Hi mensen, Allereerst willen wij iedereen vanaf deze plek een heel gelukkig en gezond 2012 toewensen. Bij dezen het eerste verhaaltje in 2012;). Op zaterdag 24 december zijn we eindelijk weer op ons eigen vertrouwde fietsjes gestapt (je gaat ze toch missen na 3 dagen en bovendien waren we natuurlijk "vreemd"gegaan met andere fietsen in Siem Reap, iets wat onze rosjes maar moeilijk konden verkroppen). We zijn richting Skun gefietst. In Skun hebben we in een gloednieuw guesthouse geslapen (zo nieuw dat we eigenlijk op een bouwplaats sliepen: de bouwvakkers waren boven ons nog bezig met de andere appartementen en overal lag bouwmateriaal). Omdat Skun volgens ons boekje bekend staat om zijn spinnen zijn we eerst maar eens een slag door het dorpje gegaan. Er bleek een vrij grote markt te zijn en het was wel weer hilarisch om te zien hoe het er daar aan toe ging. De markten hier zijn het beste te omschrijven als een totale chaos. De lappen vlees/vis vliegen je om je oren (zowel levend als dood) en het krioelt er van de mensen, scooters,  fietsjes, handkarren etc. Het vlees ligt allemaal gewoon buiten en vaak staart de kop van het desbetreffende dier waarvan het afkomstig je aan (wel handig: weet je meteen wat voor "vlees je in de kuip hebt"). Na een tijdje rondgezwalkt te hebben hadden we geluk: we zagen een kraampje met gefrituurde vogelspinnen op een presenteerblaadje. Julbert ging er met zijn camera op af en mocht van het mevrouwtje ook wel even  in de grote emmer die erachter stond kijken, wat bleek? Nog meer vogelspinnen, maar deze leefden nog! Julbert maakte een aantal foto's, het vrouwtje vroeg of we er ook eentje wouden kopen, 1500 riel kostten ze (z'on 0,37 dollar wat weer 0,30 euro maakt). Ahum nee dankje. We hebben nog even een ontbijtje gekocht (ze hebben hier wel een soort van bakkerijen waar je geen brood kunt krijgen maar wel koeken en cakes) en hebben ons toen maar uit de voeten gemaakt.  Op zondag 25 december (jaja eerste kerstdag!) zijn we 's ochtends vroeg vertrokken om een beetje op tijd in Phnom Penh aan te komen (er stond dan ook weer z'on slordige 80 km op het programma). De route was wel mooi maar we reden het merendeel vooral over een heel drukke weg dus waren blij dat we in Phnom Penh aankwamen (hoewel het nog wel even manoeuvreren was om daar door het verkeer daar te komen, ouderwets Aziatisch druk met veel scooters die je aan alle kanten voorbij schieten). Na ingecheckt te hebben in ons guesthouse (wat later meer een hoerenkast bleek te zijn:veel westerse viezeriken met aziatische vrouwtjes)  zijn we 's middags naar het Tuol Sleng museum gegaan.   Een kort stukje over wat vooraf ging: Het Tuol Sleng is ontstaan in de "democratic kampuchea" onder de orders van Pol Pot, op 17 april, 1975. Pol Pot was de leider van de Khmer Rouge die in Cambodia in 1975 de  macht greep (de bevolking had al een moeilijke periode achter de rug en velen waren arm en ondervoed). Pol Pot wou van Cambodia een volledig communistische staat maken. Om daar te komen moest alles terug naar de basis van de mens. Iedereen moest op het land werken en luxe was verboden. Scholen werden gesloten, religie was niet toegestaan en veel infrastructuur werd vernielt. Omdat iedereen op het land moest werken werden de mensen uit de stad verdreven. Binnen 48 uur na de machtsgreep was  Phnom Penh een spookstad. De khmer rouge bleef 4 jaar aan de macht. Drie miljoen van de in totaal acht miljoen Cambodjanen kwam om het leven.  Tuol Sleng (S-21) Tuol Sleng was een "security office"  en werd gebruikt voor detentie, ondervraging, inhumane marteling... Alles was er op gericht om een bekentenis/informatie los te krijgen uit de onschuldige slachtoffers. Na de bekentenis werden ze gedood. Ongeveer 20.000 mensen vonden de dood, bij de bevrijding werden slechts zeven mensen  levend uit Tuol Sleng gehaald. Op 07 januari 1979 werd Cambodia bevrijd en werd het bewijs van de gruwelijkheden samengebracht in dit museum, wat opende in augustus van dat jaar.  