Inspirerend Zuid Afrika, puur genieten;)

Voor de laatste keer: hallo mensen! Onvoorstelbaar. Het einde van een tien maanden durende reis is nu gekomen. Vandaag stappen we beiden op het vliegtuig en woensdag zijn we weer thuis. Ik heb er ook wel weer zin in, het is fantastisch geweest. Ik had nooit durven dromen dat het zo mooi, overweldigend en vooral gezellig zou zijn.  Eerst terug naar het verhaal;) Op vrijdag 3 augustus kwam Arjan aan. Ik heb hem opgehaald vanaf het vliegveld en we zijn samen naar ons hostel gegaan. Even bijpraten en niet te laat op bed: we gingen de volgende dag de tafelberg beklimmen.  Zaterdag 4 augustus hebben we woord bij daad gevoegd. Een Amerikaans meisje (Sarah) ging met ons mee. Erg gezellig. Via de achterkant naar boven zou het makkelijkst zijn, zeiden ze. Dus met volle tas en goede moet begonnen we de klim. Het was ook erg mooi en we hebben veel gezien. Hoewel het niet mooi weer was, klaarde het toch op toen we uiteindelijk de (rustige) top bereikten. De kabelbaan was namelijk voor onderhoud gesloten. Nadat we onze lunch op de top hadden genuttigd (koekjes) zouden we even naar beneden lopen. Dat even viel zwaar tegen. We gingen aan de voorkant en hadden mooi uitzicht. Helaas was het ook erg stijl en zo zigzagden we naar beneden.  Die avond gingen we met zijn vieren op stap naar de Dublinner. Dat kwam de spierpijn van de volgende dag niet ten goede..  Zondag 5 augustus werd ons gevraagd, terwijl we nog in bed lagen, of we mee wouden naar een typische barbecue. Ja wel, gezellig. Mooi, dan gaan we zo weg. Dat zo bleek nu te zijn. Ze wachten al op ons. Dus wij snel omkleden, opfrissen en de auto in. Het bleek in een township te zijn, erg bijzonder. Ook de sfeer was heel apart. Om 14 uur stonden ze al te dansen. Na een heerlijke maaltijd met perfect vlees (ons ontbijt) gingen we alweer (te) vroeg weg. Later bleek het precies op tijd te zijn, er was na ons vertrek stekerij geweest...  Maandag 6 augustus haalden we onze auto op. Een dikke bak, Chevrolet Spark Lite. We pasten er net met zijn 2en in en ook dit keer ging Sarah mee. Sardientjes in blik.. We gingen direct door, met bagage en al, naar boulder beach. Hier zitten Zuid Afrikaanse pinguïns. Nou, die hebben we gezien. Onvoorstelbaar veel van die schattige, stinkende beestjes. Leukste was nog dat een pinguïn ons voorbij liep. Hij was op hetzelfde pad en moest naar boven, wij gingen juist naar onderen. Na wat aarzelingen van beide kanten ging hij toch maar door en liep ons, zonder te groeten, voorbij. Prachtig gezicht.  Nadat we Sarah hadden afgezet gingen we zelf door naar Hermanus, waar je walvissen zou kunnen spotten. Op dinsdag 7 augustus wilden we dan ook graag die dingen gaan spotten. Het weer werkte echter niet echt mee. Eerst waren we nat geregend en toen we onze kleren hadden gedroogd en het later op de middag nog eens probeerden bleek dat ze net waren geweest. We hebben die krengen niet meer gezien.  Woensdag 8 augustus gingen we in onze smurfmobiel door naar een mooi hostel vlakbij Knysna. Het was voornamelijk veel rijden, maar wel met fantastisch uitzicht!  Donderdag 9 augustus gingen we verder naar Stormsriver. Hier vlakbij is de hoogste bungee ter wereld: bloukrans bridge. 216 meter. Ik had in Nieuw Zeeland gezegd dat ik de bungee liever in Zuid Afrika deed. Daar was ie maar 139 meter. Dus nu moest ik ook woord houden. Nadat ik had betaald en Arjan had gebombardeerd als fotograaf (vond ie niet erg) mocht ik naar het bewuste punt toelopen. Het viel me mee moet ik zeggen. Ik zag mensen enorm veel roken en heen en weer lopen. Ook grapjes en dergelijke waren een beetje gemaakt. Ik voelde me wel relaxt. Totdat het zover was (voel de zenuwen nu, op het moment van schrijven, weer terug komen). Ik kreeg de houders om mijn benen en alles werd gecontroleerd. Vervolgens werd ik naar het bewuste punt geleid. God wat eng. Toen was het al snel 3,2,1 JUMP!! Ik dacht nog waar, er is daar niks. Maar toch direct maar gesprongen. Wat een eind en wat een geweldig gevoel (deels van onmacht).  Die middag zijn we in ons hostel ingecheckt en gingen we nog de otter trail doen. Dat is een prachtige wandeling langs de oceaan en uiteindelijk kwamen we bij een grote waterval uit. Heerlijk! Vrijdag 10 augustus gingen we tuben. Dit keer anders dan in Laos (Bier!) of in Nieuw Zeeland (grotten door!). We gingen namelijk op een gewone rivier met de nodige stroom versnellingen. Steenkoud maar wel verschrikkelijk leuk. De warme douche was misschien wel het mooiste moment van de dag... We gingen direct daarna door naar Jeffreys Bay. Een prachtig plekje vlakbij het strand.  We hebben nog lekker even op het strand gelegen. Het viel ons op dat er zomaar een paar palen in het midden van het strand stonden, later hoorden we dat die nog uit de apartheid tijd kwamen, links was voor de zwarten en rechts voor de blanken....  Zaterdag 11 augustus werden we wakker met prachtig weer. Helaas veranderde dat al snel, we hebben het noodzakelijke gedaan(zonnebril voor Arjan kopen) en heerlijk gerelaxed in ons uber vette hostel.  Zondag 12 augustus hadden we een township tour op het programma. Dat kwam er op neer dat wij met zijn tweeën en de gids door de stromende regen een wandeling zouden maken. Met name onze gids was hier niet voor te porren. Hij was dan ook blij dat wij een auto hadden. Hij voorin, Julbert rijden en Arjan opgevouwen achterin foto's maken. Daar gingen we in ons koekblikje.  