Hey fans! Nog even een update, zo vlak voor kerst. Hebben jullie toch een mooi verhaaltje te lezen in deze "donkere dagen". Op maandag 12 december was Julbert nog steeds niet topfit. Hij had lichte koorts en was zeker niet in staat om de fietstocht van 89 kilometer, die we anders in de planning hadden staan, op te brengen. We besloten nog een nachtje te blijven in het prachtige resort. Dit was overigens geen straf. We hebben een wandeling gemaakt naar de ruïnes van een, wat leek op een oude, tempel. Eenmaal boven aangekomen viel de tempel erg tegen. "Hij is in ieder geval erg oud" opperde een van ons. Ook dit bleek niet te kloppen, hij was in 1800 gebouwd. Beetje jammer. We besloten terug te lopen. Onderweg kwamen diverse olifanten (inclusief toeristen) langs lopen. Een paar van hen herkenden ons(die toeristen dan hè ), we waren ze tegengekomen in Tad Lo. Erg leuk! Op dinsdag 13 december voelden we ons allebei weer helemaal de oude. Dus eerst weer tien kilometer stofhappen en daarna nog eens 80 kilometer over de weg. De route was niet bijzonder, de muziek bracht uitkomst! Onze bestemming was Don Khong, het grootste eiland van de 4000 islands regio. De 4000 islands danken hun naam aan, jawel, de grote aantallen eilanden die er zijn. We gingen met de inmiddels vertrouwde pont (je raakt er toch aan gewend) weer over naar het eiland. We zouden hier een nachtje blijven en dan naar Don Det of Don Khone. Het lot besliste helaas anders. Op woensdag 14 december was Julbert weer niet fit (koortsig). Hij was er wel klaar mee en besloot te stoppen met de Malerone (onze anti-malariatablet). Dit klinkt riskant maar het valt mee. Malaria komt hier nog maar zeer beperkt voor en als je het krijgt kun je alsnog extra slikken om het tegen te gaan.  Gerda, schat dat ze was, ging ondertussen de praktische zaken regelen: dollars regelen, brief posten en uiteraard de was. De was kan hier voor een euro per kilo weggebracht worden (Alleen mem wast goedkoper;)). Die dollars moesten we hebben omdat het Cambodjaanse visum ALLEEN daarmee betaald kon worden. Dus hemel en aarde bewogen. Eerst naar de bank. Zij hadden geen pinautomaat en konden alleen Kip omwisselen. Zij verwezen ons naar een hotel. Hier kon wel gepind worden (ja, niet bij een bank, wel in een hotel).  Eerst maar even meelopen naar een ander hotel. Hier werd alles gedaan om het apparaat te laten werken. Helaas zonder resultaat. Toch maar weer terug naar hotel 1. Proberen. Papier was op. De hoop begon bijna te vervliegen, te meer omdat er wel papier in zat. Nog een poging en nog een en nog een. Elke keer: papier op. Erg frustrerend aangezien er wel papier in zat. De jongen achter de balie pakte de scooter en reed weg: "wait here". Na een paar minuten kwam hij weer terug. Een ultieme poging werd gedaan( inclusief instralen). Probleem opgelost: papiertje zat verkeerd. Een opluchting.  Donderdag 15 december gingen we dan toch naar Don Det. De fietstocht was eenvoudig. Na een pontje en een bootje waren we er al. We zouden via Don Det (leuke T-shirts trouwens: Been There, Don Det) naar Don Khone. Na een erg leuk zandweggetje werden we aangesproken door een soort hippie. Het bleek een Amerikaanse muzikant te zijn die hier al een aantal jaren logeerde. Hij vroeg of wij op zoek waren naar een kamer: ja dus. Nou hij wist wel wat. Een leuke kamer voor een niet al te hoge prijs. Krekt wot.  