even lekker bakken (met af en toe een buitje). Toen we op het strand lagen kwam Mervin langs (een jongen die we eerder in Koh Kong ontmoet
hadden), we besloten samen te gaan dineren. Het diner bestond uit een subliem gebarbecued stukje varkensvlees en in de tussentijd keken we naar een film (kick ass). Na de film zijn we nog wat met z'n
allen gaan drinken bij een beachparty die even verderop werd gehouden. Dinsdag 17 januari gingen we weer terug naar het vaste land. Omdat we echt niet terug wouden fietsen hebben we een taxi
genomen naar de pont. In de taxi raakten we aan de praat met een Nederlander, hij was al 19 maanden onderweg en hij ging nu ook met de pont. Het was leuk om te horen wat hij beleefd had. Na een
noodlesoepje zijn we op het vaste land weer terug gefietst naar Trat. Er hing wel wat een donkere lucht boven ons en Gerda meende op een gegeven moment ook een donder te horen dus zetten we maar even
behoorlijk aan... helaas mocht het niet baten: ongeveer een kilometer voor Trat barstte de regen met geweld los en moesten we gaan schuilen. De regen hield maar aan dus dekten we onze bagage met een
poncho af en raceden we het laatste stukje naar het guesthouse waar we eerder geslapen hadden: we waren zeiknat deze keer niet van het zweet maar van de regen... (zwaar leven hebben we toch). We
zouden twee dagen in Trat blijven, of waren daar eigenlijk toe gedwongen omdat we nodig onze was moesten laten doen. Woensdag 18 januari hadden we dus een rustdag en omdat we goed internet op onze
kamer hadden zijn we aan de slag gegaan om dingen te regelen: kijken hoe we de fiets terug in Nederland kunnen krijgen, vliegtickets boeken etc. 'S avonds zijn we gaan dineren met een stel
Oostenrijkers die ook in het guesthouse sliepen (en die hun hele reis durende in lederhosen liepen: ze werden gesponsord, gelukkig hadden ze ook "zwemlederhosen"). Het werd een gezellige avond!
Donderdag 19 januari zijn we verder gefietst naar Chantaburri. Ondanks dat, vooral Gerda, de biertjes van de vorige avond nog behoorlijk voelde ging het fietsen snel de route was dan ook niet erg
bijzonder. Toen we bijna in Chantaburri waren werd de lucht heel donker en besloten we op voorhand alvast te gaan schuilen.., toen we daar zielug met onze fietsjes onder een overkapping stonden
werden we gewenkt door een thais vrouwtje we mochten wel even bij hen schuilen:). Het bleek een echtpaar op leeftijd die geen woord Engels sprak toch was het wel gezellig: we konden met ons paar
woordjes thais en met behulp van de app "Thais" op de Ipad van Julbert toch een gesprekje voeren. We kregen een paar gratis flesjes water van hen mee toen we na de regen weer weggingen heel
lief. Chantaburri is vooral bekend om zijn Gems (juwelen) en het was in de stad dan ook te zien dat er wel geld zat. Vlakbij ons guesthouse was een soort van V&D waar ze van alles hadden en daar
hebben we even wat rondgestruind (dat had ook als reden dat het ALWEER regende). De volgende dag (vrijdag 20 januari) fietsten we verder naar Klaeng. Tien kilometer voor Klaeng hoorde Gerda ineens
een gesis uit Julberts achterband en jahoor lekke band, ongelooflijk vooral omdat dit de allereerste lekke band was die we gehad hebben (we hebben al bijna 2500km gefietst!). En dat met nog maar twee
fietsdagen te gaan... De band eruit gehaald en maar een nieuwe binnenband erin gedaan: daar hadden we toch extra van mee en aangezien we nog maar twee fietsdagen hebben kunnen we ze wel opmaken. In
klaeng bleek het even zoeken naar een guesthouse (zijn vrijwel geen toeristen hier dus ook weinig slaapgelegenheid). Uiteindelijk vonden we er een soort motel een eindje buiten Klaeng. Zaterdag
21 januari fietsten we naar Rayong. We waren ongeveer halverwege toen Gerda ineens een rare manoeuvre maakte en vervolgens een "slag oer de harses" ging... Op het eerste gezicht leek het een heel
rare val welke behoorlijke gevolgen had kunnen hebben en er stopten dan ook meteen locals die vroegen of alles goed was. Gerda was zelf vooral erg geschrokken maar krabbelde weer overeind en op wat
blauwe heupen en bovenbenen na deed alles het nog: we konden gelukkig de reis weer vervolgen. Rayong bleek een vrij grote stad te zijn en we hadden een ruime keuze uit hotels. We hadden gepland om de
volgende dag nog naar Sattahip te fietsen en van daaruit de trein te pakken naar Bangkok maar omdat we het beiden zo ook wel goed vonden met al dat gefiets (en we de laatste twee dagen slechte
voortekenen hadden gehad: lekke band, vallen) hebben we in Rayong toch maar een bus geregeld die ons de volgende dag naar Bangkok zou rijden. 'S middags hebben we nog wat in het park van Rayong
rondgehangen en zijn daarna naar de kust toe gefietst waar we heerlijk hebben gegeten met "seaview". Zondagochtend 22 januari stonden we al vroeg bij het busstation om de wielen uit de fietsen
te halen en deze in te laden. Vervolgens zouden we de bus instappen en vergaten we voor de zoveelste keer dat ze hier links rijden: we zouden instappen bij de bestuurder...haha! (We fietsen ook
regelmatig aan de verkeerde kant van de weg, het was zelfs een keer zo erg dat we ons daar beiden niet van bewust waren totdat we een aantal scooters recht op ons af zagen komen.... oja OOPS).
Eenmaal in Bangkok wisten we wel waar we naartoe wouden maar niet waar de bus gestopt was... dus daar stonden we dan "ergens" in het 7.7 miljoen inwoners tellende Bangkok. Eerst de kaart maar even
onderuit de tas vissen en rondvragen. Na twee keer vragen bleek het dat we niet eens zover van ons uiteindelijke doel verwijderd waren (de eerste man die we vroegen wees wel resoluut iets aan op de
kaart maar bleek er achteraf z'on slordige 40 kilometer naast te zitten...). We stapten dus op de fiets en begonnen aan ons tocht door de superdrukke stinkende stad. Gerda scheet bij de eerste keer
oversteken zowat in haar (fiets) broek maar daarna ging het ons beiden eigenlijk goed af, we kwamen dan ook zonder problemen bij het guesthouse waar we wouden slapen. We hadden ervoor gekozen
dichtbij het MBK te gaan zitten. Het MBK is een enorm 8 verdiepingen tellend winkelcentrum waar ze echt alles hebben...: wel handig om de laatste dingen voor het vertrek naar Nieuw Zeeland en
Nederland te halen. 'S middags kwamen we erachter dat niet alleen het MBK shop mogelijkheden bood maar dat er maar liefst 4! andere grote shoppingmalls recht tegenover zaten (waarvan de grootste weer
zo'n 500.000 vierkante meter was). 'S avonds struinden we nog wat rond door al die shoppingmalls toen we ineens een soort acrobatiekshow zagen: we zijn even blijven staan en het was echt ongelofelijk
wat die mensen deden! Omdat het Chinese Nieuwjaar (bij hen is het 2555) hier gevierd wordt (duurt ongeveer 2 weken) zijn er veel shows en optredens te zien, erg leuk! De volgende dag (23
januari) was een dag waarop we alvast zoveel mogelijk wouden regelen (we moeten ervoor zorgen dat de fietsen verpakt en wel op een of andere manier in Nederland terecht komen en wisten nog niet
hoe we dat zouden hebben). We gingen eerst met de skytrain naar Suvarnabuhmi (het internationale vliegveld van Bangkok) daar hebben we bij de vliegmaatschappij waar Gerda mee vliegt geïnformeerd over
het meenemen van de fietsen. Alles bleek hartstikke mee te vallen: ze hadden er geen moeite mee als Gerda met twee fietsen zou komen en ze kon zich gewoon op de dag van vertrek melden (uiteraard
moest er wel wat bij betaald worden maar ook dat viel mee). Heel blij gingen we terug naar het guesthouse. 'S middags het tweede "to do" punt: de fietsen moesten ook ingepakt worden. We wisten van
onze reisleiders op afstand (Eelke en Cora) dat er een goede fietsenwinkel in de buurt van het MBK zat dus zijn we op de bus gestapt en hebben we daar eens gehoord wat er mogelijk was, en ja zij
konden het wel voor ons inpakken. Fantastisch! Dinsdagochtend 24 januari zijn we naar de fietsenwinkel gefietst en hebben we de fietsen daar gedropt. De rest van de dag hebben we wat in de
enorme shoppingmalls rondgehangen en wat dingen gehaald die we nodig hadden. Op woensdag 25 januari zijn we met de bus terug gegaan naar Khao San Road waar wij in de eerste weken van deze reis
vlakbij sliepen. Het was wel bijzonder maar ook raar om daar weer terug te zijn. We hebben er heerlijk wat rondgelopen en wat sightseeing gedaan. We zouden er een leuk dagje uit van maken maar
halverwege de dag begon het enorm te onweren en te regenen, de dag viel letterlijk in het water en, na nog snel even een goede backpack voor Julbert te hebben gekocht, zijn we maar weer met de bus
terug gegaan... Als troost zijn we 's avonds naar de bioscoop gegaan (er zit ook een cinemacity in dat MBK; handig!). Donderdags 26 januari hebben we de fietsen weer opgehaald bij de
fietsenwinkel ze zaten prima ingepakt.. Het was wel weer even een avontuur om weer terug te komen met die twee dozen in de tuktuk:P. Morgen (vrijdag 27 januari) is het dan zover: de
allerlaatste dag voor Gerda... :(. We zullen er nog een hele leuke dag van maken! Gerda bedankt iedereen voor de leuke, belangstellende reacties. Het was elke keer weer heel leuk om die reacties te
lezen, dat doet goed. Ik heb erg genoten van de reis maar nu, na 2500 km fietsen, komt er toch een einde aan. Het is een ervaring en herinnering voor het leven. Nu weer richting Nederland. Het
is een raar gevoel om nu nog in Bangkok te zitten en straks weer in het "grote" Arum. Omdat dit het laatste verhaaltje vanuit zuid-oost Azië is dachten wij we doen nog even een creatieve
toevoeging. Zoek het verband, we geven 1 hint: Chinees... Toyota Hillux: Naar ons idee de meest verkochte auto in Zuid-Oost Azië. Hallo: oftewel Sawasdee Kap (voor mannen) /Sawasdee Kha
(voor vrouwen) Acclimatiseren: omdat het zo'n lekker moeilijk woord is. Irritant:tuktukdrivers,regen, tailors, oversteken, bergopwaarts, lege batterijen Links rijden: wat wij soms
vergeten. Afdingen.. het leek Turkije wel. Nat. Heel nat dat was Bangkok met de flooding in Oktober. Droog: dat is deze humor.