Het blijft toch indrukwekkend om al die armzalige huisjes te zien. Triest. Gelukkig doet de regering er veel aan, maar het kost tijd, aldus de gids.  Op een gegeven moment kwamen we bij de rijke buurt (aangrenzend aan de townships..). Hij zei dat we het wel konden proberen om binnen te komen, onze zwarte gids was hier namelijk nog nooit geweest. Raampje open, vriendelijk lachen en snel links afslaan. De gids was erg in zijn nopjes en wij natuurlijk ook;) Ineens was de regen voorbij en was er geen wolkje in de lucht;) Ook hier was het gezellig en uiteindelijk hebben we hem maar weer afgezet.  Wij zelf gingen door naar Addo in onze scootmobiel. De volgende dag stond namelijk onze eigen safari op het programma. Olifanten, here we come! Dus maandag 13 augustus vroeg uit de veren. Wij ontbijten en het zonnetje lachte ons tegemoet. We hadden er zin in en de natuur blijkbaar ook... Dus wij met onze veredelde tuk-tuk naar het park rijden, we kregen nog wat tips bij van de poortwachter, en op jacht. Al snel kwamen we een hele kudde waterbuffels tegen, zij kwamen toch wel redelijk snel dichtbij. Prachtige plaatjes uiteraard maar niet heel lang blijven rond hangen. Ook de olifant liet niet snel op zich wachten als mede een hele horde elanden. Tot slot was het de beurt aan de zebra's. Na al deze beesten was het tijd voor lunch en zo konden we met volle maag richting het zuiden waar we leeuwen wouden gaan spotten. Helaas, ondanks een overvloed aan lekkere snackjes voor die beesten (Pumba's, zebra's en overig fast food): geen leeuw te zien. Ook de zwarte neushoorn had een vrije dag vandaag. Ondanks dat was het een prachtig geslaagde dag en we keken hier dan ook tevreden op terug:D Dinsdag 14 augustus gingen we full speed door naar Hogsback. Het plaatsje is gelegen in de bergen (1200 meter hoogte, we hebben erger meegemaakt). Het gerucht gaat dat Tolkien, alweer de Lord of the Rings ja, hier inspiratie zou hebben opgedaan voor zijn boeken. Dat konden wij ons heel goed voorstellen. Wat een omgeving. Wij kregen bijna zelf inspiratie genoeg om een boek te gaan schrijven over een tovenaar en een ring.  Ons hostel had zelfs een (letterlijk) een ligbad met uitzicht over het dal... Heerlijk! Woensdag 15 augustus gingen we een uitgebreide wandeling maken. We hebben de big tree gezien ( meer dan 800 jaar oud en 85 meter hoog), diverse watervallen en een mooi beekje gezien. Geweldig om zo rond te dwalen door de natuur.  Donderdag 16 augustus bracht ons magnetronnetje ons naar Chintsa. Dit is een onbeduidend plaatsje aan de kust maar met een van de mooiste hostels ooit. Al snel kregen we een prachtig huisje met uitzicht op zee "aangesmeerd". Ach, we waren maar 1x op vakantie, toch? Hier hebben we heerlijk genoten van al het goede wat het leven te bieden heeft. Ook vrijdag stond in het teken van relaxen en genieten. Want genieten is toch de basis;) Zaterdag 18 augustus gingen we terug richting Kaapstad. We reden uiteindelijk 12 uren en onze zitmaaier hield zich behoorlijk. De eindbestemming was dit keer Struisbaai. Hier vlakbij is namelijk het zuidelijkste puntje van Afrika te spotten.  Zondag 19 augustus zijn we dus hier naar toe gegaan. Niet veel te zien, maar wel weer leuke foto's! We hadden genoeg tijd dus we besloten, voordat we naar Kaapstad zelf gingen, nog even bij Kaap de goede hoop langs te gaan. Wat een prachtige omgeving is dat zeg. Gelukkig waren we bijna alleen en stonden er heus geen dikke bussen en ontelbaar veel auto's. We waren bijna eenzaam.  Maandag 20 augustus, gister dus, gingen we naar het wereldberoemde Robbeneiland. Bijna te laat voor de boot (achteraf ruim op tijd) kwamen we aan. Het weer zat erg mee en we genoten dan ook van dit uurtje op de baai. Op Robbeneiland kregen we eerst een tour met de bus door een inspirerende gids. Er is daar veel ellende geweest en veel hebben daar veel van geleerd.  Vervolgens kregen we een rondleiding door de gevangenis voor politieke vijanden door een voormalig gevangene zelf. Hij heeft daar zelf 12 jaar vast gezeten. Zijn verhalen waren slechter te verstaan maar daarom niet minder erg. Een wijs en verstandig man die inspirerend over kwam.  2 uren en een kwartier later verlieten wij Robbeneiland weer. Vol van indrukken uiteraard.  Verder souvenirs gehaald en al snel was het avond: we gingen uit eten! Nog een biertje met een paar Nederlanders en toen naar bed. Het einde van de laatste dag.  Soms heb je een kans of krijg je die. Heel veel mensen zien vaak 1000 redenen om het niet te doen ("als je naar Laos gaat mag je wel een pistool meenemen", "heb je nog wel werk als je terug komt?", "Ik weet van die en die dat hij er erg ziek geweest en nooit meer de oude is geworden..."). Ik ben juist heel blij dat ik heb doorgezet. En ik niet alleen. Ik vind en vond het prachtig dat Gerda, heit en mem, Redmer en "my little brother" Arjan me kwamen opzoeken en vergezellen tijdens  de reis. Geen moment spijt gehad. In een woord briljant!  Dank voor alle prachtige reacties. Ik en wij hebben ze altijd met veel plezier gelezen.  Oant sjen:D Arjan en Julbert Ps de laatste foto sessie volgt snel;) Teveel foto's voor de iPad... 

Afscheid en the big five!

