Dag volgers! We liggen alweer een beetje achter met de blog. Het is soms lastig om regelmatig aan de blog te werken en dan kom je er in eens achter dat het alweer 4 weken geleden is dat we wat geplaatst hebben. Gelukkig hebben we een geheugen als een olifant dus de verhalen worden er niet minder om (a) Waar waren we gebleven? Ja! Bij dinsdag 29 mei:D Op dinsdag 29 mei zijn we naar Huacachina gegaan, een klein dorpje rondom een oase. Letterlijk. De duinen om het dorpje waren enorm hoog. Wij kwamen bij een hostel aan met een heerlijk zwembad. Hier hebben we gretig gebruik van gemaakt. Na onze wandeling langs het meer werden we opgewacht door een stel scholieren en hun docente. Ze vroeg ons of de leerlingen een aantal vragen konden stellen, ze wilden graag Engels leren. Behulpzaam als we zijn maakten we hier natuurlijk geen probleem van. Nadat alle vragen gesteld waren wilden ze ook nog met ons op de foto! Ook de docent. Hilarisch natuurlijk, maar ook erg leuk. Dit was ons overigens ook al eens overkomen in Huanchaco, toen we beiden op strand lagen uit te rusten.... Hunks? Woensdag 30 mei genoten we nog steeds van het goede leven aan het zwembad. Julbert wou graag de wereldberoemde Nasca Lines zien. We gingen er op uit en vonden al snel een reisbureautje die het tegen een schappelijk prijsje kon regelen. Die middag hadden we om 16 uur een geweldige buggy geregeld. We kregen een tour door de duinen (veel zand). Het leuke was dat we vanaf de duinen konden sandboarden. Dit is snowboarden alleen dan met zand (a). Hoewel het mogelijk was om hier staand af te gaan, kozen wij er voor om op de buik te gaan. Dit ging namelijk veel sneller. Na eerst een paar kleine duinen te hebben "gepakt", gingen we al snel door naar een hogere: meer dan 100 meter hoog. Dit ging heel erg snel en was heel erg leuk. Ook de zonsondergang hebben we meegepakt. Al met al een geslaagde trip! Donderdag 31 mei gingen we vroeg van bed want we moesten door naar Nasca. Julbert had om half 12 een afspraak om te vliegen. Voor Redmer werd het uiteindelijk vooral een wachtdag. Eerst werden we keurig opgehaald bij het busstation (bordje met iets wat op Julbert leek). Daarna gingen we met een busje naar het geïmproviseerde vliegveldje van waar de vliegtuigjes hun avontuur begonnen. Het bijzondere van de Nasca Lines is dat ze pas in de twintigste eeuw bij toeval zijn ontdekt. Een ontdekkingsreiziger vloog voorbij en meende beesten te herkennen op de grond. Hoe of wat is nog steeds niet bekend, een fijn staaltje vakwerk is het wel. Nadat Julbert was gewogen (weeg je niet meer?) en door een heuse metaaldetector was gegaan mocht hij naar het vliegtuig. We waren met 4 anderen en zaten allemaal bij het raam. Koptelefoon op, de piloten namen de instructies door en daar gingen we. Het was een bijzondere ervaring en zeker de moeite waard en Julbert nam de misselijkheid voor lief;). Het vliegtuigje zwenkte namelijk veelvuldig zodat de afbeelding gefotografeerd kon worden. De vlucht duurde een halfuur. Zie foto's;) Die avond gingen we direct door naar Cuzco met de nachtbus. Grappig detail: er zat zelfs WiFi in de bus! Vrijdag 1 juni kwamen we daadwerkelijk in Cuzco aan. In de hal haalden we onze backpacks op. Een tweetal Argentijnse dames vroegen of we mee wilden naar hun hostel. Wij vroegen uiteraard eerst wat koste: niet veel. Mooi, dan doen we dat. Vanuit ons hostel hebben we vervolgens onze trip naar Machu Picchu geboekt.  We zouden op zondag vertrekken en woensdagnacht weer terug komen. We hadden er toen nog zin in:P Wees gerust: later nog steeds! Zaterdag 2 juni hebben we eigenlijk een rustige dag gehad. Julbert wou nog graag een potlood tekening van zichzelf hebben. Redmer had zin in een biertje en voetbal. Verder zijn we toen bezig geweest om foto's online te zetten (wat een werk) en Cuzco verkent. Zondag 3 juni was het dan zover. 