We besloten  om naar de waterval van Don Khone te fietsen. Via een oude spoorbrug (de trein heeft gewerkt tot en met 1949 en was de enige in Laos tot 2009!) en een zanderig weggetje kwamen we dan toch aan bij de waterval. Erg indrukwekkend om de Mekong in een keer een 15 meter naar beneden te zien vallen! S'avonds hadden we diner bij de "Amerikaan". Hij speelde wat muziek en wij genoten van het heerlijke eten. Wat een leven... Vrijdag 16 december was weer een memorabele dag, we gingen de grens met Cambodia over. Eerst nog even bij de grootste waterval van Zuid-Oost Azië langs (veel water) en toen hop de grens over. Om Laos uit te gaan moesten we eerst nog wel even 2 dollar per persoon betalen "leaving fee". Toen onder de slagboom door naar een ander krakkemikkig hutje waar we onze gegevens moesten invullen. En toen kwam het: wilt u betalen in Kip, Bath of Dollars? Onze mond viel op de balie. Dollar natuurlijk (hiervoor hadden we alle moeite gedaan immers). Nog even stempelgeld betalen, weer 2 dollar per persoon en we konden zo weer verder. De eerste kilometers waren niet indrukwekkend, eerder slaapverwekkend. Heel veel heide "het is hier direct toch weer heel anders..." en verder niet zoveel. We waren blij dat we in Stung Treng aangekomen waren.  De volgende dag zijn we met de bus (!) vertrokken naar Kratie (uitspreken als  "krotje"). We hadden besloten om met de bus te gaan omdat de route tussen Stung Treng en Kratie volgens ons fietsboekje zo'n 140 km met niks is, sjah het moet wel leuk blijven hé! Dus hoppaa de wielen weer van de fiets en de bus in..., Gerda haar fiets kreeg  een VIP plaats: die mocht op de achterbank van de bus. Kratie deed zijn naam eer aan: krotje was wel op zijn plaats (stank, druk, armoedig). We hebben nog wel even heerlijk bij de Mekong gezeten om de sunset te bekijken. Er rijden hier, tussen de auto's, ook nog karren met paarden ervoor (voor vervoer van goederen) en die kwamen rond sunset allemaal naar de rivier: de paarden mochten zwemmen en hun baasjes namen ook meteen een douche  (omdat niet iedereen een douche/koud waterkraan heeft is het hier heel normaal dat de mensen douchen in de rivier). Een prachtig gezicht.  Zondag 18 december zijn we weer op de fiets gestapt en zijn we verder gegaan naar Chhlong. De route was werkelijk prachtig, hij leidde ons langs veel landbouw en dorpjes. Onderweg kwamen we hooikarren met ossen ervoor tegen (zie foto), veeel kinderen en prachtige rijstvelden. Chhlong zelf was iets minder idyllisch.. Er zat in het dorpje eigenlijk maar een guesthouse en wat voor een... niet alleen hadden we maar ongeveer 20 bij 20 cm loopruimte, we hadden ook een koude douche en een laken vol met mieren :S. 'S middags wouden we graag onze route verder uitplannen dus gingen we buiten bij de grote tafel zitten met een kaart... nou daar was ons, tot nu toe aardige, gastvrouwtje niet van gediend. Ze vond dat we maar op de kamer moesten gaan zitten (wat praktisch onmogelijk was). Julbert heeft haar een keer verwonderd aan gekeken en gezegd dat we dat niet gingen doen. Daarmee basta. De rest van de dag hadden we een chagerijnig gastvrouwtje maar goed de route was wel verder uitgestippeld.  De volgende dag (19 dec) hadden we een lange dag voor de boeg; 101 km naar Kampong Cham. De eerste 60km gingen van een leien dakje; snoeihard doorfietsen, we hadden lekker voor de wind (ja mensen het waait in Cambodia). De laatste 41 km waren ietsje pittiger omdat we zijwind hadden en op een erg drukke weg moesten fietsen (tussen het idioot toeterende en te hard rijdende verkeer, maarja alles went). Kampong Cham bleek een redelijk grote plaats en al gauw hadden we een "gouden plakje" gevonden: een schoon (!) hotel aan de Mekong voor 7 US dollar per nacht, wat een verademing.  Detail: In Cambodia gebruiken ze vooral de dollar als betaalmiddel maar je kunt ook met Riel betalen. Je krijgt sowieso alleen hele dollars dus als iets 0.50 cent kost of je moet 0.50 cent terug hebben dan krijg je dat in Riel (4000 riel is 1 us dollar). U begrijpt dat is een lekker gereken: wij rekenen nu om van Riel in Dollar en van Dollar in Euro.  