Luangprabang=lachen,lam(lendig),lol,laat,langpoot,leuk,legitimatiebewijs(rené) Agressief: dat zijn de mensen hier niet of in elk geval uitten ze het niet. Opzichters: die heb je in Laos
heel veel ongeveer 5 opzichters op 1 werker. Spugende Smeerlappen: roggelen/spugen smerig doen in openbaar is normaal Chips en Cola:"onswewetenevenechtnietmeerwatwemoetenetendieet".
Anthony,Andrea & Adam onze gastvrije vrienden voor een gelukkig nieuwjaar Melig..: dat wordt je hier vanzelf. Buikloop: "do we need to say more?" Oorverdovend: de lokale karaoke.
Doorfietsen, dat deden wij niet vaak. Julbert ....................... en Gerda. Ankor wat? Tweede keer dat we dit grapje gebruiken. Het volgende verhaal komt vanuit Nieuw Zeeland!
Tot dan.
Hi mensen, Allereerst willen wij iedereen vanaf deze plek een heel gelukkig en gezond 2012 toewensen. Bij dezen het eerste verhaaltje in 2012;). Op zaterdag 24 december zijn we eindelijk weer op ons
eigen vertrouwde fietsjes gestapt (je gaat ze toch missen na 3 dagen en bovendien waren we natuurlijk "vreemd"gegaan met andere fietsen in Siem Reap, iets wat onze rosjes maar moeilijk konden
verkroppen). We zijn richting Skun gefietst. In Skun hebben we in een gloednieuw guesthouse geslapen (zo nieuw dat we eigenlijk op een bouwplaats sliepen: de bouwvakkers waren boven ons nog bezig met
de andere appartementen en overal lag bouwmateriaal). Omdat Skun volgens ons boekje bekend staat om zijn spinnen zijn we eerst maar eens een slag door het dorpje gegaan. Er bleek een vrij grote markt
te zijn en het was wel weer hilarisch om te zien hoe het er daar aan toe ging. De markten hier zijn het beste te omschrijven als een totale chaos. De lappen vlees/vis vliegen je om je oren (zowel
levend als dood) en het krioelt er van de mensen, scooters, fietsjes, handkarren etc. Het vlees ligt allemaal gewoon buiten en vaak staart de kop van het desbetreffende dier waarvan het
afkomstig je aan (wel handig: weet je meteen wat voor "vlees je in de kuip hebt"). Na een tijdje rondgezwalkt te hebben hadden we geluk: we zagen een kraampje met gefrituurde vogelspinnen op een
presenteerblaadje. Julbert ging er met zijn camera op af en mocht van het mevrouwtje ook wel even in de grote emmer die erachter stond kijken, wat bleek? Nog meer vogelspinnen, maar deze
leefden nog! Julbert maakte een aantal foto's, het vrouwtje vroeg of we er ook eentje wouden kopen, 1500 riel kostten ze (z'on 0,37 dollar wat weer 0,30 euro maakt). Ahum nee dankje. We hebben nog
even een ontbijtje gekocht (ze hebben hier wel een soort van bakkerijen waar je geen brood kunt krijgen maar wel koeken en cakes) en hebben ons toen maar uit de voeten gemaakt. Op zondag 25
december (jaja eerste kerstdag!) zijn we 's ochtends vroeg vertrokken om een beetje op tijd in Phnom Penh aan te komen (er stond dan ook weer z'on slordige 80 km op het programma). De route was wel
mooi maar we reden het merendeel vooral over een heel drukke weg dus waren blij dat we in Phnom Penh aankwamen (hoewel het nog wel even manoeuvreren was om daar door het verkeer daar te komen,
ouderwets Aziatisch druk met veel scooters die je aan alle kanten voorbij schieten). Na ingecheckt te hebben in ons guesthouse (wat later meer een hoerenkast bleek te zijn:veel westerse viezeriken
met aziatische vrouwtjes) zijn we 's middags naar het Tuol Sleng museum gegaan. Een kort stukje over wat vooraf ging: Het Tuol Sleng is ontstaan in de "democratic kampuchea" onder de
orders van Pol Pot, op 17 april, 1975. Pol Pot was de leider van de Khmer Rouge die in Cambodia in 1975 de macht greep (de bevolking had al een moeilijke periode achter de rug en velen waren
arm en ondervoed). Pol Pot wou van Cambodia een volledig communistische staat maken. Om daar te komen moest alles terug naar de basis van de mens. Iedereen moest op het land werken en luxe was
verboden. Scholen werden gesloten, religie was niet toegestaan en veel infrastructuur werd vernielt. Omdat iedereen op het land moest werken werden de mensen uit de stad verdreven. Binnen 48 uur na
de machtsgreep was Phnom Penh een spookstad. De khmer rouge bleef 4 jaar aan de macht. Drie miljoen van de in totaal acht miljoen Cambodjanen kwam om het leven. Tuol Sleng (S-21) Tuol
Sleng was een "security office" en werd gebruikt voor detentie, ondervraging, inhumane marteling... Alles was er op gericht om een bekentenis/informatie los te krijgen uit de onschuldige
slachtoffers. Na de bekentenis werden ze gedood. Ongeveer 20.000 mensen vonden de dood, bij de bevrijding werden slechts zeven mensen levend uit Tuol Sleng gehaald. Op 07 januari 1979 werd
Cambodia bevrijd en werd het bewijs van de gruwelijkheden samengebracht in dit museum, wat opende in augustus van dat jaar. Natuurlijk is het bezoek aan dit museum geen gezellige
kerstactiviteit maar aan de andere kant vonden wij het ook een goede gedachte om er juist op deze dagen bij stil te staan hoeveel geluk wij eigenlijk hebben dat wij in z'on vrije wereld leven. Het is
belangrijk om dat te blijven herinneren. Het museum heeft veel indruk op ons beiden gemaakt. Het liet zien hoe de cellen eruit hadden gezien en de foto's van veroordeelden hingen aan de muur (S-21
hield een nauwkeurige administratie bij van het aantal veroordeelden). Naast die foto's waren er ook foto's en tekeningen te zien van de gruwelijkheden die hier gebeurd waren, gewoon open en bloot zo
in je gezicht... je maag draaide er soms van om. Anders dan in Nederland zijn de Cambodjanen heel open, ze moffelen niks weg en lieten dus ook alles op de foto's gewoon zien. Na de S-21
moesten we even bijkomen maar we hebben ons ertoe gezet onze zinnen te verzetten en zijn gaan dineren. Dat diner werd een heus kerstdiner in kerstsfeer nog wel! Die kerstsfeer hadden ze in het
restaurant speciaal aangebracht voor de westerse (christelijke) toeristen: omdat de bevolking van Cambodia overwegend boeddhistisch is vieren ze hier verder geen kerstmis. Eenmaal terug in ons
bordeel nog even geskyped met de ouders en dat was dan de eerste kerstdag, heel anders maar wel heel mooi. Die nacht was Gerda de beste vriendjes met het toilet... de volgende ochtend bleek de
toestand nog niet verbetert... ook de dagen daarna was er weinig verbetering en lag ze vooral op bed in het hoerenhuis. Julbert was intussen druk bezig om van alles te regelen (als we weer even in
een grote stad zijn proberen we altijd zoveel mogelijk dingetjes weer even op orde te brengen). Hij had goed nieuws want hij had een goede fietsenwinkel gevonden en hij had een deal gemaakt dat de
fietsen een volledige beurt konden krijgen (met hier en daar reparaties). Daar waren we super blij mee want de fietsen waren er na z'on 2000km ook wel erg aan toe. Het resultaat mocht er zijn ze
fietsen weer als een zonnetje. Op woensdag 28 december voelde Gerda zich na wat droge crackers en royal-D (poeder tegen uitdroging) sterk genoeg om iets te doen. We hebben een TukTuk geregeld
en zijn naar de "Killing Fields" buiten Phnom Penh gegaan. Nadat de gevangenen in Tuol Sleng waren ondervraagd, vernederd en gemarteld was dit de plek waar de meesten uiteindelijk de dood vonden. Het
was een gruwelijke plek met maar 1 doel: het executeren van mensen. Ongeveer 20.000 mensen vonden hier de dood, 129 massagraven en ongeveer 8000 menselijke schedels zijn op deze plek te bezichtigen