Hallo mensen! Zo, we zijn weer een (bewogen) maand verder sinds het laatste verhaal. Heel veel valt er eigenlijk niet te vertellen. Redmer is inmiddels alweer aan het werk voor Aegon en ik zit hier in mijn uppie in de zon in Durban. Ook niet verkeerd, al zeg ik het zelf;) Eerst weer even een verslag van onze gebeurtenissen. We waren op 25 juni gebleven. We zijn uiteindelijk via La Paz (waar Julbert nog heerlijk door zijn enkel ging) en Cuzco (leuke hereniging met Yuri) in Lima beland. De reis van Cuzco naar Lima duurde 21 uren. Eigenlijk was dit helemaal geen probleem: we hadden een heerlijke bus met super grote plaatsen en zo nu en dan zelfs WIFI. En dan voor 50 euro... In Lima hebben we van het goede genoten en het noodzakelijke gedaan. Dit houdt onder andere in dat Julbert zijn camera heeft laten schoonmaken en dat Redmer zijn nachtlenzen eindelijk heeft opgehaald.  Het ophalen van een pakketje gaat in Peru blijkbaar niet zoals in Nederland. In,  laten we zeggen, Arum komt de postbode aan de deur en die vraagt 3 handtekeningen en een dropje en je bent de man.  Wij gingen in Peru naar het door ons zelf opgegeven TNT exprescentre. Dit keer hadden we alles bij ons om dit tot een goed einde te brengen, dachten we. Net zoals de eerste keer vingen we ook nu weer bot. Zelfs het track en trace nummer was niet bekend. Maar we konden het wel even bij SER post proberen.  Dus wij naar SER post. Die heeft wat mensen voor gebeld en vertelde dat we de volgende dag naar het distributie centrum van SER post moesten gaan, hier zou het pakketje moeten zijn. Dus wij de volgende daar naar toe. Eerst met de uitstekende metrobus en vervolgens een stuk lopen, maar we vonden het.  Wij met zijn tweeën de ingang in en bij het loket vragen. We waren bij de verkeerde deur, we moesten een verder. Weer naar buiten en de volgende deur naar binnen. Hier moesten we wachten tot we aan de beurt waren. De aardige man vertelde ons dat we om het gebouw moesten lopen en vervolgens de achter ingang moesten nemen. Wij omlopen.  Alleen Redmer mocht naar binnen, dus ik bleef rustig buiten wachten. Na ongeveer een uur kwam Redmer weer naar buiten om kopie's te maken van zijn paspoort. Hij weer naar binnen. Nadat hij alle formaliteiten had afgewikkeld kwam hij 2 uren later naar buiten gewandeld, met de lenzen en de lenzenvloeistof. In totaal meer dan een halve dag onderweg dus om een pakketje op te halen. Gelukkig hadden we de tijd.  In Lima hadden we geluk dat de juiste mensen troffen: we zijn naar een locale club (gekte), een fonteinpark (nat, toch Redmer(a)?) en de meest exclusieve club van Lima geweest. Wat een heerlijke afsluiter.  Op maandag 9 juli gingen we dan echt op het vliegtuig terug naar Amsterdam. Redmer werd nog omgeroepen op het vliegveld. Zijn tas bleek verdacht te trillen: ja, de tondeuse stond nog aan. Ook weer opgelost. Na een goede en voorspoedige vlucht kwamen we aan in Madrid en in Amsterdam stonden onze families al op ons te wachten!  Na een goede bak koffie en nog een gingen de Brouwers weer richting Arum. Een plek waar ik voorlopig nog niet zou komen, dacht ik.... We hebben er een fijne dag van gemaakt. Naast praktische zaken als arbeidscontracten ondertekenen, telefoon uitzoeken en welke leaseauto het nu moest worden, hebben we vooral verhalen uitgewisseld. Het was gezellig.  Die avond vloog ik eerst naar Londen en zou dan naar Kaapstad door vliegen. Helaas dacht het weer daar wat anders over. Mijn vlucht naar Londen had vertraging waardoor ik mijn aansluiting miste. Na veel gewacht in Londen kon ik uiteindelijk slapen in het Hilton. Ook niet verkeerd dacht ik zo.  Op woensdag 11 juli ging ik weer terug naar het vliegveld om te horen hoe de zaken er voor stonden. Het zag er niet al te best uit, op zijn ergst zou ik er nog in ieder geval 4 dagen zitten. Ik moest me sowieso een uur voor vertrek van de volgende vlucht melden. Zo gezegd, zo gedaan. Ik was er meer dan een uur van te voren en op het laatste moment kon ik toch mee. Bagage ook? Ja, dat zou automatisch gaan.  Toen ik op donderdag 12 juli in Kaapstad aan kwam was er uiteraard geen bagage. Jammer, maar ik was in ieder geval in Kaapstad:D Op vrijdag 13 juli had ik een plan klaar liggen. Helaas kreeg ik slecht nieuws uit Arum: ik wilde weer terug naar Nederland. Dus zaterdag stond in het teken van regelen en zondagmiddag werd ik opgehaald vanaf Schiphol door twee geweldige vrienden. Op zaterdag 21 juli ben ik weer terug gevlogen. Kaapstad deel 2 zeg maar. Zondag ben ik naar de waterfront geweest. Niet heel bijzonder, maar wel even langs het stadion van Ajax Cape Town gelopen.  Maandag 23 juli ging ik met het vliegtuig door naar Johannesburg. Ik had veel slechte verhalen gehoord over Johannesburg, maar daar en tegen veel goede verhalen over Kruger nationalpark. Die wou ik dan ook graag bezoeken. Hier in Zuid Afrika spreken ze van de "big five". Dit zijn de volgende dieren: olifant, neushoorn, waterbuffel, leeuw en luipaard. Je zou ze allemaal kunnen spotten daar, maar Kruger is wel ongeveer net zo groot als Nederland dus ja, ze kunnen ook even ergens anders zitten... Dinsdag 24 juli werd ik opgehaald voor een zes uur durende busreis naar onze lodge. Bij aankomst snapte ik direct waarom de tour niet goedkoop was: het was een prachtig onderkomen. We gingen meteen met een typische open jeep op pad en al gauw kwamen we een aantal giraffen tegen.  Het leuke van de beesten is dat ze gewend zijn aan auto's. Ze negeren die dingen gewoon. Op het moment dat je uitstapt wordt het echter een ander verhaal. Dan worden ze agressief of rennen ze juist weg.  Bij een drinkplaats lag een nijlpaard te badderen en onze gids en chauffeur had een aantal neushoorns gespot. Dus daar ook even naar toe natuurlijk. Op minder dan 20 meter liepen ze voorbij.  Op de radio werd omgeroepen dat er leeuwen gespot waren, wij er naar toe natuurlijk. Helaas, geen geluk dit keer. Die avond hebben we een heerlijke maaltijd gehad en gingen we niet te laat naar bed. De volgende ochtend hadden we namelijk een echte bushwalk op het programma!  Woensdag 25 juli. Vroeg maar alert waren we wakker. We gingen met een ervaren gids in de auto naar een rivier. Onderweg kwamen we een kudde waterbuffels tegen. 2 van de 5 gezien dus! Voordat we daadwerkelijk gingen lopen kregen we nog een goede instructie. "it's very dangerous and don't run, stand your ground" was de boodschap. Hij had voor het gemak wel een geweer bij zich. Detail: we hadden de auto midden in het territorium van een zwarte neushoorn geparkeerd... Die neushoorn hebben we gelukkig (of helaas) niet gezien. De gids was ervaren en vertelde ons erg veel over diverse beesten en bomen die er leefden. Zo zagen we afdrukken van hyena's, leeuwen en nijlpaarden. Die nijlpaarden (gevaarlijkste beesten van Zuid Afrika) zouden we later nog opzoeken. Ze lagen heerlijk in het water en wij klommen op een nabij gelegen rots. Als ze eenmaal in het water zijn, komen ze er ook niet meer uit. Op ongeveer 10 a 20 meter lagen een 10 tal nijlpaarden in het water, inclusief kleintjes. Ik heb nog nooit zo'n lekker ontbijt gehad, heerlijke ervaring.  