Hallo mensen van het goede leven! Hier alweer een nieuw verhaal over de belevenissen van de trip in Zuid-Amerika. Zondag 13 mei, Moederdag en de grensovergang. ’s Morgens vroeg uit de veren om onze bus richting Zumba te halen. We hadden twee heerlijke nachten achter de rug in een prima hostel: Izhcayluma. We waren om 06:15 uur ’s morgens echter niet de enige die het idee hadden om naar Zumba te reizen. De bus was zo vol dat we moesten staan. Dit was ons tijdens de hele trip in Zuid-Amerika nog nooit overkomen. Uiteindelijk konden we toch een zitplaats veroveren. Toen we rond 12:30 uur in Zumba waren moesten we nog 2 uren wachten op de bus naar het plaatsje La Balsa op de grens. In La Balsa moesten we nog even uitstempelen om vervolgens te kunnen instempelen in Peru. Redmer vond het allemaal best spannend omdat het zijn eerste echte grensovergang was. Julbert daarentegen niet. Hij voorspelde dat alles wel ‘’relaxt’’ zou zijn.  Er was echter helemaal niemand die ons kon voorzien van de stempel omdat het politiegebouw helemaal leeg was. We hebben ongeveer 3 uren moeten wachten totdat er iemand kwam. Deze persoon was volgens ons niet eens officieel bevoegd om te stempelen. Na wat uitproberen van diverse stempels en een beetje gegoogle kregen we toch de stempel. Een Duitser uit onze groep van 6 was gelijk na zijn stempel naar de overkant gelopen om aan de Peruaanse kant aan de immigratiedienst te melden dat we eraan kwamen. Hij moest de beste man echter eerst nog van huis halen omdat deze al naar huis was gegaan. Vervolgens moesten we na de Peruaanse stempel nog naar de Politie om daar stempels en bewijzen te halen. Ten slotte moesten we nog een keer terug naar de immigratiedienst om de uiteindelijke stempel in het paspoort te halen. Toen alles in orde was bood de politie agent aan om ons naar het plekje San Ignazio te brengen. Er was bij de grensovergang geen hostel dus dit kwam goed uit. Het was ongeveer drie uren rijden naar San Ignazio. De agent haalde met zijn auto op en de hele groep lade zijn backpack in kofferbak. Vervolgens moesten we een beetje proppen om met zijn zessen in de oude stationwagen te passen. Toen we op het punt stonden om te vertrekken wilde het zoontje van de beste man ook nog mee. Hij nam plaats naast de politie agent op de bestuurdersstoel.  Onderweg viel de auto tot twee keer uit en moesten we twee keer de auto duwen om hem weer aan de praat te krijgen. Aangekomen in San Ignazio snel even wat kleins eten en slapen want de volgende dag zou het minibusje om 07:00 uur vertrekken richting Jaen. Vanuit daar hoefden we dan nog maar vier uren te reizen naar onze bestemming Chachapoyas. Maandag 14 mei ging om half zeven de wekker. Vandaag de start van de reis naar Chachapoyas. Snel even een soort van ontbijt naar binnen werken en op naar het busstation. Er bleek echter geen busstation in Jaen te zijn. Het openbaar vervoer voor kleinere afstanden bestaat in de meer afgelegen delen van Peru uit kleine busjes: ´colectivo´s´.  Rond half acht vertrokken we. Het was dan nog 3 uren reizen naar Jaen. Aangekomen in Jaen op het colectivo station, moesten we weer een andere colectivo hebben richting het plaatsje Bague Grande. Deze colectivo´s vertrokken vanuit een ander punt in de stad. De chauffeur beveelde ons aan om een ´´moto´´ te nemen. Dit is een soort van tuktuk ("leuk" aldus Julbert) waar je met twee mensen in kunt. Omdat we met zijn zessen waren moesten er dus drie moto’s komen. De eerste twee waren al weg naar het afgesproken punt en wij moesten nog even wachten tot er een nieuwe moto kwam. Toen deze er was bracht hij ons ook naar een colectivo station. Het was alleen niet het station waar de anderen van de groep ook waren. Na wat navraag zijn we zelf op pad gegaan naar het juiste