en vormen het bewijs van deze ongelooflijke daden. Bij de entree kreeg een ieder een koptelefoon uitgereikt waarop audiofragmenten over de plek maar ook interviews met overlevenden en
bewakers van de Khmer Rouge waren te beluisteren. Het was weer een indrukwekkende ervaring: leerzaam, confronterend en ongelooflijk: ongelooflijk dat mensen zo gruwelijk kunnen zijn. Op de plek waren
een aantal kuilen te zien waar de slachtoffers ingegooid werden nadat ze gedood waren , dit gebeurde niet met kogels want die waren te duur...:vaak werden oude landbouwgereedschappen of stokken
gebruikt om de mensen letterlijk de hersenen mee in te slaan. Om te voorkomen dat de stank zich zou verspreiden en om de eventueel nog levenden de fatale slag te geven werden ze daarna
besproeid met DDT (chemisch vergif). Op de plek zelf kon je als je goed keek ook nog stukjes bot en flarden kleding van de slachtoffers op de grond vinden. Om de slachtoffers van
deze plek maar ook de andere 3 miljoen slachtoffers die elders in het land gevallen waren te herdenken is er een grote Stupa gebouwd (soort herdenktoren). De stupa huisvest een groot aantal schedels
en andere overgebleven botten, netjes gerangschikt en gelabeld. Je kon hier in en kon de schedels bekijken, als je wilde kon je ze zelfs aanraken, heel bizar. Toen we terugkwamen van de Killing
Fields was Gerda door haar energie heen (ook door alle indrukken en geestelijke verwerking want ook dit maakte op ons beiden weer een enorme indruk). Ze is snel weer in bed gekropen en die nacht werd
haar buikloop gewoon weer hervat... ze was nog lang niet de oude. Op donderdag 29 december zijn we uiteindelijk naar de dokter gegaan omdat Gerda niks binnen kon houden en uitdroging op de loer
zou liggen als ze zo door zou gaan. Veel hoefden we de franse dokter niet te vertellen. Zij wist het al: als toerist in Azie heb je nu eenmaal veel kans op een voedselvergiftiging toch schreef ze
stevig veel medicijnen voor. Gerda is meteen begonnen en al snel stopten de frequente toiletbezoeken. Op vrijdag 30 december konden we eindelijk uit ons verkapte sexhuis weg en zijn we op de
bus gestapt naar Kampot! We hadden hier beiden erg zin in omdat we in Kampot Anthony zouden ontmoeten (een vriend van Julbert die hij ontmoet had op zijn reis naar Australie). Zodra we in Kampot
aankwamen hebben we snel de fietsen in elkaar gezet (banden moesten er weer uit vanwege de bus) en zijn naar de guesthouses gereden waar Anthony samen met zijn vriendin Andrea tijdelijk een huisje
vlakbij huurden (ze zijn van plan over een dik jaar definitief in Cambodia te gaan wonen). We hadden al een mail gestuurd naar 1 van die guesthouses genaamd Bodhi omdat dat de "place to be" was
volgens Ant, helaas hadden zij aangegeven vol te zitten. Maar alsof het zo moest zijn stonden we bij een ander guesthouse wat te onderhandelen toen er een jongen aankwam die zei dat hij zijn boeking
bij Bodhi net had geannuleerd en dat er daarom nu wel een kamer vrij was. We zijn als een haas naar Bodhi gegaan en ja er bleek iets vrij!! Hoera! We sliepen de eerste nacht in een van de bungalows
in de tuin. De bungalow was aan 1 kant open (en kon niet op slot) je sliep dus als het ware een beetje buiten (gelukkig wel met klamboe!). Die middag werden we meteen erg warm onthaald door het
personeel van Bodhi (en Anthony). Ze vroegen ons of we die middag ook deel wouden nemen aan de jaarlijkse Remork race. We besloten mee te doen aan deze race en hebben enorm veel lol gehad, ook
samen met de remorkdrivers die heel blij waren en wel in voor een dolletje zo merkten wij. Die avond was er live music waar Anthony samen met Adam (een vriend van hem die uit Engeland over was)
speelde (en heeel goed ook!). Wat is een remorkrace? Een remork is een soort van fiets met en karretje erachter, in dat karretje kunnen mensen zitten maar meestal vervoeren de remorkfietsers er
goederen in (soms wel 500 kilo in 1x!). Een remorkfietser heeft het lichamelijk zwaar en moet meestal rondkomen van minder dan 1 US dollar per dag. Bodhi probeert hen te ondersteunen door eenmaal per
jaar de "remorkrace" te organiseren. De remorks gaan dan racen met toeristen in de karretjes en stoppen hier en daar voor een biertje, de laatste 200 meter mogen de toeristen zelf even proberen
hoe dat gaat (het is heel moeilijk weet Julbert nu want hij heeft het geprobeerd, met Gerda in het karretje). Voor de remorkdrivers zitten er veel voordelen aan de race: ze krijgen een gratis lunch,
mogen gratis hun remork spuiten (tegen roest) en krijgen aan het eind van de race elk 6 dollar (wat ze dus anders in een week verdienen verdienen ze nu in een paar uurtjes). Op oudejaarsdag
waren we uitgenodigd bij Anthony en Andrea thuis. Adam was er ook en we hebben een heerlijke middag gehad (lees: onder het genot van een potje bier bijpraten en luisteren naar live muziek van Anthony
gevolgd door het diner wat bestond uit jawel PIZZA). Die avond was er de Newyearseve party bij Bodhi. Wij waren inmiddels verhuist naar de "floating bungalow": stel u voor een ponton in het water
waarop een bed met een klamboe staat, er zijn drie muren maar aan de kant van het water is de bungalow open en je kan zo vanuit je bed de rivier inrollen. Het aftellen tot twaalf uur ging weer
op typisch cambodiaanse manier rommelig en niemand wist precies of het nou wel of geen twaalf uur was..., er werd wel wat vuurwerk afgeschoten (lang zoveel niet als in Nederland) en wij besloten met
een groepje in onze bungalow te gaan zitten om te kijken, heel mooi. Het feestje is nog lang doorgegaan en rond zes uur in de ochtend konden we dan ook mooi de zonsopgang nog even meepakken... rond
zevenen waren we zo moe dat we uiteindelijk maar zijn gaan slapen. Het grootste deel van de nieuwjaarsdag hebben we geslapen. 'S avonds waren we samen met Adam weer uitgenodigd bij Ant en
Andrea. Andrea en Gerda hebben een homemade maaltijd klaargemaakt (lees: Andrea kookt en Gerda hakt en snijdt in de groenten om). Het was lekker om even gezond te eten en de avond werd afgesloten met
een daverend potje UNO! (wat jaja gewonnen werd door Julbert). Op 02 januari hadden we afgesproken om met zijn allen te gaan lunchen in kampot. Na de lunch zijn we een stuk gaan fietsen, Adam
vergezelde ons. De weg die we fietsten was wel mooi maar er was uiteindelijk niet veel te zien. Drie januari hadden we met zijn allen afgesproken om samen naar "Bokor Mountain" te gaan. Niet
alleen Anthony, Andrea en Adam waren mee maar ook twee personeelsleden van Bodhi en Gong (een vriend van Andrea) waren mee. We hadden 1 scooter gehuurd en Gerda ging achterop bij Chenda (een
Cambodiaanse en personeelslid van Bodhi). De dag op zich was fantastisch maar er kwamen toch een aantal verwachtingen niet uit: 1. Onderweg naar boven met de scooter hadden we een prachtig
uitzicht maar eenmaal boven konden we geen foto's maken omdat het te bewolkt was. 2. Er zou een machtige waterval moeten zijn maar toen we eraan kwamen was het niet meer dan een klein miezerig
straaltje (het water was eenvoudigweg "op": dry season zeiden onze Cambodjaanse vrienden met een lach). 3. We bezochten een tempel maar konden er niks van zien omdat hij "under construction" was. 4.
In het oude casino kon je nog rondlopen en van daaruit had je een enorm goed uitzicht was ons vertelt... helaas ook dit ging niet door: ze waren bezig met restauratie en konden er dus niet meer in.
