Dag mensen! Alweer het laatste verhaal uit zo Azië. (Er volgen nog meer foto's, dus check het album later nog eens)  Maandag 9 januari begon onze dag fantastisch: we hadden ontbijt (een crepe met banaan en nutellapasta!:) op het strand! Na het ontbijt besloten we dat we naar een wat rustiger strand wilden.., we gingen naar "Prek Treng beach" net buiten Sihanoukville. "The beach" viel een beetje tegen... we konden er wel lekker zwemmen maar echt rustig was het niet: we moesten het strand delen met een vrachtwagen en een sjofel :P. Ze waren druk bezig weer iets nieuws toeristisch aan te leggen. Onderweg naar het strand kwamen we langs leuke vissershaventjes die, afgezien van de vreselijk vieze visgeur, wel de moeite waard waren om even te bekijken. Terug in Sihanoukville kwamen we langs een duikschool en besloten we om eens te horen wat het kost om hier te duiken, dat bleek reuze mee te vallen en het spontane idee om de volgende dag te gaan duiken was geboren!  Dinsdags 10 januari gingen we dus duiken! We hadden beiden al eens eerder gedoken (Julbert op nr. 1 plek van de wereld: the great barrier reef en Gerda in de Caribische zee bij Curacao, wat toch ook niet de minste plek is om te duiken). 'S ochtends vroeg gingen we met de TukTuk naar de haven van Sihanoukville en van daaruit met een "boot" naar het eiland Koh  Koun. Met "boot" moet u zich hier geen koegelwieck voorstellen maar meer een zeewaardig(?) houten vissersbootje. Het waaide nogal en de boot ging dan ook behoorlijk tekeer... Ondanks dat onze buikjes dat niet prettig vonden hebben we toch alles binnen weten te houden.  Eenmaal op het eiland kregen we eerst een instructie over de technieken: Hoe zink en stijg je langzaam zodat je longen niet ontploffen? Wat doe je als je je ademdinges kwijt raakt? En wat als er water in je duikbril komt? We wisten dit beiden al wel maar het was makkelijk dat deze toch wel praktische dingen even herhaald werden. We begonnen met een "oefenduik" vanaf de steiger. De oefenduik ging prima en onze op IJsland woonachtige Poolse instructeur had dan ook genoeg vertrouwen in ons om na de lunch de tweede duik te doen. Voor de tweede duik vaarden we een eindje van de kust en moesten we van de boot afspringen. Dat bleek een extra moeilijkheidsfactortje te zijn omdat je dan op het droge je volle uitrusting aan moet hebben en dat is behoorlijk zwaar. We hebben het er beiden goed vanaf gebracht. Onder water was het mooi maar helaas door het ietwat onstuimige weer hadden we weinig zicht.  Het koraal en de vissen waren wat minder kleurrijk dan we beiden bij onze eerdere duiken gezien hadden. Toch hebben we van deze duik geweldig genoten temeer omdat we een goede instructeur hadden waar we weer nieuwe dingen van geleerd hebben.  Op de terugweg was te merken dat het duiken veel energie van je vraagt want we lagen allemaal zo'n beetje te doezelen (in de meest onmogelijke houdingen, maar dat maakt niet zoveel meer uit als je echt moe bent).  Woensdags 11 januari hebben we een bus geregeld naar Koh Kong (het grensplaatsje van waaruit wij weer naar Thailand zouden gaan). De bus ging pas de volgende dag dus konden we nog lekker een dagje strand doen! We zijn naar Otres Beach gegaan. Op Otres beach kwamen we Jane tegen (die we al eerder ontmoet hadden in Luang Prabang) en hebben we lekker wat lui liggen praten en zonnen.  De donderdag 12 januari moesten we 's ochtends vroeg met de bus naar Koh Kong. We hadden besloten dit stuk niet te gaan fietsen omdat er op de weg naar Koh Kong eigenlijk niks is.... geen slaapplaats maar ook geen eten of drinken langs de weg... het leek ons dus niet handig om te gaan fietsen. De route die de bus volgde was wel mooi om te zien (dwars door een natuurgebied met veel heuvels en mooie uitzichten).  