Natuurlijk is het bezoek aan dit museum geen gezellige kerstactiviteit maar aan de andere kant vonden wij het ook een goede gedachte om er juist op deze dagen bij stil te staan hoeveel geluk wij eigenlijk hebben dat wij in z'on vrije wereld leven. Het is belangrijk om dat te blijven herinneren. Het museum heeft veel indruk op ons beiden gemaakt. Het liet zien hoe de cellen eruit hadden gezien en de foto's van veroordeelden hingen aan de muur (S-21 hield een nauwkeurige administratie bij van het aantal veroordeelden). Naast die foto's waren er ook foto's en tekeningen te zien van de gruwelijkheden die hier gebeurd waren, gewoon open en bloot zo in je gezicht... je maag draaide er soms van om. Anders dan in Nederland zijn de Cambodjanen heel open, ze moffelen niks weg en lieten dus ook alles op de foto's gewoon zien.   Na de S-21 moesten we even bijkomen maar we hebben ons ertoe gezet onze zinnen te verzetten en zijn gaan dineren. Dat diner werd een heus kerstdiner in kerstsfeer nog wel! Die kerstsfeer hadden ze in het restaurant speciaal aangebracht voor de westerse (christelijke) toeristen: omdat de bevolking van Cambodia overwegend boeddhistisch is vieren ze hier verder geen kerstmis. Eenmaal terug in ons bordeel nog even geskyped met de ouders en dat was dan de eerste kerstdag, heel anders maar wel heel mooi.  Die nacht was Gerda de beste vriendjes met het toilet... de volgende ochtend bleek de toestand nog niet verbetert... ook de dagen daarna was er weinig verbetering en lag ze vooral op bed in het hoerenhuis. Julbert was intussen druk bezig om van alles te regelen (als we weer even in een grote stad zijn proberen we altijd zoveel mogelijk dingetjes weer even op orde te brengen). Hij had goed nieuws want hij had een goede fietsenwinkel gevonden en hij had een deal gemaakt dat de fietsen een volledige beurt konden krijgen (met hier en daar reparaties). Daar waren we super blij mee want de fietsen waren er na z'on 2000km ook wel erg aan toe. Het resultaat mocht er zijn ze fietsen weer als een zonnetje.  Op woensdag 28 december voelde Gerda zich na wat droge crackers en royal-D (poeder tegen uitdroging) sterk genoeg om iets te doen. We hebben een TukTuk geregeld en zijn naar de "Killing Fields" buiten Phnom Penh gegaan. Nadat de gevangenen in Tuol Sleng waren ondervraagd, vernederd en gemarteld was dit de plek waar de meesten uiteindelijk de dood vonden. Het was een gruwelijke plek met maar 1 doel: het executeren van mensen. Ongeveer 20.000 mensen vonden hier de dood, 129 massagraven en ongeveer 8000 menselijke schedels zijn op deze plek te bezichtigen en vormen het bewijs van deze ongelooflijke daden.  Bij de entree kreeg een ieder een koptelefoon uitgereikt waarop audiofragmenten over de plek maar ook  interviews met overlevenden en bewakers van de Khmer Rouge waren te beluisteren. Het was weer een indrukwekkende ervaring: leerzaam, confronterend en ongelooflijk: ongelooflijk dat mensen zo gruwelijk kunnen zijn. Op de plek waren een aantal kuilen te zien waar de slachtoffers ingegooid werden nadat ze gedood waren , dit gebeurde niet met kogels want die waren te duur...:vaak werden oude landbouwgereedschappen of stokken gebruikt om de mensen letterlijk de hersenen mee in te slaan.  Om te voorkomen dat de stank zich zou verspreiden en om de eventueel nog levenden de fatale slag te geven werden ze daarna besproeid met  DDT (chemisch vergif). Op de plek zelf kon je als je goed keek ook nog stukjes bot en flarden kleding van de slachtoffers op de grond vinden.   Om de slachtoffers van deze plek maar ook de andere 3 miljoen slachtoffers die elders in het land gevallen waren te herdenken is er een grote Stupa gebouwd (soort herdenktoren). De stupa huisvest een groot aantal schedels en andere overgebleven botten, netjes gerangschikt en gelabeld. Je kon hier in en kon de schedels bekijken, als je wilde kon je ze zelfs aanraken, heel bizar.  