Dag mensen! We zijn niet in staat om het kort en bondig te houden, ach het is wel weer de moeite waard;) Op 01 december hadden wij een lange rit voor de boeg; 95km helemaal naar Vientiane (de hoofdstad van Laos). We hadden de vorige dag al wat "brood" (stel u daar niet te veel bij voor) gehaald op de plaatselijke markt in Thalat waar we overnachtten dus konden die ochtend vroeg starten. De route was gelukkig plat en de kilometers vlogen dan ook verbazingwekkend snel voorbij. Het laatste stuk was erg saai en er was erg veel verkeer. Het verkeer hier is een beetje gek.. wij hebben het gevoel dat er hier veel rangen en standen zijn in de bevolking (armst, arm, rijker, rijkst zoiets). Op de weg lijkt het recht van de rijkste (lees: dikste auto) te gelden en men gaat dan ook niet aan de kant voor armeren: nee gewoon volgas er op af rijden en keihard toeteren.. Vooral in de dorpjes is dit erg gevaarlijk. Daar rijden de Toyota pickups en vrachtwagens gewoon luidtoeterend  met 90km per uur doorheen en dat terwijl er gewoon kinderen op straat spelen en vee los rond loopt. Nog mooi op tijd (uur of 3) reden we Vientane in waar we vrijwel onmiddelijk vergezeld werden door nog twee fietsers: Johan en Gerda. Even een gezellig praatje gemaakt en we spraken af die avond samen met nog een stel fietsers (Ali en Joop: die we al eerder hadden ontmoet en nu ook in Vientane waren) te gaan eten. Vientane leek eigenlijk helemaal niet op de rest van Laos: waar het overal armoede is was het hier juist luxe en je kon er alles krijgen. We kwamen erachter dat Vientane ook een hele mooie 'boulevard" had langs de Mekong, allemaal heel on-laotiaans. Het eten die avond bij de Indiër was verrukkelijk en we hebben veel lol gehad. We spraken af om met zijn allen op zaterdagochtend de slaapbus naar Pakse te bespreken (misschien konden we dan groepskorting krijgen:P) Op vrijdag 02 december hebben we het een beetje rustig aan gedaan, omdat we nu weer in een grote stad (met luxe) waren hebben we wat broodnodige aankopen gedaan. Verder zijn we ook even gaan "cultuursnuiven" en hebben we de Arc de Thriomphe bezocht: jaja ik hoor jullie lezers denken " he die staat toch in Parijs?" Maar nee hier in Laos hebben ze er ook eentje!! (al is hij wel spuuglelijk). Het zit zo: Laos is vroeger een Franse kolonie geweest (nu sinds 36 jaar onafhankelijk) en Laos is vroeger platgebombardeerd door de Amerikanen (er zijn hier meer bommen gevallen dan op Vietnam). Die twee feiten samen zijn de basis voor dit verhaal: het is namelijk zo dat  de Amerikanen al die bommen wel wat sneu vonden en de Laotianen daarom beton gaven om een nieuwe landingsbaan bij het vliegveld te maken (beetje eigenbelang ook?). De Laotianen daarentegen vonden dat beton echter veel leuker om hun eigen "franse" Arc de Thriomphe van te bouwen en whala: daar stond de lelijke tweede versie ervan!! We zijn even bovenop geweest voor een uitzicht over de stad maar Vientane is op de boulevard na eigenlijk niet zo bijzonder en er is verder ook niet veel te doen.  Zaterdags 03 december zijn we dus op pad gegaan om de slaapbus te regelen. We kregen echter elke keer te horen dat de slaapbus geen fietsen meenam.. maar dat we wel de lokale bus konden nemen. Daarop hebben we afgesproken om rond 17u te verzamelen bij busstation zuid. De rest van de dag hebben we wat rondgelopen en hebben we nog een heerlijke voetmassage gehad. 