Vrijdag 13 januari gingen we vanuit Koh Kong de grens over naar Thailand. Hoewel  het natuurlijk wel "risky buissiness" was om dit uitgerekend op vrijdag de dertiende te doen ging alles prima. De grensovergang was weer hilarisch druk: beginnende met een aantal casino's aan de kant van Cambodia (in Thailand is gokken verboden dus ze steken gewoon de grens over om daar in het walhalla van de casino's van Cambodia te gokken). Daarnaast leek de grens midden door een levendige markt getrokken te zijn waardoor alles weer zo'n beetje om je oren vloog terwijl jij probeert je papiertjes in te vullen. Gerda moest weer even een lief eerlijk gezicht trekken toen de ambtenaar haar verkeerd ingevulde visum zag (foutje van de Nederlandse ambassade: verkeerde datum gestempeld) maar toen konden we ook door. We merkten onmiddellijk dat we weer in het meer ontwikkelde Thailand waren: er lag prachtig asfalt op de weg, er waren weer "echte" benzinestations en de 7 eleven deed al snel weer zijn intrede (de 7 eleven zijn supermarkten zoals wij ze een beetje gewend zijn, oke het is nog geen feike maar het komt in de buurt). We hadden gelezen dat er ongeveer 20 km over de grens een resort moest zitten en na wat gevraagd te hebben vonden we hem. De bungalows van het resort stonden letterlijk OP het strand!! Het was er prachtig en wij waren (zoals zo vaak) de enige gasten dus we hadden het hele strand voor onszelf :)! Zaterdag 14 januari hadden we weer een fietstocht voor de boeg van bijna 70 km naar Trat. Trat is een "transfer" stadje, vanuit hier gaan toeristen over de grens of naar een van de  eilanden. Ook wij wouden vanuit hier naar een eiland gaan. Vanwege de transferfunctie was het niet moeilijk om een guesthouse te vinden, we vonden er een en het was ook nog een heel goede. 'S avonds hebben we onszelf getrakteerd op eten bij de KFC (nu we toch weer in Thailand waren). Op zondag 15 januari zijn we op de bonnefooi naar de haven van Laem Ngop gefietst vanwaar de ferry's naar de eilanden gaan. Dat was een goed idee want voor 100 bath p.p. konden we heen en terug naar Koh Chang (100 bath is ongeveer 2.50 euro). Eenmaal op Koh Chang besloten we naar Lonely Beach te fietsen omdat we gehoord hadden dat het daar wat minder toeristisch was. Al snel kwamen we een klim tegen..., ach een beetje klimmen is best lekker en die alde  bealug mocht ook wel even wat doen. Hijgend kwamen we boven en omdat we toch wel moe werden en de zon lekker op ons knar bakte besloten we even uit te rusten en te gaan lunchen om daarna weer fris verder te gaan.  En we gingen fris verder totdat na een aantal kilometers weer een klim kwam.., deze bleek moeilijker dan de eerste en we hadden er behoorlijk moeite mee (al hadden we wel veel aanmoediging van de scooters en taxi's die langskwamen). Even voor uw beeld: bij een bepaalde bocht hadden zelfs de auto's moeite om omhoog te komen.... Uitgeput kwamen we in een dorpje waar we snel nieuw water een reepje chocola kochten om wat bij te komen (en onszelf te troosten). Daarna toch maar weer verder en het leek nu mee te vallen, op een bepaald punt vroegen we de weg en het bleek niet zo ver meer naar "lonely beach" dus besloten we die laatste kilometers ook nog "even" te doen... Al snel ging de weg weer een beetje omhoog en werd het steiler en steiler... we beseften ons dat er weer een klim aankwam :S. Deze klim was weer een graadje (of vijf) steiler en moeilijker dan de vorige twee en we hadden nu echt pauzes nodig omdat we anders echt niet meer konden... Er was zelfs een stuk wat ZO steil was dat we het niet konden fietsen zelfs al zouden we het willen. De fiets steigerde gewoon en om te voorkomen dat we "een slag oer de harses" gingen sleepten we de fietsen lopend naar boven. Julbert beloofde bij elke bocht dat dit toch echt het einde van de klim zou zijn (het kon bijna niet anders) maar elke keer kwam er weer een lekker gemeen steil stukje. In verre staat van ontbinding kwamen we uiteindelijk aan bij lonely beach. Gelukkig vonden we snel een bungalowtje binnen ons budget vlakbij het strand... we wouden nog maar 1 ding: DOUCHEN! we waren zeiknat van het zweet en dit was toch echt wel de zwaarste fiets/klimdag die we tot nu toe hadden gehad... 