Toen we terugkwamen van de Killing Fields was Gerda door haar energie heen (ook door alle indrukken en geestelijke verwerking want ook dit maakte op ons beiden weer een enorme indruk). Ze is snel weer in bed gekropen en die nacht werd haar buikloop gewoon weer hervat... ze was nog lang niet de oude.  Op donderdag 29 december zijn we uiteindelijk naar de dokter gegaan omdat Gerda niks binnen kon houden en uitdroging op de loer zou liggen als ze zo door zou gaan. Veel hoefden we de franse dokter niet te vertellen. Zij wist het al: als toerist in Azie heb je nu eenmaal veel kans op een voedselvergiftiging toch schreef ze stevig veel medicijnen voor. Gerda is meteen begonnen en al snel stopten de frequente toiletbezoeken.  Op vrijdag 30 december konden we eindelijk uit ons verkapte sexhuis weg en zijn we op de bus gestapt naar Kampot! We hadden hier beiden erg zin in omdat we in Kampot Anthony zouden ontmoeten (een vriend van Julbert die hij ontmoet had op zijn reis naar Australie). Zodra we in Kampot aankwamen hebben we snel de fietsen in elkaar gezet (banden moesten er weer uit vanwege de bus) en zijn naar de guesthouses gereden waar Anthony samen met zijn vriendin Andrea tijdelijk een huisje vlakbij huurden (ze zijn van plan over een dik jaar definitief in Cambodia te gaan wonen). We hadden al een mail gestuurd naar 1 van die guesthouses genaamd Bodhi omdat dat de "place to be" was volgens Ant, helaas hadden zij aangegeven vol te zitten. Maar alsof het zo moest zijn stonden we bij een ander guesthouse wat te onderhandelen toen er een jongen aankwam die zei dat hij zijn boeking bij Bodhi net had geannuleerd en dat er daarom nu wel een kamer vrij was. We zijn als een haas naar Bodhi gegaan en ja er bleek iets vrij!! Hoera! We sliepen de eerste nacht in een van de bungalows in de tuin. De bungalow was aan 1 kant open (en kon niet op slot) je sliep dus als het ware een beetje buiten (gelukkig wel met klamboe!). Die middag werden we meteen erg warm onthaald door het personeel van Bodhi (en Anthony). Ze vroegen ons of we die middag ook deel wouden nemen aan de jaarlijkse Remork race. We besloten mee te doen aan deze race en hebben enorm veel lol gehad, ook samen met de remorkdrivers die heel blij waren en wel in voor een dolletje zo merkten wij. Die avond was er live music waar Anthony samen met Adam (een vriend van hem die uit Engeland over was) speelde (en heeel goed ook!).  Wat is een remorkrace? Een remork is een soort van fiets met en karretje erachter, in dat karretje kunnen mensen zitten maar meestal vervoeren de remorkfietsers er goederen in (soms wel 500 kilo in 1x!). Een remorkfietser heeft het lichamelijk zwaar en moet meestal rondkomen van minder dan 1 US dollar per dag. Bodhi probeert hen te ondersteunen door eenmaal per jaar de "remorkrace" te organiseren. De remorks gaan dan racen met toeristen in de karretjes en stoppen hier en daar voor een biertje, de laatste 200 meter  mogen de toeristen zelf even proberen hoe dat gaat (het is heel moeilijk weet Julbert nu want hij heeft het geprobeerd, met Gerda in het karretje). Voor de remorkdrivers zitten er veel voordelen aan de race: ze krijgen een gratis lunch, mogen gratis hun remork spuiten (tegen roest) en krijgen aan het eind van de race elk 6 dollar (wat ze dus anders in een week verdienen verdienen ze nu in een paar uurtjes).  Op oudejaarsdag waren we uitgenodigd bij Anthony en Andrea thuis. Adam was er ook en we hebben een heerlijke middag gehad (lees: onder het genot van een potje bier bijpraten en luisteren naar live muziek van Anthony gevolgd door het diner wat bestond uit jawel PIZZA). Die avond was er de Newyearseve party bij Bodhi. Wij waren inmiddels verhuist naar de "floating bungalow": stel u voor een ponton in het water waarop een bed met een klamboe staat, er zijn drie muren maar aan de kant van het water is de bungalow open en je kan zo vanuit je bed de rivier inrollen.  