We liepen verder en buiten een paar aapjes niet veel gezien. Die middag zijn we nog eens met de jeep op pad gegaan. Leeuwen wouden we graag zien, maar helaas. Ze lieten zich niet zien.  Ik vergeet bijna de antilopen te vermelden: die zag je overal. Zijn mooie beesten, maar je raakt snel verzadigd als je zoveel ziet! Die avond "verhuisden" we naar een andere lodge. Hier liepen alle dieren gewoon tussen de huisjes rond. Het was zelfs mogelijk om leeuwen en luipaarden hier te zien (zeiden ze, we hebben alleen antilopen gezien;))  Na een heerlijke maaltijd was het tijd voor een kampvuur. Hier hoorden we verhalen over een slechte safari (van de mensen die die dag naar Kruger waren geweest) maar met een spectaculair slot: 2 leeuwen brachten een gnoe neer. Een indrukwekkend gezicht. Dit beloofde nog wat voor de volgende dag.  De volgende dag was: Kruger dag. Eindelijk gingen we dit beroemde park bezoeken. We werden niet teleurgesteld. Hoewel het eerst erg mistig was, trok dit snel op. In de verte konden we auto's aan de zijkant van de weg zien staan. We vroegen hen wat er te zien was. Leeuwen! 4 stuks lagen te eten aan een, alweer, gnoe. Gnoe's zijn de stomste beesten van de natuur, aldus de chauffeur. Ze voelen als eert het gevaar en alarmeren alle dieren. Als iedereen in veiligheid is gaan ze zelf, als laatste, weg. Met andere woorden: kandidaat nummer 1 voor de leeuw.  De leeuwen werden vergezeld door de hyena's en een aantal jakhalzen. Blijkbaar hadden de leeuwen genoeg gegeten want ze kwamen allen met een stuk vlees (1 zelfs met het hoofd van de gnoe) naar ons toe lopen! Ze gingen achter een bosje langs de weg, waar wij stonden geparkeerd, liggen. Wat een geluk.  Op het moment dat de leeuwen het kadaver achter hadden gelaten sloegen de hyena's hun slag. Met veel gekrijs en gelach werden de poten en andere overblijfselen naar een veilig oord gebracht.  Toen was het tijd om door te gaan. We waren erg onder de indruk en enthousiast over wat er meer zou gaan komen! Onderweg kwamen we meer gnoe's, zebra's, antilope's en giraffen tegen. Op een gegeven moment kwamen ook de olifanten om de hoek kijken. We wachten even totdat ze over gingen steken. De leider van het stel was blijkbaar niet zo gecharmeerd van ons en kwam op ons af lopen, met grote oren en draaiend hoofd. Op minder dan 5 meter stopte hij en vond de chauffeur dat het tijd was om door te gaan... (4 van de 5). Na de lunch kreeg de gids informatie over een gespotte luipaard. Uiteindelijk vonden we hem. Hij zat in de boom en helaas niet zo dichtbij. Uiteindelijk ging hij toch even over een tak lopen en konden we onze foto's maken:D (5 van 5!).  Verderop lag nog een groep neushoorns in de schaduw van een minuscule boom.  Tot slot hadden we nog bavianen, nijlpaarden, krokodillen, struisvogels en everzwijnen gezien. Kortom: een onvergetelijke dag! Vrijdag stonden we weer vroeg op voor een kleine wandeling. Hoogtepunt was het spotten van rennende giraffe's. Erg leuk. Na het ontbijt gingen we weer terug naar Johannesburg.  Zaterdag ben ik in het hostel gebleven. Relaxen aan het zwembad en rugby kijken. Geen slecht tijdverdrijf.  Zondag 29 juli heb ik een dagje in de bus doorgebracht. Uiteindelijk kwam ik in Durban. Hier ben ik nu nog en ben lekker aan het relaxen, oa aan het strand.  De planning: Arjan komt aankomende vrijdag naar Kaapstad. Ik zal hem opvangen op het vliegveld. We gaan in de auto lekker rondtouren langs de gardenroute. Ik heb er zin in! 22 augustus zijn we beiden weer terug op Nederlandse bodem. Vanaf vandaag dus nog 3 weken. Nog 1 blog en 1 foto sessie. Tot snel! Groeten, Julbert

Machu Picchu, zoutvlaktes en mijnen!

Dag volgers! We liggen alweer een beetje achter met de blog. Het is soms lastig om regelmatig aan de blog te werken en dan kom je er in eens achter dat het alweer 4 weken geleden is dat we wat geplaatst hebben. Gelukkig hebben we een geheugen als een olifant dus de verhalen worden er niet minder om (a) Waar waren we gebleven? Ja! Bij dinsdag 29 mei:D Op dinsdag 29 mei zijn we naar Huacachina gegaan, een klein dorpje rondom een oase. Letterlijk. De duinen om het dorpje waren enorm hoog. Wij kwamen bij een hostel aan met een heerlijk zwembad. Hier hebben we gretig gebruik van gemaakt. Na onze wandeling langs het meer werden we opgewacht door een stel scholieren en hun docente. Ze vroeg ons of de leerlingen een aantal vragen konden stellen, ze wilden graag Engels leren. Behulpzaam als we zijn maakten we hier natuurlijk geen probleem van. Nadat alle vragen gesteld waren wilden ze ook nog met ons op de foto! Ook de docent. Hilarisch natuurlijk, maar ook erg leuk. Dit was ons overigens ook al eens overkomen in Huanchaco, toen we beiden op strand lagen uit te rusten.... Hunks? Woensdag 30 mei genoten we nog steeds van het goede leven aan het zwembad. Julbert wou graag de wereldberoemde Nasca Lines zien. We gingen er op uit en vonden al snel een reisbureautje die het tegen een schappelijk prijsje kon regelen. Die middag hadden we om 16 uur een geweldige buggy geregeld. We kregen een tour door de duinen (veel zand). Het leuke was dat we vanaf de duinen konden sandboarden. Dit is snowboarden alleen dan met zand (a). Hoewel het mogelijk was om hier staand af te gaan, kozen wij er voor om op de buik te gaan. Dit ging namelijk veel sneller. Na eerst een paar kleine duinen te hebben "gepakt", gingen we al snel door naar een hogere: meer dan 100 meter hoog. Dit ging heel erg snel en was heel erg leuk. Ook de zonsondergang hebben we meegepakt. Al met al een geslaagde trip! Donderdag 31 mei gingen we vroeg van bed want we moesten door naar Nasca. Julbert had om half 12 een afspraak om te vliegen. Voor Redmer werd het uiteindelijk vooral een wachtdag. Eerst werden we keurig opgehaald bij het busstation (bordje met iets wat op Julbert leek). Daarna gingen we met een busje naar het geïmproviseerde vliegveldje van waar de vliegtuigjes hun avontuur begonnen. Het bijzondere van de Nasca Lines is dat ze pas in de twintigste eeuw bij toeval zijn ontdekt. Een ontdekkingsreiziger vloog voorbij en meende beesten te herkennen op de grond. Hoe of wat is nog steeds niet bekend, een fijn staaltje vakwerk is het wel. Nadat Julbert was gewogen (weeg je niet meer?) en door een heuse metaaldetector was gegaan mocht hij naar het vliegtuig. We waren met 4 anderen en zaten allemaal bij het raam. Koptelefoon op, de piloten namen de instructies door en daar gingen we. Het was een bijzondere ervaring en zeker de moeite waard en Julbert nam de misselijkheid voor lief;). Het vliegtuigje zwenkte namelijk veelvuldig zodat de afbeelding gefotografeerd kon worden. De vlucht duurde een halfuur. Zie foto's;) Die avond gingen we direct door naar Cuzco met de nachtbus. Grappig detail: er zat zelfs WiFi in de bus! Vrijdag 1 juni kwamen we daadwerkelijk in Cuzco aan. In de hal haalden we onze backpacks op. Een tweetal Argentijnse dames vroegen of we mee wilden naar hun hostel. Wij vroegen uiteraard eerst wat koste: niet veel. Mooi, dan doen we dat. Vanuit ons hostel hebben we vervolgens onze trip naar Machu Picchu geboekt.  