Buiten de vier bovengenoemde punten was het een geweldige dag! Woensdag 4 januari zouden we vroeg naar Kep, eindelijk het strand op zoeken! Adam besloot ons te vergezellen op deze 25 kilometer lange
tocht, een makje. Nadat hij een fiets had geregeld (jawel, een echte Giant) en we nog een gratis drankje hadden gekregen bij Rikitikitavi, hoe verzin je het, gingen we dan toch weg om half 1. Vroeg
konden we het niet echt meer noemen. We besloten een toeristische route te nemen. Dit was een off road weg langs zoutwinningvelden. Bij een bepaalde afslag gingen we rechts en hoopten we dat het een
kortere route zou zijn, helaas bleek het tegendeel het geval: we moesten terug. Na een tocht van 45 kilometer en een late aankomst in Kep konden we ons voorbereiden op de dag van morgen. Want: op
donderdag 5 januari kwamen Ant en Andrea (op de scooter) ons vergezellen naar Rabbit island (niet te verwarren met konijneneiland in Friesland). Na een fraaie boottocht met een gammel bootje kwamen
we er aan. Het had iets paradijselijks: hutjes waar je in kon slapen, hangmatten aan palmbomen, kleine barretjes met een rietendak. Hier hebben we ons een aantal uren prima vermaakt. Erg leuk was het
overgooien met de denkbeeldige bal. Je moet toch wat;) Na een massage en heerlijke lunch (pancakes met banaan en chocolade en voor Gerda jawel goedkope garnalen!) gingen we weer terug naar de vaste
wal. Adam en wij gingen namelijk op de namiddag weer terug fietsen en wouden natuurlijk voor donker "binnen" zijn. Dit lukte ruimschoots, mede doordat we besloten om geen toeristische routes te
nemen. S'avonds hadden we een soort van leaving drink gepland in Bodhi. Uiteraard kwamen Adam, Andrea en Ant ons even vergezellen, maar de overige gasten hadden al andere plannen: we eindigden met
zijn drieën aan de bar. Geen probleem overigens, we moesten de volgende ochtend toch ongeveer 100 kilometer fietsen dus een mooi excuus om niet te laat op bed te gaan! Vrijdag 6 januari gingen we
verder op de fiets naar Sihanoukville, DE badplaats van Cambodja. Hoewel we vroeg waren vertrokken en de weg overwegend vlak was, was het toch een pittige route. Vanaf 9 uur is het meer dan dertig
graden en dan wordt het fietsen toch iets onaangenamer. Maar met goed water drinken en zo nu en dan een pauze (met een lekker stukje bananencake) was het toch wel te doen. Eenmaal aangekomen
was het wel toeristisch, maar niet overdreven. We hadden wel wat moeite om een slaapplaats te vinden. Toen we die eenmaal gevonden hadden besloten we daar 1 nachtje te blijven en de volgende dag naar
een ander, rustiger en fraaier gelegen guesthouse te verhuizen. We vielen vroeg in slaap:D Zaterdag 7 januari zijn we dus verhuisd naar ons ideale guesthouse. Dat was dan ook direct de meest
inspannende activiteit. Het strand riep ons zo'n beetje en we konden haar lokroep nauwelijks weerstaan (Gerda keek er al naar uit vanaf ongeveer Bangkok). S'avonds ontmoeten we Anthony en Adam
(alweer ja). Zij bleven ook een paar nachten in deze omgeving. Na een heerlijk diner wou Ant graag naar de film. Hier zat hij al vanaf dag 1 over te praten en was als een kind zo blij dat wij er mee
instemden om het te gaan doen. De bios is hier net even wat anders dan we gewend zijn in Nederland. Er is namelijk geen Bios. Er zijn een aantal kamers met een mega grote, 42inch flatscreen aan
de wand. Vervolgens kan een keuze worden gemaakt uit meer dan 1000 (legale?) films en daar ga je. Pauzes kun je zelf inlassen door de film simpelweg op pauze te zetten. Zelfs het roken van wiet was
toegestaan. Na afloop vertel je simpelweg wat je hebt gehad en klaar is kees. Erg relaxt. Even voor de jongens: je kon hier ook tegen elkaar spelen op de playstation met een beamer, krekt wot.
Later op de avond hadden Adam en Anthony een optreden geregeld (een "gig"). Hier moesten wij dus wel even bij zijn. Het blijft een geweldige ervaring om ze te zien spelen. Na afloop
hebben we emotioneel afscheid genomen: we gingen onze eigen weg. Zondag 8 januari gingen weer naar ons geliefde strand. Gerda moest weer vertellen dat ze vandaag niet geharst wilde worden en
Julbert, uhm ja, die zei eigenlijk niks: harsen is niet zo zijn ding. Het was een heerlijke, rustige dag en we zijn zelfs een beetje bijgekleurd (lees: hier en daar verbrand). Wist u dat (
omdat we er geen genoeg van kunnen krijgen): - de taal van de Cambodjanen, het Khmer, redelijk simpel is? Als je bijvoorbeeld koeienmelk wilt zeggen maak je de combinatie van de woorden: koe, water
en tiet. - Er wel een ingewikkeldere taalvorm van het Khmer bestaat, maar deze nauwelijks nog gebruikt wordt omdat veel intellectuelen destijds vermoord zijn? - koelkasten hier beperkt worden
gebruikt? In plaats daarvan is er een levendige handel in ijs. Dit wordt rondgebracht in niet gekoelde vrachtwagens en wordt op de afgesproken lengte afgezaagd. - wij regelmatig het droevige gezang
(chanten) van monniken op bruiloften horen? Dit is om boze geesten te verdrijven. Niet bepaald aangenaam. - wij tijdens het fietsen veel anti uitdrogingsmaatregelen nemen? Cola, water en de
eerder genoemde Royal D worden rijkelijk genuttigd! - het proces tegen de oud leiders van de Khmer Rouge pas in 2003 is opgestart en dat zij pas in 2007 zijn opgesloten? Het is nu nog in volle
gang. - wij over een dikke week alweer in Thailand zijn? - wij het nog steeds enorm naar ons zin hebben! Heel veel liefs ons! Ps nogmaals dank voor de reacties!
Hey fans! Nog even een update, zo vlak voor kerst. Hebben jullie toch een mooi verhaaltje te lezen in deze "donkere dagen". Op maandag 12 december was Julbert nog steeds niet topfit. Hij had lichte
koorts en was zeker niet in staat om de fietstocht van 89 kilometer, die we anders in de planning hadden staan, op te brengen. We besloten nog een nachtje te blijven in het prachtige resort. Dit was
overigens geen straf. We hebben een wandeling gemaakt naar de ruïnes van een, wat leek op een oude, tempel. Eenmaal boven aangekomen viel de tempel erg tegen. "Hij is in ieder geval erg oud" opperde
een van ons. Ook dit bleek niet te kloppen, hij was in 1800 gebouwd. Beetje jammer. We besloten terug te lopen. Onderweg kwamen diverse olifanten (inclusief toeristen) langs lopen. Een paar van hen
herkenden ons(die toeristen dan hè ), we waren ze tegengekomen in Tad Lo. Erg leuk! Op dinsdag 13 december voelden we ons allebei weer helemaal de oude. Dus eerst weer tien kilometer stofhappen en
daarna nog eens 80 kilometer over de weg. De route was niet bijzonder, de muziek bracht uitkomst! Onze bestemming was Don Khong, het grootste eiland van de 4000 islands regio. De 4000 islands danken
hun naam aan, jawel, de grote aantallen eilanden die er zijn. We gingen met de inmiddels vertrouwde pont (je raakt er toch aan gewend) weer over naar het eiland. We zouden hier een nachtje blijven en
dan naar Don Det of Don Khone. Het lot besliste helaas anders. Op woensdag 14 december was Julbert weer niet fit (koortsig). Hij was er wel klaar mee en besloot te stoppen met de Malerone (onze
anti-malariatablet). Dit klinkt riskant maar het valt mee. Malaria komt hier nog maar zeer beperkt voor en als je het krijgt kun je alsnog extra slikken om het tegen te gaan. Gerda, schat dat
ze was, ging ondertussen de praktische zaken regelen: dollars regelen, brief posten en uiteraard de was. De was kan hier voor een euro per kilo weggebracht worden (Alleen mem wast goedkoper;)). Die
dollars moesten we hebben omdat het Cambodjaanse visum ALLEEN daarmee betaald kon worden. Dus hemel en aarde bewogen. Eerst naar de bank. Zij hadden geen pinautomaat en konden alleen Kip omwisselen.
Zij verwezen ons naar een hotel. Hier kon wel gepind worden (ja, niet bij een bank, wel in een hotel). Eerst maar even meelopen naar een ander hotel. Hier werd alles gedaan om het apparaat te
laten werken. Helaas zonder resultaat. Toch maar weer terug naar hotel 1. Proberen. Papier was op. De hoop begon bijna te vervliegen, te meer omdat er wel papier in zat. Nog een poging en nog een en
nog een. Elke keer: papier op. Erg frustrerend aangezien er wel papier in zat. De jongen achter de balie pakte de scooter en reed weg: "wait here". Na een paar minuten kwam hij weer terug. Een
ultieme poging werd gedaan( inclusief instralen). Probleem opgelost: papiertje zat verkeerd. Een opluchting. Donderdag 15 december gingen we dan toch naar Don Det. De fietstocht was
eenvoudig. Na een pontje en een bootje waren we er al. We zouden via Don Det (leuke T-shirts trouwens: Been There, Don Det) naar Don Khone. Na een erg leuk zandweggetje werden we aangesproken door
een soort hippie. Het bleek een Amerikaanse muzikant te zijn die hier al een aantal jaren logeerde. Hij vroeg of wij op zoek waren naar een kamer: ja dus. Nou hij wist wel wat. Een leuke kamer voor
een niet al te hoge prijs. Krekt wot. We besloten om naar de waterval van Don Khone te fietsen. Via een oude spoorbrug (de trein heeft gewerkt tot en met 1949 en was de enige in Laos tot
2009!) en een zanderig weggetje kwamen we dan toch aan bij de waterval. Erg indrukwekkend om de Mekong in een keer een 15 meter naar beneden te zien vallen! S'avonds hadden we diner bij de
"Amerikaan". Hij speelde wat muziek en wij genoten van het heerlijke eten. Wat een leven... Vrijdag 16 december was weer een memorabele dag, we gingen de grens met Cambodia over. Eerst nog even bij
de grootste waterval van Zuid-Oost Azië langs (veel water) en toen hop de grens over. Om Laos uit te gaan moesten we eerst nog wel even 2 dollar per persoon betalen "leaving fee". Toen onder de
slagboom door naar een ander krakkemikkig hutje waar we onze gegevens moesten invullen. En toen kwam het: wilt u betalen in Kip, Bath of Dollars? Onze mond viel op de balie. Dollar natuurlijk
(hiervoor hadden we alle moeite gedaan immers). Nog even stempelgeld betalen, weer 2 dollar per persoon en we konden zo weer verder. De eerste kilometers waren niet indrukwekkend, eerder
slaapverwekkend. Heel veel heide "het is hier direct toch weer heel anders..." en verder niet zoveel. We waren blij dat we in Stung Treng aangekomen waren. De volgende dag zijn we met de bus
(!) vertrokken naar Kratie (uitspreken als "krotje"). We hadden besloten om met de bus te gaan omdat de route tussen Stung Treng en Kratie volgens ons fietsboekje zo'n 140 km met niks is, sjah
het moet wel leuk blijven hé! Dus hoppaa de wielen weer van de fiets en de bus in..., Gerda haar fiets kreeg een VIP plaats: die mocht op de achterbank van de bus. Kratie deed zijn naam eer
aan: krotje was wel op zijn plaats (stank, druk, armoedig). We hebben nog wel even heerlijk bij de Mekong gezeten om de sunset te bekijken. Er rijden hier, tussen de auto's, ook nog karren met
paarden ervoor (voor vervoer van goederen) en die kwamen rond sunset allemaal naar de rivier: de paarden mochten zwemmen en hun baasjes namen ook meteen een douche (omdat niet iedereen een
douche/koud waterkraan heeft is het hier heel normaal dat de mensen douchen in de rivier). Een prachtig gezicht. Zondag 18 december zijn we weer op de fiets gestapt en zijn we verder gegaan
naar Chhlong. De route was werkelijk prachtig, hij leidde ons langs veel landbouw en dorpjes. Onderweg kwamen we hooikarren met ossen ervoor tegen (zie foto), veeel kinderen en prachtige rijstvelden.