'S middags zijn we een eindje langs onze welbekende Mekong gelopen om een kijkje te nemen bij de "bamboobridge". Deze brug  gaat over de Mekong naar een eiland en wordt elk jaar in het droge seizoen opnieuw opgebouwd waarna hij in het regenseizoen weer wegspoelt (goed voor de werkgelegenheid). Toen wij er waren wassie bijna af..., hij zag er, zoals de meeste bruggen hier, niet erg stabiel uit en er zaten geen leuningen op.. toch zagen wij op het promotieplaatje dat het de bedoeling was dat er ook scooters en zelfs auto's(!) overheen zouden moeten kunnen... Wij hebben elkaar eens verbaasd aangekeken en zijn toen schouderophalend weer verder gelopen. We raken er langzaam aan gewend dat wat onmogelijk lijkt hier toch mogelijk blijkt te zijn.  Omdat we in Chhlong de planning volledig omgegooid hadden was het dinsdags de memorabele dag dat wij naar Siem Reap gingen. Bij Siem Reap is  de Ankor Wat (+ vele omliggende tempels) een enorm tempelcomplex welke behoort tot de wereldergoedlijst van Unesco. Daarnaast is het een van de meest waardevolle archeologische plekken op aarde. We gingen met de bus (jaja alweer) omdat we met kerst graag in Phnom Penh (hoofdstad Cambodia) willen zijn en we daardoor geen tijd hadden om te fietsen. De fietsen en een deel van de bagage konden we achter laten in het hotel in Kampong Cham waar we later weer terug zouden komen. In de bus zaten locals, wij en nog een andere toerist. Met die toerist raakten wij aan de praat en hij bleek journalist te zijn en al een tijdje in Anjum te wonen (hij was van origine geen Fries maar wel grappig). Na de zes uur durende busrit kwamen we aan in Siem Reap, nou dat was wel even een schok vergeleken met wat we tot nu toe van Cambodia (en trouwens ook van Laos) gewend waren. Het is een stad gebouwd op toerisme en de concurrentie bleek er moordend.. Toen onze bus op het station aan kwam stonden de tuktuk drivers als aasgieren rondom de bus en ze vochten letterlijk om de klandizie.. voor ons wel even schrikken dat ze zo agressief naar elkaar waren. Toen we uitstapten werden we dan bedolven onder de tuktukdrivers met hun aanbod... we hebben de beste eruit gepakt en zijn er als hazen vandoor gegaan! Op de grens tussen Laos en Cambodja hadden wij van een Nederlands stel al een tip gekregen over een goed guesthouse in Siem Reap dus daar lieten we ons heenbrengen. Eenmaal aangekomen bleek het inderdaad een te gek guesthouse.. de prijs bleek 20 dollar per nacht maar gelukkig hebben we dat met wat onderhandelen teruggedrongen naar 10 dollar (incl. gratis gebruik van fietsen, internet, koffie, thee en bananen). Wij blij, zij blij. 'S avonds zijn we nog even over de nightmarket "gestruint" en hebben we een heerlijke voetenmassage gehad. Toen we op zoek gingen naar een restaurant kwamen we Jane tegen (die we eerder ontmoet hadden in Luang Prabang) zij was met een groepje mensen en we hebben met zijn allen gegeten.  De mensen hier willen je van alles verkopen. "Sir, Lady, do you want a TukTuk? No thank you. Ok a cold drink then? Noooh. Something to eat maybe? No. Wiet? Marihuana?NO! (ja als je maar iets koopt).  Nadat Gerda op woensdag 21 december haar Mojito van de vorige dag via dezelfde weg als dat ie naar binnen gekomen weer kwijt geraakt was (ja hij zat dwars en je moet hem even twee keer lezen;)) zijn we op de fietsen van het guesthouse gestapt om naar Ankor Wat te gaan. De Ankor Wat is de grootste tempel van het hele tempelgebied (wat enorm groot is: je kunt je er in ieder geval vier dagen op de fiets wel vermaken). De Ankor Wat was werkelijk zeer indrukwekkend. Even een stukje geschiedenis voor de geïnteresseerden: het is een tempelcomplex wat in de tijd waarin het hindoeïsme overheerste gebouwd is (nu overheerst hier het boeddhisme). Het wordt beschouwd als het grootste religieuze bouwwerk ter wereld en is gebouwd in de vroeg 12de eeuw. Na een uur of twee/drie in de Ankor Wat te hebben rondgezworven kregen we honger en besloten wat te gaan eten. Het was weer een avontuur om een restaurantje uit te zoeken: de Cambodjanen komen als vliegen op je af om je binnen te slepen. Uiteindelijk hebben we bij Angelina Jolie gegeten, ja echt! Althans de Aziatische versie ervan: ze leek er wel op. Na het eten zijn we verder het park in gegaan en hebben nog een stuk of vier andere tempels bezocht... De laatste was vooral erg mooi omdat die helemaal verscholen zat in de jungle en de bomen daadwerkelijk in/door/om de tempel groeiden. Een prachtig gezicht.  