We zouden op zondag vertrekken en woensdagnacht weer terug komen. We hadden er toen nog zin in:P Wees gerust: later nog steeds! Zaterdag 2 juni hebben we eigenlijk een rustige dag gehad. Julbert wou nog graag een potlood tekening van zichzelf hebben. Redmer had zin in een biertje en voetbal. Verder zijn we toen bezig geweest om foto's online te zetten (wat een werk) en Cuzco verkent. Zondag 3 juni was het dan zover. 's Ochtends in alle vroegte gingen we naar de afgesproken plek. Hier ontmoeten we al snel de anderen van de trip, al moesten we nog wel wachten op een aantal anderen. Ach, we hadden de tijd. De eerste dag stond in het teken van fietsen! We zouden een heel eind naar beneden fietsen om vervolgens in de buurt van Santa Maria uit te komen. Het was een leuk stukje fietsen, maar snel ging het niet. De Deathroad zou veel spectaculairder worden, zou later blijken. Julbert ging na de fietstocht even kaarten met een paar Engelsen, Redmer genoot ondertussen van de omgeving van Santa Maria. Maandag 4 juni gingen we een deel van de eeuwen oude Inca trial lopen. De tocht zou ongeveer 8 uren duren en na 7 uren zouden we een duik in hotsprings kunnen nemen. Het was een geweldige ervaring. Redmer was nog erg sociaal door de backpack van een altijd klagend Londens meisje aan te nemen. Slechter voorbereid dan haar kon je ook niet zijn: schoenen van 2 maten te klein, een te zware backpack en niks anders gewend dan de luxe van de stad. Ze had, tot gister, zelfs nog nooit op een fiets gezeten... Uiteindelijk verliep de tocht vlot en de uitzichten waren werkelijk fantastisch en de beloning van een warm bad was natuurlijk heel erg welkom. Dinsdag 5 juni gingen we weer door. We konden er voor kiezen om de langste Zip line van Zuid-Amerika mee te pakken. Zes kabels van in totaal meer dan 2 kilometer lang. Nou daar hadden we wel oren naar! Het was een geweldige ervaring en ondanks het feit dat het wel hoog was, was het erg mooi. Het voelde zelfs zo veilig dat we zonder handen en omgekeerd naar beneden gingen. Super ervaring! Hierna mochten we nog circa 3 uren lopen over een treinspoor. Op een gegeven moment vingen we zelfs een glimp op van Machu Picchu. Een prachtige wandeling en we hadden zeker zin in de volgende dag. Woensdag 6 juni moesten we heel vroeg op staan. Om kwart over 4 ging de wekker en om kwart voor 5 waren we al op weg. We wilden de berg Machu Picchu (De naam van de stad is onbekend en wordt gemakshalve Machu Picchu genoemd) zelf beklimmen. Het was geen gemakkelijke klim en het nam ongeveer anderhalf uur in beslag. Uiteindelijk kwamen we bij het begin aan en we gingen in de rij staan. Op slinkse wijze stonden we uiteindelijk vooraan en konden zo een maagdelijk Machu Picchu op de foto nemen. Het was werkelijk onvoorstelbaar dat dit zo lang geleden hier was gebouwd. We kregen vervolgens een tour door de stad. Erg interessant en het gaf erg veel inzicht in verschillende bouwstijlen en achterliggende verhalen. Om 11 uur gingen we de Huayna Picchu beklimmen. Dit is een berg die uitzicht geeft op Machu Picchu. Het was prachtig weer en we hadden dan ook een geweldig uitzicht op de oude Inca stad. Hier hebben enkele uren genoten en toen begon het afdalen weer. Die avond gingen we met de trein en de bus terug naar Cusco. Om half 2 belden we bij ons hostel aan en konden we heerlijk gaan slapen. Donderdag 7 juni was een nationale feestdag. Hier hadden wij uiteraard geen weet van, maar het leek alsof overal mensen vandaan kwamen. Alles was gezellig druk. Leuk sfeertje! Verder niet veel uitgespookt, wel hadden we een ticket geregeld voor Copacabana: een stadje in Bolivia aan het Titicacameer meer. Die avond vond Redmer het tijd voor een biertje, Julbert was het daar mee eens. Het werd een enerverende avond met de nodige verhalen.... Vrijdag 8 juni ging het EK los. Hier wordt dat ook intensief gevolgd en aangezien we niet veel op het programma hadden gingen de wedstrijden maar even kijken. Die avond pakten we zoals aangegeven de bus richting Copacabana. Zaterdag 9 juni hadden we dit keer een zeer vlotte grens overgang. Even lachen, 3 stempels halen en we waren er door. Zelfs Julbert had het niet zo vlot meegemaakt. We kwamen uiteindelijk een half uur te laat in Copacabana. De wedstrijd was al gestart en hoe: 0-1. We hebben de wedstrijd uitgekeken en vervolgens een hostel gezocht. Het was beduidend kouder in Copacabana. Lake Titicaca is het hoogst bevaarbare meer ter wereld (3800 meter). Isla del Sol en Isla del Luna zijn de belangrijkste eilandjes en het meer heeft een oppervlakte van 8300 vierkante kilometer. Dat is ongeveer anderhalf keer zo groot als het IJsselmeer. Zondag 10 juni hebben weer even voetbal gekeken en de zonsondergang gekeken vanaf een heuvel. Geweldige shots en we kwamen weer een aantal oude bekenden tegen. Erg gezellig. Maandag 11 juni gingen we naar Isla del sol, eiland van de zon. De Inca's geloofden dat de zon hier geboren was. 's Ochtends gingen we op tijd weg met een klein bootje. Eenmaal op het eiland hebben we ongeveer 4 uren gelopen: langs het water, op de top van heuvels (waar we overigens ook weer een kleine bijdrage moesten betalen, ze weten het wel aardig uit te buiten hier) en vervolgens een fantastische lunch gehad met uitzicht op het meer. Onze boot vertrok vervolgens weer terug naar Copacabana en die avond pakten we de bus naar La Paz. Omdat het al een tijdje geleden was geweest dat we echt op stap waren geweest (Ecuador) vonden we het daar hoog tijd voor. Toen we in ons hostel om 22.30 aankwamen besloten we nog even 1 biertje te doen. Het blijft ons verbazen hoe makkelijk het is om contact te maken en uiteindelijk werden het er meer dan 1.... Dinsdag 12 en woensdag 13 juni hebben we een beetje van de stad gezien. Verder een lekkere hangdag in het hostel en natuurlijk het Nederlands elftal. Laten we het zo zeggen: de Duitsers hadden het uitstekend naar de zin.... Donderdag 14 juni hebben we de deathroad gefietst. Deathroad is een van de gevaarlijkste wegen ter wereld. Maar dat komt vooral door de Bolivianen zelf. Ze rijden er onder invloed of te snel. De laatste fietser die