's Ochtends in alle vroegte gingen we naar de afgesproken plek. Hier ontmoeten we al snel de anderen van de trip, al moesten we nog wel wachten op een aantal anderen. Ach, we hadden de tijd. De eerste dag stond in het teken van fietsen! We zouden een heel eind naar beneden fietsen om vervolgens in de buurt van Santa Maria uit te komen. Het was een leuk stukje fietsen, maar snel ging het niet. De Deathroad zou veel spectaculairder worden, zou later blijken. Julbert ging na de fietstocht even kaarten met een paar Engelsen, Redmer genoot ondertussen van de omgeving van Santa Maria. Maandag 4 juni gingen we een deel van de eeuwen oude Inca trial lopen. De tocht zou ongeveer 8 uren duren en na 7 uren zouden we een duik in hotsprings kunnen nemen. Het was een geweldige ervaring. Redmer was nog erg sociaal door de backpack van een altijd klagend Londens meisje aan te nemen. Slechter voorbereid dan haar kon je ook niet zijn: schoenen van 2 maten te klein, een te zware backpack en niks anders gewend dan de luxe van de stad. Ze had, tot gister, zelfs nog nooit op een fiets gezeten... Uiteindelijk verliep de tocht vlot en de uitzichten waren werkelijk fantastisch en de beloning van een warm bad was natuurlijk heel erg welkom. Dinsdag 5 juni gingen we weer door. We konden er voor kiezen om de langste Zip line van Zuid-Amerika mee te pakken. Zes kabels van in totaal meer dan 2 kilometer lang. Nou daar hadden we wel oren naar! Het was een geweldige ervaring en ondanks het feit dat het wel hoog was, was het erg mooi. Het voelde zelfs zo veilig dat we zonder handen en omgekeerd naar beneden gingen. Super ervaring! Hierna mochten we nog circa 3 uren lopen over een treinspoor. Op een gegeven moment vingen we zelfs een glimp op van Machu Picchu. Een prachtige wandeling en we hadden zeker zin in de volgende dag. Woensdag 6 juni moesten we heel vroeg op staan. Om kwart over 4 ging de wekker en om kwart voor 5 waren we al op weg. We wilden de berg Machu Picchu (De naam van de stad is onbekend en wordt gemakshalve Machu Picchu genoemd) zelf beklimmen. Het was geen gemakkelijke klim en het nam ongeveer anderhalf uur in beslag. Uiteindelijk kwamen we bij het begin aan en we gingen in de rij staan. Op slinkse wijze stonden we uiteindelijk vooraan en konden zo een maagdelijk Machu Picchu op de foto nemen. Het was werkelijk onvoorstelbaar dat dit zo lang geleden hier was gebouwd. We kregen vervolgens een tour door de stad. Erg interessant en het gaf erg veel inzicht in verschillende bouwstijlen en achterliggende verhalen. Om 11 uur gingen we de Huayna Picchu beklimmen. Dit is een berg die uitzicht geeft op Machu Picchu. Het was prachtig weer en we hadden dan ook een geweldig uitzicht op de oude Inca stad. Hier hebben enkele uren genoten en toen begon het afdalen weer. Die avond gingen we met de trein en de bus terug naar Cusco. Om half 2 belden we bij ons hostel aan en konden we heerlijk gaan slapen. Donderdag 7 juni was een nationale feestdag. Hier hadden wij uiteraard geen weet van, maar het leek alsof overal mensen vandaan kwamen. Alles was gezellig druk. Leuk sfeertje! Verder niet veel uitgespookt, wel hadden we een ticket geregeld voor Copacabana: een stadje in Bolivia aan het Titicacameer meer. Die avond vond Redmer het tijd voor een biertje, Julbert was het daar mee eens. Het werd een enerverende avond met de nodige verhalen.... Vrijdag 8 juni ging het EK los. Hier wordt dat ook intensief gevolgd en aangezien we niet veel op het programma hadden gingen de wedstrijden maar even kijken. Die avond pakten we zoals aangegeven de bus richting Copacabana. Zaterdag 9 juni hadden we dit keer een zeer vlotte grens overgang. Even lachen, 3 stempels halen en we waren er door. Zelfs Julbert had het niet zo vlot meegemaakt. We kwamen uiteindelijk een half uur te laat in Copacabana. De wedstrijd was al gestart en hoe: 0-1. We hebben de wedstrijd uitgekeken en vervolgens een hostel gezocht. Het was beduidend kouder in Copacabana. Lake Titicaca is het hoogst bevaarbare meer ter wereld (3800 meter). Isla del Sol en Isla del Luna zijn de belangrijkste eilandjes en het meer heeft een oppervlakte van 8300 vierkante kilometer. Dat is ongeveer anderhalf keer zo groot als het IJsselmeer. Zondag 10 juni hebben weer even voetbal gekeken en de zonsondergang gekeken vanaf een heuvel. Geweldige shots en we kwamen weer een aantal oude bekenden tegen. Erg gezellig. Maandag 11 juni gingen we naar Isla del sol, eiland van de zon. De Inca's geloofden dat de zon hier geboren was. 