station. Gelukkig haalde een van de groep ons op en konden we net op tijd de juiste colectivo pakken naar Bagua Grande. Rond 12 uur kwamen we aan. Zo, nog maar drie uren reizen dachten we allemaal. Op het station werd ons verteld dat we nog op twee andere mensen moesten wachten totdat we zouden vertrekken. Dit zou rond één uur in de middag zijn. Toen het één uur was werden we geïnformeerd dat we nog een extra uur moesten wachten. Om twee uur kwam het bericht dat er niet genoeg plaatsen waren in de bus, die er nog steeds niet was. Om vier uur in de middag zou een bus vertrekken waar we allemaal in zouden passen. Op dat moment hebben we besloten om de groep de splitsen. Twee gingen met de colectivo mee en wij en het Duitse koppel namen een taxi. Onderweg naar Chachapoyas stopten we even omdat de chauffeur even wilde lunchen. Wij hadden ook wel trek en volgden hem. Rond vijf uur kwamen we aan in Chachapoyas. We vonden het aangeboden hostel ‘’Revash’’. Een goed hostel dat ook verschillende tours deed naar bezienswaardigheden. Rond 7 uur organiseerde men in het hostel een informatiebijeenkomst voor de verschillende activiteiten. Nadat we de activiteiten hadden uitgezocht gingen we eindelijk even relaxen in het hostel en klaar maken voor de nacht. De volgende morgen was de eerste tour alweer richting Kuelap. Op dinsdag 15 mei gingen we dus naar Kuelap. Het is een oude, pre Inca ruïne, een fort om de mensen te beschermen tegen diverse vijanden. De hele groep van de afgelopen dagen was ook mee, dus erg veel gelachen. Kuelap zelf was erg indrukwekkend en we hadden een fantastisch uitzicht over het landschap. Hoewel het weer in het begin niet echt meezat( Julbert deed zijn poncho van Azië zelfs aan) klaarde het later op. Prachtige foto's tot gevolg. Woensdag 16 mei gingen we naar de sarcophagi, Karajia tombes. De mensen van Chachapoyas werden begraven in mooie tombes, op richels van bergen geplaatst. Wij hebben op deze dag een paar van hen bezocht. Niet zonder gevaar voor eigen leven overigens, soms was het letterlijk over een klif stappen, om een hoekje:s Het resultaat was er echter wel naar. Donderdag 17 mei gingen we door naar de op drie na hoogste van de wereld: de Gocta waterval. We moesten hier wel een mooi stuk voor lopen en al bij het begin verwonderden we ons over een aantal mensen. Het was namelijk mogelijk om met een paard het eerste stuk te doen. Een verschrikkelijk irritant (en verwend bleek later) jongetje van 12 (!) mocht ook op het paard. We snapten direct waarom hij niet een van de slanksten was.. De wandeling was er mooi en elke keer kregen we meer zicht op de waterval. Ook nu was het weer weer wisselvallig. Soms was de zon er erg sterk bij en dan regende het weer. Geen touw aan vast te knopen. Onderaan deze enorme waterval hebben we nog even een foto gemaakt en snel weer terug. Vrijdag 18 mei was een heerlijke rustdag. We hadden de afgelopen dagen nogal wat activiteiten gedaan en we besloten om niet teveel uit te spoken. Die avond gingen we, inclusief onze twee Duitse vrienden van het avontuur bij de grens, met de nachtbus. De afstand van maar liefst 600 kilometer werd afgelegd in ongeveer 12 uren. Na een goede reis, met een hele kleine vertraging, kwamen we rond 12 uur in Huanchaco aan. De Duitse vrienden moesten die avond nog een nachtbus pakken en besloten eerst met ons mee te gaan naar ons Hostel. In een strandtentje hebben we de finale van de Champions League gekeken. Het is hier nog steeds 7 uren eerder dus om kwart voor 14 voor de buis. Jammer voor Bayern, maar Peter Heerschop had hier alweer een hele mooie theorie voor. Het schijnt dat Bert er achter zat.  