'S middags kwamen we aan bij het station en bleken Johan & Gerda en Joop&Ali er al te zijn. Ze hadden al kaartjes gekocht, ook voor ons wat natuurlijk super was, en nu komt het: het was voor de slaapbus. We weten niet hoe ze het gedaan hebben maar een van de maatschappijen wou ons uiteindelijk toch wel meenemen. De bus kwam rond 18u het terrein op rijden en wij stonden al als een stel aasgieren klaar om in te stappen (we moesten wel zorgen dat we de eersten waren want dan konden de fietsen er tenminste allemaal nog in). De fietsen moesten in het bagageruim van de bus en daarvoor moesten beiden wielen eraf. Voor de niet fietsers onder ons: het voorwiel is easypeasy maar het achterwiel is wel wat meer gepruts omdat daar de cassete van de versnellingen voor hangt. Gelukkig hadden de mannen dat, met  geestelijke ondersteuning van de vrouwen, snel voor elkaar. Het was een vreselijk om te zien hoe de fietsen er ingeduwd werden, daar gingen onze pareltjes..maarja het was altijd nog beter dan de 676 km fietsen. Dan maar even de ogen dicht. De bus zelf was werkelijk een bijzondere ervaring. Het was een dubbeldecks bus met zowel boven als beneden "tweepersoonsbedden" aan beide kanten (dat tweepersoons was wel naar Laotiaanse maten dus twee keer zo kort en twee keer zo smal als de onze). Nadat we eerst gezellig met zijn allen een biertje gedronken hadden op het feit dat het ons gelukt was om de slaapbus te nemen gingen we "slapen".  De bus was  heel hoog en redelijk oud en rammelig,  de wegen zijn hier niet al te best z (veeel gaten, en sommige stukken gewoon geen asfalt) en de chauffeur reed als een idioot. Het was een houwen en keren om in je bed te blijven liggen (ja Nico, het was bijzonder knus en nee Julius, je hoeft je geen zorgen te maken over je kratje). Dat plus verhalen dat sommige chauffeurs in slaap vallen onder het rijden (ze rijden soms gewoon 10 uren achter elkaar door) maakte dat we niet echt geslapen hebben.  Oja, het naar de wc gaan was ook een avontuur op zich. Met veel moeite kwam je door het gangpad bij de wc (gerda viel zelfs bij een paar Laotianen op bed omdat de bus een onverwachte zwaai maakte en zij haar evenwicht verloor). Bij de wc moest  je je dondersgoed  vasthouden omdat de deur van de bus (die naar buiten toe) een eind open stond en je er niet uit wou vallen. Als je dan uiteindelijk met veel moeite het deurtje open had kwam je in de, volgens ons, meest inefficiënt ingerichte wc ooit. De pot was ondanks dat hij heel hoog was nog redelijk maar daarnaast stond een enorme ton met water en een schepje (dat is de manier om hier door te spoelen). Om enigzins normaal te kunnen zitten/hangen moest je over die ton heen klimmen en dat was een hele toer in die schommelige bus. Enfin we hebben het allemaal overleeft en de volgende ochtend zaten de fietsen al vrij snel weer in elkaar . Op 1 schroefje na waren ze nog helemaal compleet:). Pakse zelf was niet erg interessant maar het was wel weer een wat grotere stad dus we konden lekker over de markt slenteren en hebben daarna heerlijk genoten van een bananenshake bij de Mekong, wat een leven.  Op maandag 05 december waren we 's ochtends vroeg op omdat we die dag weer verder wouden fietsen. Omdat we waarschijnlijk wat langer dan 30 dagen in Laos zullen blijven moesten we ons visum laten verlengen, dat verlengen doe je bij het politiebureau en dat was dan ook ons eerste doel. Daar aangekomen bleek echter het visum pas 's middags om 15u klaar te zijn. Omdat het dan te laat is om nog weg te fietsen besloten we nog een dagje te blijven. Om wat in conditie te blijven zijn we naar een 20km verderop gelegen dorpje gefietst: Don Kho. Don Kho is een bijzonder dorpje waar je als het ware wat terug gaat in de tijd, hoewel ze sinds kort wel elektriciteit hebben leven de driehonderd inwoners nog grotendeels van handwerken (weven) en landbouw. Omdat Don Kho eigenlijk een eiland is in het midden van de Mekong kom je er alleen met een bootje. Hoewel het wel veel leek op de dorpjes waar wij normaal ook doorheen fietsen was het wel leuk om hier even een kijkje te nemen. Bij terugkomst bleken onze visa voor elkaar te zijn en konden we de volgende dag weer verder fietsen.  