Het aftellen tot twaalf uur ging weer op typisch cambodiaanse manier rommelig en niemand wist precies of het nou wel of geen twaalf uur was..., er werd wel wat vuurwerk afgeschoten (lang zoveel niet als in Nederland) en wij besloten met een groepje in onze bungalow te gaan zitten om te kijken, heel mooi. Het feestje is nog lang doorgegaan en rond zes uur in de ochtend konden we dan ook mooi de zonsopgang nog even meepakken... rond zevenen waren we zo moe dat we uiteindelijk maar zijn gaan slapen.  Het grootste deel van de nieuwjaarsdag hebben we geslapen. 'S avonds waren we samen met Adam weer uitgenodigd bij Ant en Andrea. Andrea en Gerda hebben een homemade maaltijd klaargemaakt (lees: Andrea kookt en Gerda hakt en snijdt in de groenten om). Het was lekker om even gezond te eten en de avond werd afgesloten met een daverend potje UNO! (wat jaja gewonnen werd door Julbert). Op 02 januari hadden we afgesproken om met zijn allen te gaan lunchen in kampot. Na de lunch zijn we een stuk gaan fietsen, Adam vergezelde ons. De weg die we fietsten was wel mooi maar er was uiteindelijk niet veel te zien.  Drie januari hadden we met zijn allen afgesproken om samen naar "Bokor Mountain" te gaan. Niet alleen Anthony, Andrea en Adam waren mee maar ook twee personeelsleden van Bodhi en Gong (een vriend van Andrea) waren mee. We hadden 1 scooter gehuurd en Gerda ging achterop bij Chenda (een Cambodiaanse en personeelslid van Bodhi).  De dag op zich was fantastisch maar er kwamen toch een aantal verwachtingen niet uit: 1. Onderweg naar boven met de scooter hadden we een prachtig uitzicht maar eenmaal boven konden we geen foto's maken omdat het te bewolkt was. 2. Er zou een machtige waterval moeten zijn maar toen we eraan kwamen was het niet meer dan een klein miezerig straaltje (het water was eenvoudigweg "op": dry season zeiden onze Cambodjaanse vrienden met een lach). 3. We bezochten een tempel maar konden er niks van zien omdat hij "under construction" was. 4. In het oude casino kon je nog rondlopen en van daaruit had je een enorm goed uitzicht was ons vertelt... helaas ook dit ging niet door: ze waren bezig met restauratie en konden er dus niet meer in. Buiten de vier bovengenoemde punten was het een geweldige dag! Woensdag 4 januari zouden we vroeg naar Kep, eindelijk het strand op zoeken! Adam besloot ons te vergezellen op deze 25 kilometer lange tocht, een makje. Nadat hij een fiets had geregeld (jawel, een echte Giant) en we nog een gratis drankje hadden gekregen bij Rikitikitavi, hoe verzin je het, gingen we dan toch weg om half 1. Vroeg konden we het niet echt meer noemen. We besloten een toeristische route te nemen. Dit was een off road weg langs zoutwinningvelden. Bij een bepaalde afslag gingen we rechts en hoopten we dat het een kortere route zou zijn, helaas bleek het tegendeel het geval: we moesten terug. Na een tocht van 45 kilometer en een late aankomst in Kep konden we ons voorbereiden op de dag van morgen. Want: op donderdag 5 januari kwamen Ant en Andrea (op de scooter) ons vergezellen naar Rabbit island (niet te verwarren met konijneneiland in Friesland). Na een fraaie boottocht met een gammel bootje kwamen we er aan. Het had iets paradijselijks: hutjes waar je in kon slapen, hangmatten aan palmbomen, kleine barretjes met een rietendak. Hier hebben we ons een aantal uren prima vermaakt. Erg leuk was het overgooien met de denkbeeldige bal. Je moet toch wat;) Na een massage en heerlijke lunch (pancakes met banaan en chocolade en voor Gerda jawel goedkope garnalen!) gingen we weer terug naar de vaste wal. Adam en wij gingen namelijk op de namiddag weer terug fietsen en wouden natuurlijk  voor donker "binnen" zijn. Dit lukte ruimschoots, mede doordat we besloten