om kwam was anderhalf jaar geleden, een Japanse die het niet kon laten om foto's te maken.... We vertrokken in de vroegte om vervolgens naar 4800 meter te rijden. De totale tocht zou 64 kilometer zijn en we zouden op 1200 meter eindigen. We waren goed voorbereid en hadden dus dikke jassen, muts en dergelijke maar ook korte broek en T-shirt mee. Na een kleine instructie legden we het eerste gedeelte via asfalt (32 kilometer) af. Zo nu en dan kregen we uitleg over het een en ander, verder was het hoofdzakelijk gaan! En dat gingen we. Toen we aan het begin van de deathroad kwamen vertelde de gids dat we ongeveer 50 tot 60 kilometer per uur hadden gefietst. Hard zat. De deathroad had gravel als ondergrond. Een grapje van Julbert (hij pakte de gids, Jubert, in zijn zij, vlakbij een afgrond van 200 meter) viel gelukkig wel in goede aarde. De rit zelf was geweldig en we hebben er echt van genoten. Onvoorstelbaar mooi uitzicht en heerlijk avontuur. De gids bijhouden lukte niet, maar Redmer kwam wel aardig in de buurt. Op de terug weg hoorden we verhalen die we liever niet van te voren wouden weten. Gelukkig maar. Die avond werd een prachtige avond met een losse Redmer en een charmante Julbert. Vrijdag 15 juni hebben we souvenirs en een bus ticket naar Uyuni gehaald. We gingen namelijk weer door! Die avond dus de nachtbus gepakt. Het was een redelijke reis en hoewel ons was verteld dat het heel erg koud zou zijn daar, viel het uiteindelijk toch wel mee. In de zon was het prima te doen. Diezelfde zaterdag hebben we onze trip door de Salar de Uyuni geregeld, een van de grootste zoutvlaktes ter wereld! Verder even door het stadje gelopen maar uiteindelijk was daar niet veel te doen. Zondag 17 juni was het weer tijd voor voetbal. Helaas, deceptie. Hoewel iedereen voor Nederland was (inclusief de Duitsers) toch verloren. Groot voordeel: we hoefden nu geen rekening meer met speeldagen te houden, ideaal! Maandag 18 juni gingen we op pad. Eerst was de auto te laat, wat we al gewend waren. Met in totaal 7 mensen in plaats van 6 gingen we eerst naar een kerkhof van treinen. Oude stoomlocomotieven stonden hier weg te rotten en uiteraard mochten we overal in en om kijken en klimmen. Vervolgens gingen we al redelijk vlot naar de zoutvlaktes. Dat was heel erg indrukwekkend. Alles wit om ons heen en een strak blauwe lucht, zover je kunt kijken. Eerst gingen we naar een illegaal zouthotel, van zout inderdaad. Hier hadden we al enige mooie foto's met springen en dergelijke gemaakt. Vervolgens gingen we naar een klein eilandje te midden van al het witte zout. Dit eilandje was gewoon bruin en stond vol met cactussen. Het was ook een beetje het eiland van het ongeluk. Terwijl Julbert zijn sjaal af wou doen, nam hij per ongeluk zijn camera mee. Deze viel met de voorkant op de grond. Gevolg: kleine lens kapot. De body was nog wel heel dus hij kon nog foto's maken met zijn andere lens. Geluk bij een ongeluk, aldus Redmer. Nu even afwachten, of Julbert haalt een nieuwe lens in Lima of in Amsterdam. We gaan het zien. Die avond sliepen we in een hostel van zout. Erg leuk om mee te maken. Ondanks het feit dat ze onze slaapzakken "vergeten" waren hebben we het niet koud gehad. Dinsdag 19 juni bezochten we diverse kleuren meren: lichtblauw, groen en rood.  Een aantal van hen hadden flamingo's staan en niet zo'n beetje. Honderden van die dingen. Prachtige foto's tot gevolg. Helaas was het rode meer een beetje flets, de zon liet ons wat in de steek. Wel weer prachtige plaatjes. Die avond werd het al behoorlijk koud, we kregen zelfs koude voeten, ondanks alle thermo kleren. Die nacht zou het min 15 worden. Koud, maar ook nu geen probleem voor ons. Op woensdag 20 juni gingen we vroeg uit de veren om naar een geiser te gaan. Dit bleek warme stoom te zijn. Erg leuk, maar in de vroege ochtend, met koude voeten, was de auto toch een iets comfortabelere optie. Niet dat die het bij kon houden, maar de venijnige wind was er in ieder geval niet. Die dag hebben we verder de warm waterbronnen bezocht (lekker maar niet met steenkoude voeten, dus geskipt) en nog een aantal meren en andere bezienswaardigheden. Toen we 's middags terug kwamen hebben we genoten van de warme douche en lagen de treinkaartjes voor die nacht bijna klaar. Met andere woorden: die moesten nog geregeld worden;) Uiteindelijk geen probleem en we konden die nacht om 3 uur gerust vertrekken naar Tupiza! Op donderdag 21 juni ging de wekker om 10 over 2. Het inchecken in de trein ging vlot en we konden al snel onze plaatsen nemen in de eerste klas. Dekentje, kussentje. Wat wil een mens nog meer! Die dag hebben we even rustig aan gedaan. Lekker uit de wind in de zon zitten. We kregen het zowaar nog warm ook! Vrijdag 22 juni gingen hadden we fietsen geregeld dachten we. Helaas. De fietsen waren beschadigd geraakt, van de dag ervoor, of zoiets. Enfin, we besloten dan maar te gaan lopen onder andere naar Puerta del Diablo (Poort van de duivel). Relaxte wandeling, ook weer in de zon. Heerlijk! Zaterdag 23 juni was de wasdag. We zouden weer heel veel doen, maar kwam er niet van. Voordeel: er was voetbal! Zondag 24 juni gingen we door naar Potosí, bekend om haar reputatie als hoogste stad van de wereld (4000 meter) en vooral om de zilvermijnen. Deze zijn ten tijde van de Spaanse kolonisatie leeg geplunderd. Tegenwoordig werken er nog 6000 mensen in de mijnen, onder erbarmelijke omstandigheden zoals wij zouden zien op maandag 25 juni. Die dag gingen we zelf de mijnen in. Hoewel niet zonder risico, was het toch wel erg de moeite waard. Enkele feitjes: Een drager verdient 200 Bolivianos per dag, dit is ongeveer 24 euro. Een boorder verdient dit eveneens, alleen dan per 2 uren. Dit komt omdat het werk ongezonder is en de longen van de werker op zijn 35ste vol stof zitten. Wij namen allerlei cadeaus voor de werkers mee (waar ze zelf zelfs al om vroegen) zoals coca bladeren (geeft veel energie), frisdrank en dynamiet. Dynamiet was te koop voor minder dan 2 euro. Helaas konden we geen demonstratie krijgen. Al met al een heel indrukwekkende dag. Wat een omstandigheden (laag, Julbert stootte zijn hoofd bijna constant) en enorm warm en benauwd op sommige plaatsen. Pfff. Wij zijn blij met onze (toekomstige) kantoorbaantjes... Diezelfde middag zijn we door gegaan naar Sucre. Hier zijn we nu nog steeds en doen ons te goed aan overheerlijke, goedkope fruitshakes! Planning: We gaan stiekem weer terug naar Lima, vanwaar we op 9 juli terug vliegen naar Nederland. Julbert is die dag een hele dag in Amsterdam en die avond vliegt hij weer door naar Kaapstad. Rond 7 augustus zal Arjan hem hier opzoeken en komen ze op 22 augustus weer terug. Dan is het feest voorbij.... Maar zover is het nog lang niet, we genieten hier eerst nog volop! Groeten van ons!