's Ochtends gingen we op tijd weg met een klein bootje. Eenmaal op het eiland hebben we ongeveer 4 uren gelopen: langs het water, op de top van heuvels (waar we overigens ook weer een kleine bijdrage moesten betalen, ze weten het wel aardig uit te buiten hier) en vervolgens een fantastische lunch gehad met uitzicht op het meer. Onze boot vertrok vervolgens weer terug naar Copacabana en die avond pakten we de bus naar La Paz. Omdat het al een tijdje geleden was geweest dat we echt op stap waren geweest (Ecuador) vonden we het daar hoog tijd voor. Toen we in ons hostel om 22.30 aankwamen besloten we nog even 1 biertje te doen. Het blijft ons verbazen hoe makkelijk het is om contact te maken en uiteindelijk werden het er meer dan 1.... Dinsdag 12 en woensdag 13 juni hebben we een beetje van de stad gezien. Verder een lekkere hangdag in het hostel en natuurlijk het Nederlands elftal. Laten we het zo zeggen: de Duitsers hadden het uitstekend naar de zin.... Donderdag 14 juni hebben we de deathroad gefietst. Deathroad is een van de gevaarlijkste wegen ter wereld. Maar dat komt vooral door de Bolivianen zelf. Ze rijden er onder invloed of te snel. De laatste fietser die om kwam was anderhalf jaar geleden, een Japanse die het niet kon laten om foto's te maken.... We vertrokken in de vroegte om vervolgens naar 4800 meter te rijden. De totale tocht zou 64 kilometer zijn en we zouden op 1200 meter eindigen. We waren goed voorbereid en hadden dus dikke jassen, muts en dergelijke maar ook korte broek en T-shirt mee. Na een kleine instructie legden we het eerste gedeelte via asfalt (32 kilometer) af. Zo nu en dan kregen we uitleg over het een en ander, verder was het hoofdzakelijk gaan! En dat gingen we. Toen we aan het begin van de deathroad kwamen vertelde de gids dat we ongeveer 50 tot 60 kilometer per uur hadden gefietst. Hard zat. De deathroad had gravel als ondergrond. Een grapje van Julbert (hij pakte de gids, Jubert, in zijn zij, vlakbij een afgrond van 200 meter) viel gelukkig wel in goede aarde. De rit zelf was geweldig en we hebben er echt van genoten. Onvoorstelbaar mooi uitzicht en heerlijk avontuur. De gids bijhouden lukte niet, maar Redmer kwam wel aardig in de buurt. Op de terug weg hoorden we verhalen die we liever niet van te voren wouden weten. Gelukkig maar. Die avond werd een prachtige avond met een losse Redmer en een charmante Julbert. Vrijdag 15 juni hebben we souvenirs en een bus ticket naar Uyuni gehaald. We gingen namelijk weer door! Die avond dus de nachtbus gepakt. Het was een redelijke reis en hoewel ons was verteld dat het heel erg koud zou zijn daar, viel het uiteindelijk toch wel mee. In de zon was het prima te doen. Diezelfde zaterdag hebben we onze trip door de Salar de Uyuni geregeld, een van de grootste zoutvlaktes ter wereld! Verder even door het stadje gelopen maar uiteindelijk was daar niet veel te doen. Zondag 17 juni was het weer tijd voor voetbal. Helaas, deceptie. Hoewel iedereen voor Nederland was (inclusief de Duitsers) toch verloren. Groot voordeel: we hoefden nu geen rekening meer met speeldagen te houden, ideaal! Maandag 18 juni gingen we op pad. Eerst was de auto te laat, wat we al gewend waren. Met in totaal 7 mensen in plaats van 6 gingen we eerst naar een kerkhof van treinen. Oude stoomlocomotieven stonden hier weg te rotten en uiteraard mochten we overal in en om kijken en klimmen. Vervolgens gingen we al redelijk vlot naar de zoutvlaktes. Dat was heel erg indrukwekkend. Alles wit om ons heen en een strak blauwe lucht, zover je kunt kijken. Eerst gingen we naar een illegaal zouthotel, van zout inderdaad. Hier hadden we al enige mooie foto's met springen en dergelijke gemaakt. Vervolgens gingen we naar een klein eilandje te midden van al het witte zout. Dit eilandje was gewoon bruin en stond vol met cactussen. Het was ook een beetje het eiland van het ongeluk. Terwijl Julbert zijn sjaal af wou doen, nam hij per ongeluk zijn camera mee. Deze viel met de voorkant op de grond. Gevolg: kleine lens kapot. De body was nog wel heel dus hij kon nog foto's maken met zijn andere lens. Geluk bij een ongeluk, aldus Redmer. Nu even afwachten, of Julbert haalt een nieuwe lens in Lima of in Amsterdam. We gaan het zien. Die avond sliepen we in een hostel van zout. Erg leuk om mee te maken. Ondanks het feit dat ze onze slaapzakken "vergeten" waren hebben we het niet koud gehad. Dinsdag 19 juni bezochten we diverse kleuren meren: lichtblauw, groen en rood.  