De volgende dag gingen we weer naar het Ankor Wat park (we hadden kaartjes voor drie dagen). We hebben nog een achttal tempels bezocht (er komt geen einde aan zoveel mooie plekken en beelden). Hoewel ze overal druk bezig zijn om de tempels goed begaanbaar te maken en zover mogelijk te restaureren (wat ook wel jammer was want sommige stonden behoorlijk in de steigers) vroegen wij ons op een gegeven moment toch wel af of we geen "tempel insurance" af hadden moeten sluiten? Ze hadden de muren hier en daar erg creatief gestut maar erg betrouwbaar leek het niet, de trappen lieten te wensen over en het bleek dat delen van sommige tempels ingestort waren (er stonden dan wel bordjes met "dangerous" maar ja probeer maar eens te rennen voor een vallend rotsblok..). De mooiste tempel was eentje waar je helemaal boven op kon. Op het hoogste punt had je een prachtig uitzicht.. Julbert mocht zelfs drie wierrook stokjes aansteken voor de Buddha, helaas moest daarna wel een kleine "tip" worden gegeven. Omdat het park zo ontzettend toeristisch is wordt je steeds aangesproken of je iets wilt kopen, het was schrijnend om te zien dat er ook veel kinderen waren die dingen verkochten.. het leek erop dat zij niet naar school gingen maar hier hun geld moesten verdienen door toeristen aan te spreken en bijdehandte opmerkingen te maken (er was zelfs een meisje wat haar broertje wou verkopen voor 1 dollar ;)...).  Op vrijdag 23 december zijn we met de bus terug gegaan naar Kampong Cham. De zes uur durende busreis was dit keer ietsje minder comfortabel omdat we A. in een redelijk afgeragde bus zaten en B. er meer mensen in de bus moesten dan er zitplek was. Zowel het eerste als het laatste bleek voor de locals geen probleem. Het afgeragde zijn ze gewend en de zitplekken werden gewoon uitgebreid met uitflapbare stoeltjes, krukjes en tuinstoelen (die allen ook in de bus aanwezig bleken te zijn). Natuurlijk zit je dan wel zes uren lang op een krukje in het gangpad maar goed... :S gelukkig hadden wij wel "normale" zitplekken.  Wist u dat? -Hier iemand in plaats van "oh my god" "oh my boeddha" riep... en wij dat wel weer "een mooie" vonden.  -Alle op toeristen beluste verkopers allemaal hetzelfde praatje hebben met de zelfde vragen. En dat wij op het laatst de antwoorden zo ook wel konden geven: Ja we komen uit Nederland, Ja de hoofdstad is Amsterdam, We zijn hier al vijf dagen en we blijven hier in totaal een maand... etc. - Wij hier tot nu toe dikke vriendjes zijn met de politie. En dat wij ze vaak ontmoetten als wij aan de kant van de weg een colaatje halen? Zij zitten dan alvast dik aan het bier en pakken daarna gerust de scooter weer om boeven te gaan vangen (hoezo rijden met alcohol op verboden?). - Dare Devil Julbert met gevaar voor eigen leven de vuurtoren van Kampong Cham heeft beklommen? En dat Gerda niet durfde omdat de trappen zo vreselijk steil, doorzichtig en in haar ogen onbetrouwbaar leken (Julbert leeft nog).  - Ze de minibusjes hier volledig volproppen met bagage waardoor ze bijna door hun hoefjes zakken.... En dat de achterklep dan gewoon open staat omdat er een scooter uit hangt...  - Wij oud&nieuw gaan vieren in Kampot. En dat daar een oude reisvriend van Julbert komt? en dat ook Jane daar waarschijnlijk weer is... ? Iedereen hele fijne kerstdagen en een gelukkig nieuwjaar toegewenst! Liefs ons