Surfdudes en een vlotte grensovergang

Hallo mensen van het goede leven! Hier alweer een nieuw verhaal over de belevenissen van de trip in Zuid-Amerika. Zondag 13 mei, Moederdag en de grensovergang. ’s Morgens vroeg uit de veren om onze bus richting Zumba te halen. We hadden twee heerlijke nachten achter de rug in een prima hostel: Izhcayluma. We waren om 06:15 uur ’s morgens echter niet de enige die het idee hadden om naar Zumba te reizen. De bus was zo vol dat we moesten staan. Dit was ons tijdens de hele trip in Zuid-Amerika nog nooit overkomen. Uiteindelijk konden we toch een zitplaats veroveren. Toen we rond 12:30 uur in Zumba waren moesten we nog 2 uren wachten op de bus naar het plaatsje La Balsa op de grens. In La Balsa moesten we nog even uitstempelen om vervolgens te kunnen instempelen in Peru. Redmer vond het allemaal best spannend omdat het zijn eerste echte grensovergang was. Julbert daarentegen niet. Hij voorspelde dat alles wel ‘’relaxt’’ zou zijn.  Er was echter helemaal niemand die ons kon voorzien van de stempel omdat het politiegebouw helemaal leeg was. We hebben ongeveer 3 uren moeten wachten totdat er iemand kwam. Deze persoon was volgens ons niet eens officieel bevoegd om te stempelen. Na wat uitproberen van diverse stempels en een beetje gegoogle kregen we toch de stempel. Een Duitser uit onze groep van 6 was gelijk na zijn stempel naar de overkant gelopen om aan de Peruaanse kant aan de immigratiedienst te melden dat we eraan kwamen. Hij moest de beste man echter eerst nog van huis halen omdat deze al naar huis was gegaan. Vervolgens moesten we na de Peruaanse stempel nog naar de Politie om daar stempels en bewijzen te halen. Ten slotte moesten we nog een keer terug naar de immigratiedienst om de uiteindelijke stempel in het paspoort te halen. Toen alles in orde was bood de politie agent aan om ons naar het plekje San Ignazio te brengen. Er was bij de grensovergang geen hostel dus dit kwam goed uit. Het was ongeveer drie uren rijden naar San Ignazio. De agent haalde met zijn auto op en de hele groep lade zijn backpack in kofferbak. Vervolgens moesten we een beetje proppen om met zijn zessen in de oude stationwagen te passen. Toen we op het punt stonden om te vertrekken wilde het zoontje van de beste man ook nog mee. Hij nam plaats naast de politie agent op de bestuurdersstoel.  Onderweg viel de auto tot twee keer uit en moesten we twee keer de auto duwen om hem weer aan de praat te krijgen. Aangekomen in San Ignazio snel even wat kleins eten en slapen want de volgende dag zou het minibusje om 07:00 uur vertrekken richting Jaen. Vanuit daar hoefden we dan nog maar vier uren te reizen naar onze bestemming Chachapoyas. Maandag 14 mei ging om half zeven de wekker. Vandaag de start van de reis naar Chachapoyas. Snel even een soort van ontbijt naar binnen werken en op naar het busstation. Er bleek echter geen busstation in Jaen te zijn. Het openbaar vervoer voor kleinere afstanden bestaat in de meer afgelegen delen van Peru uit kleine busjes: ´colectivo´s´.  Rond half acht vertrokken we. Het was dan nog 3 uren reizen naar Jaen. Aangekomen in Jaen op het colectivo station, moesten we weer een andere colectivo hebben richting het plaatsje Bague Grande. Deze colectivo´s vertrokken vanuit een ander punt in de stad. De chauffeur beveelde ons aan om een ´´moto´´ te nemen. Dit is een soort van tuktuk ("leuk" aldus Julbert) waar je met twee mensen in kunt. Omdat we met zijn zessen waren moesten er dus drie moto’s komen. De eerste twee waren al weg naar het afgesproken punt en wij moesten nog even wachten tot er een nieuwe moto kwam. Toen deze er was bracht hij ons ook naar een colectivo station. Het was alleen niet het station waar de anderen van de groep ook waren. Na wat navraag zijn we zelf op pad gegaan naar het juiste station. Gelukkig haalde een van de groep ons op en konden we net op tijd de juiste colectivo pakken naar Bagua Grande. Rond 12 uur kwamen we aan. Zo, nog maar drie uren reizen dachten we allemaal. Op het station werd ons verteld dat we nog op twee andere mensen moesten wachten totdat we zouden vertrekken. Dit zou rond één uur in de middag zijn. Toen het één uur was werden we geïnformeerd dat we nog een extra uur moesten wachten. Om twee uur kwam het bericht dat er niet genoeg plaatsen waren in de bus, die er nog steeds niet was. Om vier uur in de middag zou een bus vertrekken waar we allemaal in zouden passen. Op dat moment hebben we besloten om de groep de splitsen. Twee gingen met de colectivo mee en wij en het Duitse koppel namen een taxi. Onderweg naar Chachapoyas stopten we even omdat de chauffeur even wilde lunchen. Wij hadden ook wel trek en volgden hem. Rond vijf uur kwamen we aan in Chachapoyas. We vonden het aangeboden hostel ‘’Revash’’. Een goed hostel dat ook verschillende tours deed naar bezienswaardigheden. Rond 7 uur organiseerde men in het hostel een informatiebijeenkomst voor de verschillende activiteiten. Nadat we de activiteiten hadden uitgezocht gingen we eindelijk even relaxen in het hostel en klaar maken voor de nacht. De volgende morgen was de eerste tour alweer richting Kuelap. Op dinsdag 15 mei gingen we dus naar Kuelap. Het is een oude, pre Inca ruïne, een fort om de mensen te beschermen tegen diverse vijanden. De hele groep van de afgelopen dagen was ook mee, dus erg veel gelachen. Kuelap zelf was erg indrukwekkend en we hadden een fantastisch uitzicht over het landschap. Hoewel het weer in het begin niet echt meezat( Julbert deed zijn poncho van Azië zelfs aan) klaarde het later op. Prachtige foto's tot gevolg. Woensdag 16 mei gingen we naar de sarcophagi, Karajia tombes. De mensen van Chachapoyas werden begraven in mooie tombes, op richels van bergen geplaatst. Wij hebben op deze dag een paar van hen bezocht. Niet zonder gevaar