Een aantal van hen hadden flamingo's staan en niet zo'n beetje. Honderden van die dingen. Prachtige foto's tot gevolg. Helaas was het rode meer een beetje flets, de zon liet ons wat in de steek. Wel weer prachtige plaatjes. Die avond werd het al behoorlijk koud, we kregen zelfs koude voeten, ondanks alle thermo kleren. Die nacht zou het min 15 worden. Koud, maar ook nu geen probleem voor ons. Op woensdag 20 juni gingen we vroeg uit de veren om naar een geiser te gaan. Dit bleek warme stoom te zijn. Erg leuk, maar in de vroege ochtend, met koude voeten, was de auto toch een iets comfortabelere optie. Niet dat die het bij kon houden, maar de venijnige wind was er in ieder geval niet. Die dag hebben we verder de warm waterbronnen bezocht (lekker maar niet met steenkoude voeten, dus geskipt) en nog een aantal meren en andere bezienswaardigheden. Toen we 's middags terug kwamen hebben we genoten van de warme douche en lagen de treinkaartjes voor die nacht bijna klaar. Met andere woorden: die moesten nog geregeld worden;) Uiteindelijk geen probleem en we konden die nacht om 3 uur gerust vertrekken naar Tupiza! Op donderdag 21 juni ging de wekker om 10 over 2. Het inchecken in de trein ging vlot en we konden al snel onze plaatsen nemen in de eerste klas. Dekentje, kussentje. Wat wil een mens nog meer! Die dag hebben we even rustig aan gedaan. Lekker uit de wind in de zon zitten. We kregen het zowaar nog warm ook! Vrijdag 22 juni gingen hadden we fietsen geregeld dachten we. Helaas. De fietsen waren beschadigd geraakt, van de dag ervoor, of zoiets. Enfin, we besloten dan maar te gaan lopen onder andere naar Puerta del Diablo (Poort van de duivel). Relaxte wandeling, ook weer in de zon. Heerlijk! Zaterdag 23 juni was de wasdag. We zouden weer heel veel doen, maar kwam er niet van. Voordeel: er was voetbal! Zondag 24 juni gingen we door naar Potosí, bekend om haar reputatie als hoogste stad van de wereld (4000 meter) en vooral om de zilvermijnen. Deze zijn ten tijde van de Spaanse kolonisatie leeg geplunderd. Tegenwoordig werken er nog 6000 mensen in de mijnen, onder erbarmelijke omstandigheden zoals wij zouden zien op maandag 25 juni. Die dag gingen we zelf de mijnen in. Hoewel niet zonder risico, was het toch wel erg de moeite waard. Enkele feitjes: Een drager verdient 200 Bolivianos per dag, dit is ongeveer 24 euro. Een boorder verdient dit eveneens, alleen dan per 2 uren. Dit komt omdat het werk ongezonder is en de longen van de werker op zijn 35ste vol stof zitten. Wij namen allerlei cadeaus voor de werkers mee (waar ze zelf zelfs al om vroegen) zoals coca bladeren (geeft veel energie), frisdrank en dynamiet. Dynamiet was te koop voor minder dan 2 euro. Helaas konden we geen demonstratie krijgen. Al met al een heel indrukwekkende dag. Wat een omstandigheden (laag, Julbert stootte zijn hoofd bijna constant) en enorm warm en benauwd op sommige plaatsen. Pfff. Wij zijn blij met onze (toekomstige) kantoorbaantjes... Diezelfde middag zijn we door gegaan naar Sucre. Hier zijn we nu nog steeds en doen ons te goed aan overheerlijke, goedkope fruitshakes! Planning: We gaan stiekem weer terug naar Lima, vanwaar we op 9 juli terug vliegen naar Nederland. Julbert is die dag een hele dag in Amsterdam en die avond vliegt hij weer door naar Kaapstad. Rond 7 augustus zal Arjan hem hier opzoeken en komen ze op 22 augustus weer terug. Dan is het feest voorbij.... Maar zover is het nog lang niet, we genieten hier eerst nog volop! Groeten van ons!