Chhlong zelf was iets minder idyllisch.. Er zat in het dorpje eigenlijk maar een guesthouse en wat voor een... niet alleen hadden we maar ongeveer 20 bij 20 cm loopruimte, we hadden ook een koude
douche en een laken vol met mieren :S. 'S middags wouden we graag onze route verder uitplannen dus gingen we buiten bij de grote tafel zitten met een kaart... nou daar was ons, tot nu toe aardige,
gastvrouwtje niet van gediend. Ze vond dat we maar op de kamer moesten gaan zitten (wat praktisch onmogelijk was). Julbert heeft haar een keer verwonderd aan gekeken en gezegd dat we dat niet gingen
doen. Daarmee basta. De rest van de dag hadden we een chagerijnig gastvrouwtje maar goed de route was wel verder uitgestippeld. De volgende dag (19 dec) hadden we een lange dag voor de boeg;
101 km naar Kampong Cham. De eerste 60km gingen van een leien dakje; snoeihard doorfietsen, we hadden lekker voor de wind (ja mensen het waait in Cambodia). De laatste 41 km waren ietsje pittiger
omdat we zijwind hadden en op een erg drukke weg moesten fietsen (tussen het idioot toeterende en te hard rijdende verkeer, maarja alles went). Kampong Cham bleek een redelijk grote plaats en al gauw
hadden we een "gouden plakje" gevonden: een schoon (!) hotel aan de Mekong voor 7 US dollar per nacht, wat een verademing. Detail: In Cambodia gebruiken ze vooral de dollar als betaalmiddel
maar je kunt ook met Riel betalen. Je krijgt sowieso alleen hele dollars dus als iets 0.50 cent kost of je moet 0.50 cent terug hebben dan krijg je dat in Riel (4000 riel is 1 us dollar). U begrijpt
dat is een lekker gereken: wij rekenen nu om van Riel in Dollar en van Dollar in Euro. 'S middags zijn we een eindje langs onze welbekende Mekong gelopen om een kijkje te nemen bij de
"bamboobridge". Deze brug gaat over de Mekong naar een eiland en wordt elk jaar in het droge seizoen opnieuw opgebouwd waarna hij in het regenseizoen weer wegspoelt (goed voor de
werkgelegenheid). Toen wij er waren wassie bijna af..., hij zag er, zoals de meeste bruggen hier, niet erg stabiel uit en er zaten geen leuningen op.. toch zagen wij op het promotieplaatje dat het de
bedoeling was dat er ook scooters en zelfs auto's(!) overheen zouden moeten kunnen... Wij hebben elkaar eens verbaasd aangekeken en zijn toen schouderophalend weer verder gelopen. We raken er
langzaam aan gewend dat wat onmogelijk lijkt hier toch mogelijk blijkt te zijn. Omdat we in Chhlong de planning volledig omgegooid hadden was het dinsdags de memorabele dag dat wij naar Siem
Reap gingen. Bij Siem Reap is de Ankor Wat (+ vele omliggende tempels) een enorm tempelcomplex welke behoort tot de wereldergoedlijst van Unesco. Daarnaast is het een van de meest waardevolle
archeologische plekken op aarde. We gingen met de bus (jaja alweer) omdat we met kerst graag in Phnom Penh (hoofdstad Cambodia) willen zijn en we daardoor geen tijd hadden om te fietsen. De fietsen
en een deel van de bagage konden we achter laten in het hotel in Kampong Cham waar we later weer terug zouden komen. In de bus zaten locals, wij en nog een andere toerist. Met die toerist raakten wij
aan de praat en hij bleek journalist te zijn en al een tijdje in Anjum te wonen (hij was van origine geen Fries maar wel grappig). Na de zes uur durende busrit kwamen we aan in Siem Reap, nou dat was
wel even een schok vergeleken met wat we tot nu toe van Cambodia (en trouwens ook van Laos) gewend waren. Het is een stad gebouwd op toerisme en de concurrentie bleek er moordend.. Toen onze bus op
het station aan kwam stonden de tuktuk drivers als aasgieren rondom de bus en ze vochten letterlijk om de klandizie.. voor ons wel even schrikken dat ze zo agressief naar elkaar waren. Toen we
uitstapten werden we dan bedolven onder de tuktukdrivers met hun aanbod... we hebben de beste eruit gepakt en zijn er als hazen vandoor gegaan! Op de grens tussen Laos en Cambodja hadden wij van een
Nederlands stel al een tip gekregen over een goed guesthouse in Siem Reap dus daar lieten we ons heenbrengen. Eenmaal aangekomen bleek het inderdaad een te gek guesthouse.. de prijs bleek 20 dollar
per nacht maar gelukkig hebben we dat met wat onderhandelen teruggedrongen naar 10 dollar (incl. gratis gebruik van fietsen, internet, koffie, thee en bananen). Wij blij, zij blij. 'S avonds zijn we
nog even over de nightmarket "gestruint" en hebben we een heerlijke voetenmassage gehad. Toen we op zoek gingen naar een restaurant kwamen we Jane tegen (die we eerder ontmoet hadden in Luang
Prabang) zij was met een groepje mensen en we hebben met zijn allen gegeten. De mensen hier willen je van alles verkopen. "Sir, Lady, do you want a TukTuk? No thank you. Ok a cold drink then?