Dinsdags zijn we begonnen aan onze fietstocht over het "Belovenplateau". Deze tocht gaat over het plateau en duurt vier fietsdagen en schijnt erg de moeite waard te zijn. Veel mensen doen hem op de motor. Om op het plateau te komen moesten we natuurlijk eerst omhoog, hoewel het stijgingspercentage maar 2% was vonden we dit beide erg lastig (vals plat:ut ergste wat er is). Halverwege lag Julbert voor zijn doen (hij is meestal sneller met klimmen) wel een heel eind achter en het bleek helemaal niet meer te willen: een typisch gevalletje van "ik heb er de kracht niet meer voor". We hebben even gepauzeerd en mochten zelfs even bij die mensen op hun bed (lees: houten plank buiten) liggen om uit te rusten: we kregen zelfs kussentjes, heel lief. Het mocht echter allemaal niet baten en omdat Julbert ook steeds bleker werd hebben we besloten een TukTuk aan te houden, fietsen op het dak en hoppaa naar Paksong (wat onze bestemming was). De rest van de dag maar even wat rustiger aan gedaan. Geluk bij een ongeluk: eenmaal op de plaats van bestemming ging het regenen ( voor het eerst sinds Bangkok) .. Op woensdag 07 december bleek Julbert nog steeds niet helemaal de oude te zijn en hebben we besloten om nog maar even een rustdagje in te lassen. Maar even wat ompielen en uitrusten.  Donderdag 08 december waren we beiden weer topfit en zijn we verder gefietst. De route was super met veel afdalen. In de streek verbouwen ze veel koffie en we zagen dan ook grote plantages. Ze drogen de koffiebonen op matten buiten (soms gewoon op de weg) en sorteren ze met de hand (wat een helskarwei moet zijn). Het landschap is heel anders dan in noord Laos. Al rond het middaguur kwamen wij aan in Tad Lo waar we overnachten in een bungalow vlakbij een prachtige waterval. 'S middags zijn we een eind gaan wandelen en hebben we nog een waterval bezocht, het blijft adembenemend.  Vrijdags 09 december zijn we verder gefietst naar wat moest zijn een "magisch plekje". De route er heen was al schitterend en toen wij over een verlaten landweg door een dorpje fietsten kwamen er opeens een aantal kinderen op ons afrennen. Ze vroegen of wij ook naar een waterval wilden, na een kort overleg besloten we dat te doen. We moesten met een aantal andere kinderen meelopen en de route ernaar toe was weer super. We liepen dwars door wat akkertjes waar ze groenten verbouwden (voor ons als de volkstuintjes bij de monnikenweg maar voor deze mensen al heel wat! Zij zullen het zien als echte landbouw). De waterval was indrukwekkend op een pietlullig detailtje  na: er was geen water. Na de kinderen een "tip" te hebben gegeven zijn we weer verder gefietst (ze doen hier alles voor geld. We komen ook veel bedelende kinderen tegen, maar hoe schrijnend ook, we willen dat niet aanmoedigen dus geven we hen niets. We geven alleen voor geleverde diensten). Uiteindelijk kwamen we op bestemming aan: phasouan. Het park was schitterend, het lag midden in de jungle en we hadden een huisje met uitzicht op een van de twee watervallen. Douchen en toiletteren gebeurde in de openlucht (uiteraard wel met beschutting eromheen).  Na een tijdje rondgelopen te hebben (onder andere een lokaal dorpje en museum bezocht) zijn we gaan dineren. Zo halverwege het diner werd alles opeens heel donker: de stroom was ofwel uitgevallen ofwel ze hadden het afgesloten om te besparen... Omdat het pikkedonker was kregen wij twee brandende kaarsen mee naar ons huisje. Echter dat was nog zo'n goeie vijfhonderd meter lopen en er staat hier ook nog wat wind: mission impossible dus! Gelukkig was onze (lokale) buurman nog wakker en zat hij bij een vuurtje voor zijn huis, konden we mooi de kaarsen weer aansteken:). Eigenlijk was het effect wel mooi zo zonder stroom midden in de jungle. Ja sjuul je kratje kwam bijna onder druk te staan;).  