's avonds hebben we genoten van een heerlijke pasta met een welverdiend biertje. Daarna hebben we een film gezien in een restaurant aan het strand, we vonden het allemaal wel even prima.  De volgende dag huurden we een kayak (alsof we nog niet genoeg gesport hadden). We zijn over de zee naar een klein onbewoond eilandje gepeddeld. We hadden eigen eten en drinken meegenomen en konden daar dus "picknicken" heel leuk. Het weer sloeg echter wel om en op een gegeven moment begon het te regenen. We zijn toen maar in de zee gaan zitten (we waren toch al nat en in de zee was warm) totdat het over was, daarna zijn we om het eiland gepeddeld en weer terug naar het strand! 'S middags even lekker bakken (met af en toe een buitje). Toen we op het strand lagen kwam Mervin langs (een jongen die we eerder in Koh Kong ontmoet hadden), we besloten samen te gaan dineren. Het diner bestond uit een subliem gebarbecued stukje varkensvlees en in de tussentijd keken we naar een film (kick ass). Na de film zijn we nog wat met z'n allen gaan drinken bij een beachparty die even verderop werd gehouden.  Dinsdag 17 januari gingen we weer terug naar het vaste land. Omdat we echt niet terug wouden fietsen hebben we een taxi genomen naar de pont. In de taxi raakten we aan de praat met een Nederlander, hij was al 19 maanden onderweg en hij ging nu ook met de pont. Het was leuk om te horen wat hij beleefd had. Na een noodlesoepje zijn we op het vaste land weer terug gefietst naar Trat. Er hing wel wat een donkere lucht boven ons en Gerda meende op een gegeven moment ook een donder te horen dus zetten we maar even behoorlijk aan... helaas mocht het niet baten: ongeveer een kilometer voor Trat barstte de regen met geweld los en moesten we gaan schuilen. De regen hield maar aan dus dekten we onze bagage met een poncho af en raceden we het laatste stukje naar het guesthouse waar we eerder geslapen hadden: we waren zeiknat deze keer niet van het zweet maar van de regen... (zwaar leven hebben we toch). We zouden twee dagen in Trat blijven, of waren daar eigenlijk toe gedwongen omdat we nodig onze was moesten laten doen. Woensdag 18 januari hadden we dus een rustdag en omdat we goed internet op onze kamer hadden zijn we aan de slag gegaan om dingen te regelen: kijken hoe we de fiets terug in Nederland kunnen krijgen, vliegtickets boeken etc. 'S avonds zijn we gaan dineren met een stel Oostenrijkers die ook in het guesthouse sliepen (en die hun hele reis durende in lederhosen liepen: ze werden gesponsord, gelukkig hadden ze ook "zwemlederhosen"). Het werd een gezellige avond! Donderdag 19 januari zijn we verder gefietst naar Chantaburri. Ondanks dat, vooral Gerda, de biertjes van de vorige avond nog behoorlijk voelde ging het fietsen snel de route was dan ook niet erg bijzonder. Toen we bijna in Chantaburri waren werd de lucht heel donker en besloten we op voorhand alvast te gaan schuilen.., toen we daar zielug met onze fietsjes onder een overkapping stonden werden we gewenkt door een thais vrouwtje we mochten wel even bij hen schuilen:). Het bleek een echtpaar op leeftijd die geen woord Engels sprak toch was het wel gezellig: we konden met ons paar woordjes thais en met behulp van de app "Thais" op de Ipad van Julbert toch een gesprekje voeren. We kregen een paar gratis flesjes water van hen mee  toen we na de regen weer weggingen heel lief. Chantaburri is vooral bekend om zijn Gems (juwelen) en het was in de stad dan ook te zien dat er wel geld zat. Vlakbij ons guesthouse was een soort van V&D waar ze van alles hadden en daar hebben we even wat rondgestruind (dat had ook als reden dat het ALWEER regende). De volgende dag (vrijdag 