Noooh. Something to eat maybe? No. Wiet? Marihuana?NO! (ja als je maar iets koopt). Nadat Gerda op woensdag 21 december haar Mojito van de vorige dag via dezelfde weg als dat ie naar binnen
gekomen weer kwijt geraakt was (ja hij zat dwars en je moet hem even twee keer lezen;)) zijn we op de fietsen van het guesthouse gestapt om naar Ankor Wat te gaan. De Ankor Wat is de grootste tempel
van het hele tempelgebied (wat enorm groot is: je kunt je er in ieder geval vier dagen op de fiets wel vermaken). De Ankor Wat was werkelijk zeer indrukwekkend. Even een stukje geschiedenis voor de
geïnteresseerden: het is een tempelcomplex wat in de tijd waarin het hindoeïsme overheerste gebouwd is (nu overheerst hier het boeddhisme). Het wordt beschouwd als het grootste religieuze bouwwerk
ter wereld en is gebouwd in de vroeg 12de eeuw. Na een uur of twee/drie in de Ankor Wat te hebben rondgezworven kregen we honger en besloten wat te gaan eten. Het was weer een avontuur om een
restaurantje uit te zoeken: de Cambodjanen komen als vliegen op je af om je binnen te slepen. Uiteindelijk hebben we bij Angelina Jolie gegeten, ja echt! Althans de Aziatische versie ervan: ze leek
er wel op. Na het eten zijn we verder het park in gegaan en hebben nog een stuk of vier andere tempels bezocht... De laatste was vooral erg mooi omdat die helemaal verscholen zat in de jungle en de
bomen daadwerkelijk in/door/om de tempel groeiden. Een prachtig gezicht. De volgende dag gingen we weer naar het Ankor Wat park (we hadden kaartjes voor drie dagen). We hebben nog een achttal
tempels bezocht (er komt geen einde aan zoveel mooie plekken en beelden). Hoewel ze overal druk bezig zijn om de tempels goed begaanbaar te maken en zover mogelijk te restaureren (wat ook wel jammer
was want sommige stonden behoorlijk in de steigers) vroegen wij ons op een gegeven moment toch wel af of we geen "tempel insurance" af hadden moeten sluiten? Ze hadden de muren hier en daar erg
creatief gestut maar erg betrouwbaar leek het niet, de trappen lieten te wensen over en het bleek dat delen van sommige tempels ingestort waren (er stonden dan wel bordjes met "dangerous" maar ja
probeer maar eens te rennen voor een vallend rotsblok..). De mooiste tempel was eentje waar je helemaal boven op kon. Op het hoogste punt had je een prachtig uitzicht.. Julbert mocht zelfs drie
wierrook stokjes aansteken voor de Buddha, helaas moest daarna wel een kleine "tip" worden gegeven. Omdat het park zo ontzettend toeristisch is wordt je steeds aangesproken of je iets wilt kopen, het
was schrijnend om te zien dat er ook veel kinderen waren die dingen verkochten.. het leek erop dat zij niet naar school gingen maar hier hun geld moesten verdienen door toeristen aan te spreken en
bijdehandte opmerkingen te maken (er was zelfs een meisje wat haar broertje wou verkopen voor 1 dollar ;)...). Op vrijdag 23 december zijn we met de bus terug gegaan naar Kampong Cham. De zes
uur durende busreis was dit keer ietsje minder comfortabel omdat we A. in een redelijk afgeragde bus zaten en B. er meer mensen in de bus moesten dan er zitplek was. Zowel het eerste als het laatste
bleek voor de locals geen probleem. Het afgeragde zijn ze gewend en de zitplekken werden gewoon uitgebreid met uitflapbare stoeltjes, krukjes en tuinstoelen (die allen ook in de bus aanwezig bleken
te zijn). Natuurlijk zit je dan wel zes uren lang op een krukje in het gangpad maar goed... :S gelukkig hadden wij wel "normale" zitplekken. Wist u dat? -Hier iemand in plaats van "oh my god"
"oh my boeddha" riep... en wij dat wel weer "een mooie" vonden. -Alle op toeristen beluste verkopers allemaal hetzelfde praatje hebben met de zelfde vragen. En dat wij op het laatst de
antwoorden zo ook wel konden geven: Ja we komen uit Nederland, Ja de hoofdstad is Amsterdam, We zijn hier al vijf dagen en we blijven hier in totaal een maand... etc. - Wij hier tot nu toe dikke
vriendjes zijn met de politie. En dat wij ze vaak ontmoetten als wij aan de kant van de weg een colaatje halen? Zij zitten dan alvast dik aan het bier en pakken daarna gerust de scooter weer om
boeven te gaan vangen (hoezo rijden met alcohol op verboden?). - Dare Devil Julbert met gevaar voor eigen leven de vuurtoren van Kampong Cham heeft beklommen? En dat Gerda niet durfde omdat de
trappen zo vreselijk steil, doorzichtig en in haar ogen onbetrouwbaar leken (Julbert leeft nog). - Ze de minibusjes hier volledig volproppen met bagage waardoor ze bijna door hun hoefjes
zakken.... En dat de achterklep dan gewoon open staat omdat er een scooter uit hangt... - Wij oud&nieuw gaan vieren in Kampot. En dat daar een oude reisvriend van Julbert komt? en dat ook
Jane daar waarschijnlijk weer is... ? Iedereen hele fijne kerstdagen en een gelukkig nieuwjaar toegewenst! Liefs ons
Dag mensen! We zijn niet in staat om het kort en bondig te houden, ach het is wel weer de moeite waard;) Op 01 december hadden wij een lange rit voor de boeg; 95km helemaal naar Vientiane (de
hoofdstad van Laos). We hadden de vorige dag al wat "brood" (stel u daar niet te veel bij voor) gehaald op de plaatselijke markt in Thalat waar we overnachtten dus konden die ochtend vroeg starten.
De route was gelukkig plat en de kilometers vlogen dan ook verbazingwekkend snel voorbij. Het laatste stuk was erg saai en er was erg veel verkeer. Het verkeer hier is een beetje gek.. wij hebben het
gevoel dat er hier veel rangen en standen zijn in de bevolking (armst, arm, rijker, rijkst zoiets). Op de weg lijkt het recht van de rijkste (lees: dikste auto) te gelden en men gaat dan ook niet aan
de kant voor armeren: nee gewoon volgas er op af rijden en keihard toeteren.. Vooral in de dorpjes is dit erg gevaarlijk. Daar rijden de Toyota pickups en vrachtwagens gewoon luidtoeterend met
90km per uur doorheen en dat terwijl er gewoon kinderen op straat spelen en vee los rond loopt. Nog mooi op tijd (uur of 3) reden we Vientane in waar we vrijwel onmiddelijk vergezeld werden door nog
twee fietsers: Johan en Gerda. Even een gezellig praatje gemaakt en we spraken af die avond samen met nog een stel fietsers (Ali en Joop: die we al eerder hadden ontmoet en nu ook in Vientane waren)
te gaan eten. Vientane leek eigenlijk helemaal niet op de rest van Laos: waar het overal armoede is was het hier juist luxe en je kon er alles krijgen. We kwamen erachter dat Vientane ook een hele
mooie 'boulevard" had langs de Mekong, allemaal heel on-laotiaans. Het eten die avond bij de Indiër was verrukkelijk en we hebben veel lol gehad. We spraken af om met zijn allen op zaterdagochtend de
slaapbus naar Pakse te bespreken (misschien konden we dan groepskorting krijgen:P) Op vrijdag 02 december hebben we het een beetje rustig aan gedaan, omdat we nu weer in een grote stad (met luxe)
waren hebben we wat broodnodige aankopen gedaan. Verder zijn we ook even gaan "cultuursnuiven" en hebben we de Arc de Thriomphe bezocht: jaja ik hoor jullie lezers denken " he die staat toch in
Parijs?" Maar nee hier in Laos hebben ze er ook eentje!! (al is hij wel spuuglelijk). Het zit zo: Laos is vroeger een Franse kolonie geweest (nu sinds 36 jaar onafhankelijk) en Laos is vroeger
platgebombardeerd door de Amerikanen (er zijn hier meer bommen gevallen dan op Vietnam). Die twee feiten samen zijn de basis voor dit verhaal: het is namelijk zo dat de Amerikanen al die bommen
wel wat sneu vonden en de Laotianen daarom beton gaven om een nieuwe landingsbaan bij het vliegveld te maken (beetje eigenbelang ook?). De Laotianen daarentegen vonden dat beton echter veel leuker om
hun eigen "franse" Arc de Thriomphe van te bouwen en whala: daar stond de lelijke tweede versie ervan!! We zijn even bovenop geweest voor een uitzicht over de stad maar Vientane is op de boulevard na
eigenlijk niet zo bijzonder en er is verder ook niet veel te doen. Zaterdags 03 december zijn we dus op pad gegaan om de slaapbus te regelen. We kregen echter elke keer te horen dat de slaapbus
geen fietsen meenam.. maar dat we wel de lokale bus konden nemen. Daarop hebben we afgesproken om rond 17u te verzamelen bij busstation zuid. De rest van de dag hebben we wat rondgelopen en hebben we
nog een heerlijke voetmassage gehad. 'S middags kwamen we aan bij het station en bleken Johan & Gerda en Joop&Ali er al te zijn. Ze hadden al kaartjes gekocht, ook voor ons wat natuurlijk
super was, en nu komt het: het was voor de slaapbus. We weten niet hoe ze het gedaan hebben maar een van de maatschappijen wou ons uiteindelijk toch wel meenemen. De bus kwam rond 18u het terrein op
rijden en wij stonden al als een stel aasgieren klaar om in te stappen (we moesten wel zorgen dat we de eersten waren want dan konden de fietsen er tenminste allemaal nog in). De fietsen moesten in
het bagageruim van de bus en daarvoor moesten beiden wielen eraf. Voor de niet fietsers onder ons: het voorwiel is easypeasy maar het achterwiel is wel wat meer gepruts omdat daar de cassete van de
versnellingen voor hangt. Gelukkig hadden de mannen dat, met geestelijke ondersteuning van de vrouwen, snel voor elkaar. Het was een vreselijk om te zien hoe de fietsen er ingeduwd werden, daar
gingen onze pareltjes..maarja het was altijd nog beter dan de 676 km fietsen. Dan maar even de ogen dicht. De bus zelf was werkelijk een bijzondere ervaring. Het was een dubbeldecks bus met zowel
boven als beneden "tweepersoonsbedden" aan beide kanten (dat tweepersoons was wel naar Laotiaanse maten dus twee keer zo kort en twee keer zo smal als de onze). Nadat we eerst gezellig met zijn allen
een biertje gedronken hadden op het feit dat het ons gelukt was om de slaapbus te nemen gingen we "slapen". De bus was heel hoog en redelijk oud en rammelig, de wegen zijn hier niet
al te best z (veeel gaten, en sommige stukken gewoon geen asfalt) en de chauffeur reed als een idioot. Het was een houwen en keren om in je bed te blijven liggen (ja Nico, het was bijzonder knus en
nee Julius, je hoeft je geen zorgen te maken over je kratje). Dat plus verhalen dat sommige chauffeurs in slaap vallen onder het rijden (ze rijden soms gewoon 10 uren achter elkaar door) maakte dat
we niet echt geslapen hebben. Oja, het naar de wc gaan was ook een avontuur op zich. Met veel moeite kwam je door het gangpad bij de wc (gerda viel zelfs bij een paar Laotianen op bed omdat de
bus een onverwachte zwaai maakte en zij haar evenwicht verloor). Bij de wc moest je je dondersgoed vasthouden omdat de deur van de bus (die naar buiten toe) een eind open stond en je er
niet uit wou vallen. Als je dan uiteindelijk met veel moeite het deurtje open had kwam je in de, volgens ons, meest inefficiënt ingerichte wc ooit. De pot was ondanks dat hij heel hoog was nog
redelijk maar daarnaast stond een enorme ton met water en een schepje (dat is de manier om hier door te spoelen). Om enigzins normaal te kunnen zitten/hangen moest je over die ton heen klimmen en dat
was een hele toer in die schommelige bus. Enfin we hebben het allemaal overleeft en de volgende ochtend zaten de fietsen al vrij snel weer in elkaar . Op 1 schroefje na waren ze nog helemaal
compleet:). Pakse zelf was niet erg interessant maar het was wel weer een wat grotere stad dus we konden lekker over de markt slenteren en hebben daarna heerlijk genoten van een bananenshake bij de
Mekong, wat een leven. Op maandag 05 december waren we 's ochtends vroeg op omdat we die dag weer verder wouden fietsen. Omdat we waarschijnlijk wat langer dan 30 dagen in Laos zullen blijven
moesten we ons visum laten verlengen, dat verlengen doe je bij het politiebureau en dat was dan ook ons eerste doel. Daar aangekomen bleek echter het visum pas 's middags om 15u klaar te zijn. Omdat
het dan te laat is om nog weg te fietsen besloten we nog een dagje te blijven. Om wat in conditie te blijven zijn we naar een 20km verderop gelegen dorpje gefietst: Don Kho. Don Kho is een bijzonder
dorpje waar je als het ware wat terug gaat in de tijd, hoewel ze sinds kort wel elektriciteit hebben leven de driehonderd inwoners nog grotendeels van handwerken (weven) en landbouw. Omdat Don Kho
eigenlijk een eiland is in het midden van de Mekong kom je er alleen met een bootje. Hoewel het wel veel leek op de dorpjes waar wij normaal ook doorheen fietsen was het wel leuk om hier even een
kijkje te nemen. Bij terugkomst bleken onze visa voor elkaar te zijn en konden we de volgende dag weer verder fietsen. Dinsdags zijn we begonnen aan onze fietstocht over het "Belovenplateau".