om geen toeristische routes te nemen. S'avonds hadden we een soort van leaving drink gepland in Bodhi. Uiteraard kwamen Adam, Andrea en Ant ons even vergezellen, maar de overige gasten hadden al andere plannen: we eindigden met zijn drieën aan de bar. Geen probleem overigens, we moesten de volgende ochtend toch ongeveer 100 kilometer fietsen dus een mooi excuus om niet te laat op bed te gaan! Vrijdag 6 januari gingen we verder op de fiets naar Sihanoukville, DE badplaats van Cambodja. Hoewel we vroeg waren vertrokken en de weg overwegend vlak was, was het toch een pittige route. Vanaf 9 uur is het meer dan dertig graden en dan wordt het fietsen toch iets onaangenamer. Maar  met goed water drinken en zo nu en dan een pauze (met een lekker stukje bananencake) was het toch wel te doen. Eenmaal aangekomen was het wel toeristisch, maar niet overdreven. We hadden wel wat moeite om een slaapplaats te vinden. Toen we die eenmaal gevonden hadden besloten we daar 1 nachtje te blijven en de volgende dag naar een ander, rustiger en fraaier gelegen guesthouse te verhuizen. We vielen vroeg in slaap:D Zaterdag 7 januari zijn we dus verhuisd naar ons ideale guesthouse. Dat was dan ook direct de meest inspannende activiteit. Het strand riep ons zo'n beetje en we konden haar lokroep nauwelijks weerstaan (Gerda keek er al naar uit vanaf ongeveer Bangkok). S'avonds ontmoeten we Anthony en Adam (alweer ja). Zij bleven ook een paar nachten in deze omgeving. Na een heerlijk diner wou Ant graag naar de film. Hier zat hij al vanaf dag 1 over te praten en was als een kind zo blij dat wij er mee instemden om het te gaan doen.  De bios is hier net even wat anders dan we gewend zijn in Nederland. Er is namelijk geen Bios. Er zijn een aantal kamers met een mega grote, 42inch flatscreen aan de wand. Vervolgens kan een keuze worden gemaakt uit meer dan 1000 (legale?) films en daar ga je. Pauzes kun je zelf inlassen door de film simpelweg op pauze te zetten. Zelfs het roken van wiet was toegestaan. Na afloop vertel je simpelweg wat je hebt gehad en klaar is kees. Erg relaxt. Even voor de jongens: je kon hier ook tegen elkaar spelen op de playstation met een beamer, krekt wot.  Later op de avond hadden Adam en Anthony een optreden geregeld  (een "gig"). Hier moesten wij dus wel even bij zijn. Het blijft een geweldige ervaring om ze te zien spelen.  Na afloop hebben we emotioneel afscheid genomen: we gingen onze eigen weg.  Zondag 8 januari gingen weer naar ons geliefde strand. Gerda moest weer vertellen dat ze vandaag niet geharst wilde worden en Julbert, uhm ja, die zei eigenlijk niks: harsen is niet zo zijn ding. Het was een heerlijke, rustige dag en we zijn zelfs een beetje bijgekleurd (lees: hier en daar verbrand).  Wist u dat ( omdat we er geen genoeg van kunnen krijgen): - de taal van de Cambodjanen, het Khmer, redelijk simpel is? Als je bijvoorbeeld koeienmelk wilt zeggen maak je de combinatie van de woorden: koe, water en tiet. - Er wel een ingewikkeldere taalvorm van het Khmer bestaat, maar deze nauwelijks nog gebruikt wordt omdat veel intellectuelen destijds vermoord zijn?  - koelkasten hier beperkt worden gebruikt? In plaats daarvan is er een levendige handel in ijs. Dit wordt rondgebracht in niet gekoelde vrachtwagens en wordt op de afgesproken lengte afgezaagd. - wij regelmatig het droevige gezang (chanten) van monniken op bruiloften  horen? Dit is om boze geesten te verdrijven. Niet bepaald aangenaam. - wij tijdens het fietsen veel anti uitdrogingsmaatregelen nemen? Cola, water en de eerder genoemde Royal D worden rijkelijk genuttigd!  - het proces tegen de oud leiders van de Khmer Rouge pas in 2003 is opgestart en dat zij pas in 2007 zijn opgesloten? Het is nu nog in volle gang. - wij over een dikke week alweer in Thailand zijn?  - wij het nog steeds enorm naar ons zin hebben!  Heel veel liefs ons!  Ps nogmaals dank voor de reacties!