20 januari) fietsten we verder naar Klaeng. Tien kilometer voor Klaeng hoorde Gerda ineens een gesis uit Julberts achterband en jahoor lekke band, ongelooflijk vooral omdat dit de allereerste lekke band was die we gehad hebben (we hebben al bijna 2500km gefietst!). En dat met nog maar twee fietsdagen te gaan... De band eruit gehaald en maar een nieuwe binnenband erin gedaan: daar hadden we toch extra van mee en aangezien we nog maar twee fietsdagen hebben kunnen we ze wel opmaken. In klaeng bleek het even zoeken naar een guesthouse (zijn vrijwel geen toeristen hier dus ook weinig slaapgelegenheid). Uiteindelijk vonden we er een soort motel een eindje buiten Klaeng.  Zaterdag 21 januari fietsten we naar Rayong. We waren ongeveer halverwege toen Gerda ineens een rare manoeuvre maakte en vervolgens een "slag oer de harses" ging... Op het eerste gezicht leek het een heel rare val welke behoorlijke gevolgen had kunnen hebben en er stopten dan ook meteen locals die vroegen of alles goed was. Gerda was zelf vooral erg geschrokken maar krabbelde weer overeind en op wat blauwe heupen en bovenbenen na deed alles het nog: we konden gelukkig de reis weer vervolgen. Rayong bleek een vrij grote stad te zijn en we hadden een ruime keuze uit hotels. We hadden gepland om de volgende dag nog naar Sattahip te fietsen en van daaruit de trein te pakken naar Bangkok maar omdat we het beiden zo ook wel goed vonden met al dat gefiets (en we de laatste twee dagen slechte voortekenen hadden gehad: lekke band, vallen) hebben we in Rayong toch maar een bus geregeld die ons de volgende dag naar Bangkok zou rijden. 'S middags hebben we nog wat in het park van Rayong rondgehangen en zijn daarna naar de kust toe gefietst waar we heerlijk hebben gegeten met "seaview".  Zondagochtend 22 januari stonden we al vroeg bij het busstation om de wielen uit de fietsen te halen en deze in te laden. Vervolgens zouden we de bus instappen en vergaten we voor de zoveelste keer dat ze hier links rijden: we zouden instappen bij de bestuurder...haha! (We fietsen ook regelmatig aan de verkeerde kant van de weg, het was zelfs een keer zo erg dat we ons daar beiden niet van bewust waren totdat we een aantal scooters recht op ons af zagen komen.... oja OOPS). Eenmaal in Bangkok wisten we wel waar we naartoe wouden maar niet waar de bus gestopt was... dus daar stonden we dan "ergens" in het 7.7 miljoen inwoners tellende Bangkok. Eerst de kaart maar even onderuit de tas vissen en rondvragen. Na twee keer vragen bleek het dat we niet eens zover van ons uiteindelijke doel verwijderd waren (de eerste man die we vroegen wees wel resoluut iets aan op de kaart maar bleek er achteraf z'on slordige 40 kilometer naast te zitten...). We stapten dus op de fiets en begonnen aan ons tocht door de superdrukke stinkende stad. Gerda scheet bij de eerste keer oversteken zowat in haar (fiets) broek maar daarna ging het ons beiden eigenlijk goed af, we kwamen dan ook zonder problemen bij het guesthouse waar we wouden slapen. We hadden ervoor gekozen dichtbij het MBK te gaan zitten. Het MBK is een enorm 8 verdiepingen tellend winkelcentrum waar ze echt alles hebben...: wel handig om de laatste dingen voor het vertrek naar Nieuw Zeeland en Nederland te halen. 'S middags kwamen we erachter dat niet alleen het MBK shop mogelijkheden bood maar dat er maar liefst 4! andere grote shoppingmalls recht tegenover zaten (waarvan de grootste weer zo'n 500.000 vierkante meter was). 'S avonds struinden we nog wat rond door al die shoppingmalls toen we ineens een soort acrobatiekshow zagen: we zijn even blijven staan en het was echt ongelofelijk wat die mensen deden! Omdat het Chinese Nieuwjaar (bij hen is het 2555)  hier gevierd wordt (duurt ongeveer 2 weken) zijn er veel shows en optredens te zien, erg leuk!  