De volgende dag, (zaterdag 10 december) hebben we heerlijk lang uitgeslapen (tot 8 uur en dat is voor ons heel lang omdat we meestal vroeg starten met fietsen). We zijn nog even in het park gebleven om te genieten van de omgeving. We zagen een bordje "cave" dus zijn die richting opgelopen, na een tijd gelopen te hebben in de jungle konden we deze cave wederom niet vinden en moesten in verband met de uitcheck tijd terug gaan. De route ging deze dag naar Champasak. Champasak ligt echter aan de andere kant van de Mekong en daarom moesten wij over steken met een "pont". Die pont was een hele belevenis: het was eigenlijk gewoon een vlot met een motor erachter en hij zag er niet erg stabiel uit. Bij het opstappen merkten wij dat de kwaliteit ervan dan ook niet overhield: Gerda zette even af om over haar fiets te klimmen en zakte prompt dwars door de plank. Enfin niks aan de hand vond onze kapitein en daar gingen we: je moest je goed staande houden maar dan ging het ook wel (alleen de gedachte dat je fiets met al je bagage en kostbaarheden ook mee was moest je wel even uit je hoofd zetten). Die avond werden wij door een Amerikaans stel uitgenodigd mee te gaan naar de tempel buiten Champasak. Bij de tempel (wat meer een ruïne was, hij stamde uit de 7de tot 9de eeuw) werd een feest gehouden wat maar 6x per jaar wordt gevierd met volle maan. De tempel en omgeving waren prachtig verlicht met honderden kaarsen en via een eeuwenoude trap kon je helemaal naar boven vanwaar je een prachtig uitzicht had over al die lichtjes in een kraakheldere nacht met een grote felle volle maan, het was echt toeval en een gelukje dat we hier nu waren! Weer beneden hebben we nog even genoten van een lokale muziek en dans voorstelling en zijn toen met de tuktuk die op ons gewacht had teruggereden.  De volgende dag (zondag 11 dec.) hadden we een korte rit van 34km. Dat was maar goed ook want we waren beiden niet topfit en het laatste stuk was onverhard met een paar pittige klimmen: het was echt even bikkelen. Uiteindelijk kwamen we bij een mooi bungalowpark gebouwd in een "protected area". De bungalow had uitzicht op een vlakte waarvan ze zeggen dat er ook wel olifanten en buffels grazen... Helaas was het enige wat wij zagen wat witte vogels, mieren, padden&kikkers met als hoogtepunt een verdwaalde roofvogel, althans daar leek het op... Update: de volgende ochtend toen wij dit verhaaltje onder het ontbijt wouden plaatsen zagen wij wilde waterbuffels!! (en Julbert had 's nachts ook een olifant gehoord .... of was dat dan toch Gerda?) Omdat onze  "wist u dat" rubriek de vorige keer zo goed ontvangen is proberen wij deze erin te houden. Bij deze: Wist u dat? - 44% van de Laotianen voor minder dan 1 US dollar per dag rond moet komen? En dat wij denken dat de overige 56% in Vientane leeft (zo hip en luxe). - Ze de weg hier water geven met de tuinslang? En dat dat is om tegen te gaan dat ze de hele dag stof moeten happen? - In de boeddhistische cultuur het hoofd het hoogste en de voeten het laagste zijn? En dat het daarom ongepast is om iets anders met je voeten te doen dan lopen of sporten? (het is uit den boze om je voeten op een stoel te leggen) -Ze hier lassen zonder laskap? (ja Hans) -Gerda er moeite mee heeft om de Laotianen uit elkaar te houden? (ze lijken ook allemaal zo op elkaar) -Ze hier een heel efficiënte manier van afvalverwerking hebben omdat ze het gewoon allemaal in brand steken (ja inclusief plastic) -Wij hier soms onherkenbaar in de rondte fietsen: met pet, zonnebril en mondkapje tegen het stof (ja nog meer bedekkend dan een burka)  -De politie in Pakse aan het controleren was op helmen..en dat we ineens allemaal scooterrijders met helm zagen terwijl er anders bijna nooit iemand een helm op heeft? - Wij al meer dan 1400 km gefietst hebben? Tot de volgende keer!