Uiteindelijk emotioneel afscheid genomen van onze vrienden en lekker vroeg naar bed. Een nachtbus is toch niet zo echt als een bedje. Zondag 20 mei was het tijd om ons te oriënteren op een surfles. Het was natuurlijk niet makkelijk. Hoewel Julbert al eens op Bali op een plankje had gestaan viel het hem nu toch wel tegen. Het was vooral veel vallen en opstaan, maar we hebben genoten. Na de les probeerden we het op de namiddag nog eens. Uiteindelijk lukte het een paar keer half. Helaas voor Julbert kreeg hij bij een van zijn laatste golven zijn surfplank precies tegen zijn oor. Dit voelde direct al niet lekker en die avond kwam er al etter uit het oortje lopen. Erg vervelend. Maandag 21 mei gingen we toch maar even naar de dokter. Nadat Julbert eerst was gewogen, zijn leeftijd was gevraagd en nog wat andere enorm belangrijke dingen konden we met de Spaans sprekende dokter praten. We gaven in het begin aan dat we niet zo goed Spaans konden spreken en vroegen haar het rustig aan te doen. Tevergeefs, ze ging als een raket. Uiteindelijk konden we er uit opmaken dat Julbert 20 dagen niet mocht surfen en daarbij moest hij medicijnen slikken. Erg vervelend uiteraard. Dinsdag 22 mei ging Redmer toch maar even surfen. Julbert deed wat praktische dingen en heeft een paar actie foto's gemaakt. Ach, een beetje op het strand liggen was nu ook niet direct een straf. Ook hebben we deze dag een winkelcentrum bezocht, in de hoop om een nieuwe zonnebril voor Redmer te kopen en nieuwe zwembroeken voor ons beiden. Beide missies waren niet geslaagd. Ten eerste omdat er geen mooie zonnebrillen waren en ten tweede omdat we niet genoeg geld bij ons hadden;) Woensdag 23 mei ging Redmer vroeg uit zijn nest om weer te surfen. Julbert sliep uit en vond het tijd om maar weer eens contact op te nemen met zijn oude werkgever. Daarnaast ook weer op het strand gelegen. Redmer was kapot van zijn surfen. Julbert was kapot van het liggen in de zon. Wat een leven;) Donderdag 24 mei ging Redmer alweer surfen. Julbert kreeg positief nieuws terug van EY: de intentie is er om daar weer aan de slag te gaan. Om dit te vieren gingen we weer naar het winkelcentrum om de felbegeerde zwembroeken binnen te halen. Die nacht gingen we met de nachtbus naar Huaraz. Een mooi stadje vlakbij een nationaal park. Vrijdag 25 mei kwamen we vroeg aan. Na wat om te hebben gedommeld in ons hostel, gingen we even door de stad. We wilden die middag eigenlijk nog wel iets van een wandeling maken en vroegen hier en daar info. Iemand suggereerde een wandeling met aansluitend een duik in de hotsprings. Uiteindelijk hebben we de wandeling overgeslagen en zijn we met een colectivo naar de warme wateren gegaan. Heerlijk. Zaterdag 26 mei gingen we naar het nationaal park, de gletsjer Pastoruri om precies te zijn. Onderweg hebben we eerst een paar bijzondere planten gezien en een prachtig meertje. Hele mooie foto's uiteraard. Ook de gletsjer was leuk, maar ook hier zag je de gevolgen van de klimaatverandering. De gletsjer was al enorm geslonken in een kort tijdsbestek (ongeveer 20 jaar). Triest om te zien dat zulke mooie verschijnselen aan het verdwijnen zijn. Zondag 27 mei, gister dus, gingen we naar Lima! Eenmaal aangekomen moest de taxi enorm zoeken naar het hostel: het bleek een homestay te zijn. We slapen bij mensen thuis. Voor 2 nachtjes was dit prima uiteraard. Maandag 28 mei, vandaag, gingen we naar het postkantoor om Redmer zijn nachtlenzen op te halen. Helaas waren ze er nog niet. Beetje balen ( aldus Julbert, Redmer baalde als een stekker), maar we maken er maar het beste van;) Dan maar de rest van de reis met reserve lenzen. Morgen gaan we door naar Ica. Daarna gaan we naar de Nazca lines (even googelen, erg mooi!) en vervolgens naar Cusco (Machu Pichu!). We hebben er zin in:D Groeten vanuit een prachtig Peru, Redmer en Julbert Ps. het oor van Julbert zit er nog aan en is zowaar weer aan het herstellen;)