De volgende dag (23 januari) was een dag waarop we alvast zoveel mogelijk wouden regelen (we moeten ervoor zorgen dat de fietsen verpakt en wel  op een of andere manier in Nederland terecht komen en wisten nog niet hoe we dat zouden hebben). We gingen eerst met de skytrain naar Suvarnabuhmi (het internationale vliegveld van Bangkok) daar hebben we bij de vliegmaatschappij waar Gerda mee vliegt geïnformeerd over het meenemen van de fietsen. Alles bleek hartstikke mee te vallen: ze hadden er geen moeite mee als Gerda met twee fietsen zou komen en ze kon zich gewoon op de dag van vertrek melden (uiteraard moest er wel wat bij betaald worden maar ook dat viel mee). Heel blij gingen we terug naar het guesthouse. 'S middags het tweede "to do" punt: de fietsen moesten ook ingepakt worden. We wisten van onze reisleiders op afstand (Eelke en Cora) dat er een goede fietsenwinkel in de buurt van het MBK zat dus zijn we op de bus gestapt en hebben we daar eens gehoord wat er mogelijk was, en ja zij konden het wel voor ons inpakken. Fantastisch!  Dinsdagochtend 24 januari zijn we naar de fietsenwinkel gefietst en hebben we de fietsen daar gedropt. De rest van de dag hebben we wat in de enorme shoppingmalls rondgehangen en wat dingen gehaald die we nodig hadden.  Op woensdag 25 januari zijn we met de bus terug gegaan naar Khao San Road waar wij in de eerste weken van deze reis vlakbij sliepen. Het was wel bijzonder maar ook raar om daar weer terug te zijn. We hebben er heerlijk wat rondgelopen en wat sightseeing gedaan. We zouden er een leuk dagje uit van maken maar halverwege de dag begon het enorm te onweren en te regenen, de dag viel letterlijk in het water en, na nog snel even een goede backpack voor Julbert te hebben gekocht, zijn we maar weer met de bus terug gegaan...  Als troost zijn we 's avonds naar de bioscoop gegaan (er zit ook een cinemacity in dat MBK; handig!).  Donderdags 26 januari hebben we de fietsen weer opgehaald bij de fietsenwinkel ze zaten prima ingepakt.. Het was wel weer even een avontuur om weer terug te komen met die twee dozen in de tuktuk:P.  Morgen (vrijdag 27 januari) is het dan zover: de allerlaatste dag voor Gerda... :(. We zullen er nog een hele leuke dag van maken! Gerda bedankt iedereen voor de leuke, belangstellende reacties. Het was elke keer weer heel leuk om die reacties te lezen, dat doet goed. Ik heb erg genoten van de reis maar nu, na 2500 km fietsen, komt er toch een einde aan. Het is een ervaring en herinnering voor het leven.  Nu weer richting Nederland. Het is een raar gevoel om nu nog in Bangkok te zitten en straks weer in het "grote" Arum.  Omdat dit het laatste verhaaltje vanuit zuid-oost Azië is dachten wij we doen nog even een creatieve toevoeging. Zoek het verband, we geven 1 hint: Chinees... Toyota Hillux: Naar ons idee de meest verkochte auto in Zuid-Oost Azië.  Hallo: oftewel Sawasdee Kap (voor mannen) /Sawasdee  Kha (voor vrouwen) Acclimatiseren: omdat het zo'n lekker moeilijk woord is.  Irritant:tuktukdrivers,regen, tailors, oversteken, bergopwaarts, lege batterijen Links rijden: wat wij soms vergeten.  Afdingen.. het leek Turkije wel.  Nat. Heel nat dat was Bangkok met de flooding in Oktober. Droog: dat is deze humor.  Luangprabang=lachen,lam(lendig),lol,laat,langpoot,leuk,legitimatiebewijs(rené) Agressief: dat zijn de mensen hier niet of in elk geval uitten ze het niet.  Opzichters: die heb je in Laos  heel veel ongeveer 5 opzichters op 1 werker. Spugende Smeerlappen: roggelen/spugen smerig doen in openbaar is normaal Chips en Cola:"onswewetenevenechtnietmeerwatwemoetenetendieet".  Anthony,Andrea & Adam onze gastvrije vrienden voor een gelukkig nieuwjaar Melig..: dat wordt je hier vanzelf.  Buikloop: "do we need to say more?" Oorverdovend: de lokale karaoke.  Doorfietsen, dat deden wij niet vaak.  Julbert ....................... en Gerda.  Ankor wat? Tweede keer dat we dit grapje gebruiken.  Het volgende verhaal komt vanuit Nieuw Zeeland! Tot dan.