Deze tocht gaat over het plateau en duurt vier fietsdagen en schijnt erg de moeite waard te zijn. Veel mensen doen hem op de motor. Om op het plateau te komen moesten we natuurlijk eerst omhoog,
hoewel het stijgingspercentage maar 2% was vonden we dit beide erg lastig (vals plat:ut ergste wat er is). Halverwege lag Julbert voor zijn doen (hij is meestal sneller met klimmen) wel een heel eind
achter en het bleek helemaal niet meer te willen: een typisch gevalletje van "ik heb er de kracht niet meer voor". We hebben even gepauzeerd en mochten zelfs even bij die mensen op hun bed (lees:
houten plank buiten) liggen om uit te rusten: we kregen zelfs kussentjes, heel lief. Het mocht echter allemaal niet baten en omdat Julbert ook steeds bleker werd hebben we besloten een TukTuk aan te
houden, fietsen op het dak en hoppaa naar Paksong (wat onze bestemming was). De rest van de dag maar even wat rustiger aan gedaan. Geluk bij een ongeluk: eenmaal op de plaats van bestemming ging het
regenen ( voor het eerst sinds Bangkok) .. Op woensdag 07 december bleek Julbert nog steeds niet helemaal de oude te zijn en hebben we besloten om nog maar even een rustdagje in te lassen. Maar even
wat ompielen en uitrusten. Donderdag 08 december waren we beiden weer topfit en zijn we verder gefietst. De route was super met veel afdalen. In de streek verbouwen ze veel koffie en we zagen
dan ook grote plantages. Ze drogen de koffiebonen op matten buiten (soms gewoon op de weg) en sorteren ze met de hand (wat een helskarwei moet zijn). Het landschap is heel anders dan in noord Laos.
Al rond het middaguur kwamen wij aan in Tad Lo waar we overnachten in een bungalow vlakbij een prachtige waterval. 'S middags zijn we een eind gaan wandelen en hebben we nog een waterval bezocht, het
blijft adembenemend. Vrijdags 09 december zijn we verder gefietst naar wat moest zijn een "magisch plekje". De route er heen was al schitterend en toen wij over een verlaten landweg door een
dorpje fietsten kwamen er opeens een aantal kinderen op ons afrennen. Ze vroegen of wij ook naar een waterval wilden, na een kort overleg besloten we dat te doen. We moesten met een aantal andere
kinderen meelopen en de route ernaar toe was weer super. We liepen dwars door wat akkertjes waar ze groenten verbouwden (voor ons als de volkstuintjes bij de monnikenweg maar voor deze mensen al heel
wat! Zij zullen het zien als echte landbouw). De waterval was indrukwekkend op een pietlullig detailtje na: er was geen water. Na de kinderen een "tip" te hebben gegeven zijn we weer verder
gefietst (ze doen hier alles voor geld. We komen ook veel bedelende kinderen tegen, maar hoe schrijnend ook, we willen dat niet aanmoedigen dus geven we hen niets. We geven alleen voor geleverde
diensten). Uiteindelijk kwamen we op bestemming aan: phasouan. Het park was schitterend, het lag midden in de jungle en we hadden een huisje met uitzicht op een van de twee watervallen. Douchen en
toiletteren gebeurde in de openlucht (uiteraard wel met beschutting eromheen). Na een tijdje rondgelopen te hebben (onder andere een lokaal dorpje en museum bezocht) zijn we gaan dineren. Zo
halverwege het diner werd alles opeens heel donker: de stroom was ofwel uitgevallen ofwel ze hadden het afgesloten om te besparen... Omdat het pikkedonker was kregen wij twee brandende kaarsen mee
naar ons huisje. Echter dat was nog zo'n goeie vijfhonderd meter lopen en er staat hier ook nog wat wind: mission impossible dus! Gelukkig was onze (lokale) buurman nog wakker en zat hij bij een
vuurtje voor zijn huis, konden we mooi de kaarsen weer aansteken:). Eigenlijk was het effect wel mooi zo zonder stroom midden in de jungle. Ja sjuul je kratje kwam bijna onder druk te staan;).
De volgende dag, (zaterdag 10 december) hebben we heerlijk lang uitgeslapen (tot 8 uur en dat is voor ons heel lang omdat we meestal vroeg starten met fietsen). We zijn nog even in het park gebleven
om te genieten van de omgeving. We zagen een bordje "cave" dus zijn die richting opgelopen, na een tijd gelopen te hebben in de jungle konden we deze cave wederom niet vinden en moesten in verband
met de uitcheck tijd terug gaan. De route ging deze dag naar Champasak. Champasak ligt echter aan de andere kant van de Mekong en daarom moesten wij over steken met een "pont". Die pont was een hele
belevenis: het was eigenlijk gewoon een vlot met een motor erachter en hij zag er niet erg stabiel uit. Bij het opstappen merkten wij dat de kwaliteit ervan dan ook niet overhield: Gerda zette even
af om over haar fiets te klimmen en zakte prompt dwars door de plank. Enfin niks aan de hand vond onze kapitein en daar gingen we: je moest je goed staande houden maar dan ging het ook wel (alleen de
gedachte dat je fiets met al je bagage en kostbaarheden ook mee was moest je wel even uit je hoofd zetten). Die avond werden wij door een Amerikaans stel uitgenodigd mee te gaan naar de tempel buiten
Champasak. Bij de tempel (wat meer een ruïne was, hij stamde uit de 7de tot 9de eeuw) werd een feest gehouden wat maar 6x per jaar wordt gevierd met volle maan. De tempel en omgeving waren prachtig
verlicht met honderden kaarsen en via een eeuwenoude trap kon je helemaal naar boven vanwaar je een prachtig uitzicht had over al die lichtjes in een kraakheldere nacht met een grote felle volle
maan, het was echt toeval en een gelukje dat we hier nu waren! Weer beneden hebben we nog even genoten van een lokale muziek en dans voorstelling en zijn toen met de tuktuk die op ons gewacht had
teruggereden. De volgende dag (zondag 11 dec.) hadden we een korte rit van 34km. Dat was maar goed ook want we waren beiden niet topfit en het laatste stuk was onverhard met een paar pittige
klimmen: het was echt even bikkelen. Uiteindelijk kwamen we bij een mooi bungalowpark gebouwd in een "protected area". De bungalow had uitzicht op een vlakte waarvan ze zeggen dat er ook wel
olifanten en buffels grazen... Helaas was het enige wat wij zagen wat witte vogels, mieren, padden&kikkers met als hoogtepunt een verdwaalde roofvogel, althans daar leek het op... Update: de
volgende ochtend toen wij dit verhaaltje onder het ontbijt wouden plaatsen zagen wij wilde waterbuffels!! (en Julbert had 's nachts ook een olifant gehoord .... of was dat dan toch Gerda?) Omdat onze
"wist u dat" rubriek de vorige keer zo goed ontvangen is proberen wij deze erin te houden. Bij deze: Wist u dat? - 44% van de Laotianen voor minder dan 1 US dollar per dag rond moet komen? En
dat wij denken dat de overige 56% in Vientane leeft (zo hip en luxe). - Ze de weg hier water geven met de tuinslang? En dat dat is om tegen te gaan dat ze de hele dag stof moeten happen? - In de
boeddhistische cultuur het hoofd het hoogste en de voeten het laagste zijn? En dat het daarom ongepast is om iets anders met je voeten te doen dan lopen of sporten? (het is uit den boze om je voeten
op een stoel te leggen) -Ze hier lassen zonder laskap? (ja Hans) -Gerda er moeite mee heeft om de Laotianen uit elkaar te houden? (ze lijken ook allemaal zo op elkaar) -Ze hier een heel efficiënte
manier van afvalverwerking hebben omdat ze het gewoon allemaal in brand steken (ja inclusief plastic) -Wij hier soms onherkenbaar in de rondte fietsen: met pet, zonnebril en mondkapje tegen het stof
(ja nog meer bedekkend dan een burka) -De politie in Pakse aan het controleren was op helmen..en dat we ineens allemaal scooterrijders met helm zagen terwijl er anders bijna nooit iemand een
helm op heeft? - Wij al meer dan 1400 km gefietst hebben? Tot de volgende keer!
Hallo allemaal! Hier weer even een update van ons! We hebben weer erg veel beleefd en het eigenlijk weer teveel om op te noemen. Maar goed, we proberen het wel! Op dinsdag 22 november gingen we
weer verder met onze fietstocht. Ditmaal van Luang Prabang naar een klein, afgelegen bergdorpje. Bergen betekent uiteraard ook veel klimwerk. We voelden ons beide erg goed dus we waren dan ook zeker
van plan om gehele tocht te fietsen. De eerste klim van 16 kilometer was goed te doen. Onderweg even een colaatje drinken doet wonderen en als je hem dan gehaald hebt voel je je toch best wel
trots. De afdaling is natuurlijk geweldig. Ook deze was in totaal 16 kilometer! Heerlijk. De tweede klim van 22 kilometer lag voor ons. Het was echter al half 3 voordat we daar aan konden beginnen en
we waren bang dat we dan bij donker zouden aankomen. Dus... dan maar liften! Binnen 10 minuten kwam er al een geschikt vrachtwagentje langs en die wou ons wel meenemen. Fietsen achterin, wij
achterin, we zaten als koningen. Om circa half 4 waren we bij ons Guesthouse. Hier hadden we een onvoorstelbaar mooi uitzicht op het achterliggende heuvellandschap. Hoewel de foto's mooi gelukt zijn
is het in het echt toch nog veel mooier. Op woensdag 23 november was de route net wat makkelijker. Dat houdt in: minder lang achter elkaar klimmen. Tijdens onze lunchpauze (noodlesoup, onze
favoriet;)) raakten we aan de praat met een aardige meneer. Hij vertelde dat hij leraar was op een school. Ze hadden sporttoernooi die middag. Wij vroegen beleefd of we even een kijkje mochten nemen.
Uiteraard kon dit. Dit hebben we geweten ook! We werden onthaald als filmsterren (iedereen keek, wees en/of giechelde) en uiteraard moesten we in de lerarenkamer zitten. Het was in een woord:
indrukwekkend. Het was schrijnend om te zien met welke beperkte middelen de leraren zich moesten redden. Ook de klaslokalen waren erg sober, met een bord, tafels en stoelen was alles ook wel gezegd.
De kinderen (soms van 18 jaar) spraken ons aan om hun Engels te oefenen. Een bijzondere ervaring, wat hebben we het in Nederland toch goed... Die avond sliepen we op circa 1400 meter hoogte. Hier
werd het ook erg koud (z'on 10 graden) en zelfs de sokken kwamen onderuit de tas, uniek. Wel weer een overweldigend uitzicht uiteraard. Gelukkig gingen we de volgende dag alweer afdalen! Donderdag 24
november was een makkelijke tocht. Van de 46 kilometer waren het 22 kilometer aan een afdalen. Net wat voor ons:D Onderweg kwamen we een gekantelde vrachtwagen tegen. Deze had de bocht te krap
genomen. Toen wij passeerden wouden we toch even een foto maken (ramptoeristen). We zouden verder maar zagen toen nog net dat er nog een vrachtwagen bij langs moest. Nieuwsgierig als we zijn, zijn we
even blijven kijken. Het ging weer op zijn Laotiaans. De truck moest bijna helemaal de greppel in (shovel achterop) om vervolgens de draai te maken. Uiteindelijk had ie het toch gered en onder luid
applaus kon hij zijn route vervolgen. Dat voorbeeld namen wij maar over. Die avond spraken wij met een aardig local meisje. Ze runde een winkeltje (lees: hokje met koekjes chips etc.) en had
uitstekende fruitshakes. Ze vertelde ons dat ze 22 was en dat ze het leuk vond om in de winkel te staan. Helaas was studeren voor haar er niet bij: geen geld. Dat grijpt je aan. Vrijdag 25
november kwamen we onze Duitse vrienden uit Munchen weer tegen. Dat gaat met een harde lach en een enthousiaste handdruk. Even een bakje koffie met hen, verhalen uitwisselen, emotioneel afscheid
(voor even) en we vervolgden onze tocht naar Vang Vieng, misschien wel wel de partyplace van Laos. Vang Vieng is met name bekend om het "tuben" (ff googlen). Wij besloten om dat zaterdag toch ook
maar eens te proberen. Op zaterdag 26 november zou het dan zover zijn, maar het noodlot sloeg toe: Gerda was ziekjes. Dus maar even een dagje uitstellen. Julbert besloot een ommetje te maken en
wie kwam hij tegen? Juist, de sympathieke Duitsers. Weer een harde lach en een hartelijke begroeting. Zij gingen kayakken naar het zuiden. Gerda was die middag gelukkig weer een beetje opgeknapt dus
besloten we een nabij gelegen grot te bezoeken. De grot stelde helaas niet veel voor. Het nabij gelegen beekje compenseerde dat echter geheel! We hebben heerlijk gezwommen en erg gelachen. De
stroming was namelijk erg sterk en dat zorgde voor hilarische momenten. Omdat we toch wel graag wouden tuben besloten we nog een nachtje te blijven, de volgende dag (27) was het dan ook zover.
Wij werden met een tuk tuk en onze tubes naar het beginpunt van de tubingroute gebracht. Hier stond een Belgisch stel, dat wij kenden, te kijken en zodoende konden zij mooi een foto maken van ons
vliegende of beter gezegd drijvende start! Het tuben houdt in dat je op een band de rivier afstroomt maar dat is nog niet alles: onderweg zijn een groot aantal barren waar je kunt aanleggen voor een
heerlijk biertje (of iets sterkers). In tegenstelling tot vele andere tubers, die met gevaar voor eigen leven veel te veel drinken en dan blijven hangen, hebben wij ons wat ingehouden en de hele
route af kunnen maken (echt nuchter is anders: drie bier van 625 ml in de volle zon slaat er ook lekker in). We waren pas laat op de middag weer terug, een erg leuke ervaring! Maandag 28 was Gerda
weer niet helemaal fit (het leek wel of ze heel graag nog even in Vang Vieng wilde blijven ;). We besloten weer niet te gaan fietsen. 's middags kwamen we tijdens de lunch twee
gezellige (babbelgrage) Brabantse dames tegen. Omdat Gerda haar hoofdpijn alweer wat was afgezakt besloten we gezellig met zijn vieren een uitkijkpunt/rots te beklimmen. De tocht was zwaar,
glibberig, levensgevaarlijk (natuurlijk op zijn Laotiaans zonder veiligheidsmaatregelen; voetje verkeerd neerzetten is meters naar beneden vallen) maar wel erg de moeite waard!! Om het af te
sluiten zijn we daarna nog even met zijn allen lekker uit eten gegaan (voor de verandering). Dinsdags was Gerda weer helemaal topfit en zijn we maar snel op de fiets gesprongen richting
Hin Heup (op de route naar Vientane). Het was een makkelijke route van 64km en we waren dan ook vroeg in het guesthouse waar we lekker konden relaxen. We hebben menig monopoly potje gespeeld (2-1
voor Julbert). Vandaag (woensdag 30 november) zijn we weer verder gefietst. Nadat we de spullen bij ons resort (jaja) hadden afgeleverd zijn we 's middags een eindje gaan fietsen naar het Nam
Ngum meer. Het was wel wat klimwerk maar we hebben er zeker geen spijt van gekregen! Het meer was werkelijk adembemend en misschien wel het mooiste meer wat we ooit hebben gezien. Om er nog even
extra van te genieten bestelden we twee icecoffee in een restaurant aan de kade. We zaten lekker rustig toen er ineens van alles om ons heen gebeurde: er kwamen een stuk of acht ladderzatte
militairen binnen, een kind plaste in zijn broek en liet vervolgens een glas vallen . Julbert wou afrekenen en de militairen staarden naar Gerda haar bovenbenen gevolgd door hoongelach... we zijn
maar snel weer vertrokken. Omdat wij ons nog altijd verbazen over bepaalde dingen, mensen, objecten hebben wij even een paar wist u datjes op een rij gezet: WIST U DAT: - Onze bovenbenen
inmiddels gespierder zijn dan die van Sake Bosch? - Het asfalt regelmatig onderbroken wordt? En dat dat inhoudt dat er gewoon een stukje ontbreekt? Het gevolg is een hoop stofhappen. - De meeste
wastafels hier een lekkende of zelfs ontbrekende afvoer hebben? Het water komt er onder gewoon uitspetteren en stroomt immers wel weg in het putje van de douche. - Het homo zijn hier niet
geaccepteerd wordt en dat er daarom veel "lady boys" (travestieten) zijn? - Wij op een gegeven moment bonnetjes kregen voor onze overnachtingen? Er bleek enkele dagen daarvoor een grote controle te
zijn geweest, jawel door de belastingdienst. - Wij soms het gevoel hebben dat wij dwars door een kinderboerderij fietsen? Alle dieren (koeien, kippen, eenden, varkens) lopen hier gewoon los, soms
midden op de weg. - Wij nog lang niet genoeg van deze reis hebben? Dat we erg genieten van deze 30 graden en dat we daar wel aan kunnen wennen? We genieten van jullie reacties, super! Tot de volgende
keer. Liefs ons