voor eigen leven overigens, soms was het letterlijk over een klif stappen, om een hoekje:s Het resultaat was er echter wel naar. Donderdag 17 mei gingen we door naar de op drie na hoogste van de wereld: de Gocta waterval. We moesten hier wel een mooi stuk voor lopen en al bij het begin verwonderden we ons over een aantal mensen. Het was namelijk mogelijk om met een paard het eerste stuk te doen. Een verschrikkelijk irritant (en verwend bleek later) jongetje van 12 (!) mocht ook op het paard. We snapten direct waarom hij niet een van de slanksten was.. De wandeling was er mooi en elke keer kregen we meer zicht op de waterval. Ook nu was het weer weer wisselvallig. Soms was de zon er erg sterk bij en dan regende het weer. Geen touw aan vast te knopen. Onderaan deze enorme waterval hebben we nog even een foto gemaakt en snel weer terug. Vrijdag 18 mei was een heerlijke rustdag. We hadden de afgelopen dagen nogal wat activiteiten gedaan en we besloten om niet teveel uit te spoken. Die avond gingen we, inclusief onze twee Duitse vrienden van het avontuur bij de grens, met de nachtbus. De afstand van maar liefst 600 kilometer werd afgelegd in ongeveer 12 uren. Na een goede reis, met een hele kleine vertraging, kwamen we rond 12 uur in Huanchaco aan. De Duitse vrienden moesten die avond nog een nachtbus pakken en besloten eerst met ons mee te gaan naar ons Hostel. In een strandtentje hebben we de finale van de Champions League gekeken. Het is hier nog steeds 7 uren eerder dus om kwart voor 14 voor de buis. Jammer voor Bayern, maar Peter Heerschop had hier alweer een hele mooie theorie voor. Het schijnt dat Bert er achter zat.  Uiteindelijk emotioneel afscheid genomen van onze vrienden en lekker vroeg naar bed. Een nachtbus is toch niet zo echt als een bedje. Zondag 20 mei was het tijd om ons te oriënteren op een surfles. Het was natuurlijk niet makkelijk. Hoewel Julbert al eens op Bali op een plankje had gestaan viel het hem nu toch wel tegen. Het was vooral veel vallen en opstaan, maar we hebben genoten. Na de les probeerden we het op de namiddag nog eens. Uiteindelijk lukte het een paar keer half. Helaas voor Julbert kreeg hij bij een van zijn laatste golven zijn surfplank precies tegen zijn oor. Dit voelde direct al niet lekker en die avond kwam er al etter uit het oortje lopen. Erg vervelend. Maandag 21 mei gingen we toch maar even naar de dokter. Nadat Julbert eerst was gewogen, zijn leeftijd was gevraagd en nog wat andere enorm belangrijke dingen konden we met de Spaans sprekende dokter praten. We gaven in het begin aan dat we niet zo goed Spaans konden spreken en vroegen haar het rustig aan te doen. Tevergeefs, ze ging als een raket. Uiteindelijk konden we er uit opmaken dat Julbert 20 dagen niet mocht surfen en daarbij moest hij medicijnen slikken. Erg vervelend uiteraard. Dinsdag 22 mei ging Redmer toch maar even surfen. Julbert deed wat praktische dingen en heeft een paar actie foto's gemaakt. Ach, een beetje op het strand liggen was nu ook niet direct een straf. Ook hebben we deze dag een winkelcentrum bezocht, in de hoop om een nieuwe zonnebril voor Redmer te kopen en nieuwe zwembroeken voor ons beiden. Beide missies waren niet geslaagd. Ten eerste omdat er geen mooie zonnebrillen waren en ten tweede omdat we niet genoeg geld bij ons hadden;) Woensdag 23 mei ging Redmer vroeg uit zijn nest om weer te surfen. Julbert sliep uit en vond het tijd om maar weer eens contact op te nemen met zijn oude werkgever. Daarnaast ook weer op het strand gelegen. Redmer was kapot van zijn surfen. Julbert was kapot van het liggen in de zon. Wat een leven;) Donderdag 24 mei ging Redmer alweer surfen. Julbert kreeg positief nieuws terug van EY: de intentie is er om daar weer aan de slag te gaan. Om dit te vieren gingen we weer naar het winkelcentrum om de felbegeerde zwembroeken binnen te halen. Die nacht gingen we met de nachtbus naar Huaraz. Een mooi stadje vlakbij een nationaal park. Vrijdag 25 mei kwamen we vroeg aan. Na wat om te hebben gedommeld in ons hostel, gingen we even door de stad. We wilden die middag eigenlijk nog wel iets van een wandeling maken en vroegen hier en daar info. Iemand suggereerde een wandeling met aansluitend een duik in de hotsprings. Uiteindelijk hebben we de wandeling overgeslagen en zijn we met een colectivo naar de warme wateren gegaan. Heerlijk. Zaterdag 26 mei gingen we naar het nationaal park, de gletsjer Pastoruri om precies te zijn. Onderweg hebben we eerst een paar bijzondere planten gezien en een prachtig meertje. Hele mooie foto's uiteraard. Ook de gletsjer was leuk, maar ook hier zag je de gevolgen van de klimaatverandering. De gletsjer was al enorm geslonken in een kort tijdsbestek (ongeveer 20 jaar). Triest om te zien dat zulke mooie verschijnselen aan het verdwijnen zijn. Zondag 27 mei, gister dus, gingen we naar Lima! Eenmaal aangekomen moest de taxi enorm zoeken naar het hostel: het bleek een homestay te zijn. We slapen bij mensen thuis. Voor 2 nachtjes was dit prima uiteraard. Maandag 28 mei, vandaag, gingen we naar het postkantoor om Redmer zijn nachtlenzen op te halen. Helaas waren ze er nog niet. Beetje balen ( aldus Julbert, Redmer baalde als een stekker), maar we maken er maar het beste van;) Dan maar de rest van de reis met reserve lenzen. Morgen gaan we door naar Ica. Daarna gaan we naar de Nazca lines (even googelen, erg mooi!) en vervolgens naar Cusco (Machu Pichu!). We hebben er zin in:D Groeten vanuit een prachtig Peru, Redmer en Julbert Ps. het oor van Julbert zit er nog aan en is zowaar weer aan het herstellen;)

De jungle en de laatste dagen Ecuador!

Dag vrienden! We zijn alweer meer dan twee weken verder. Morgen is de dag dat Julbert 7 maanden onderweg is.. De tijd vliegt voorbij! We hebben alweer heel veel beleefd in de afgelopen 2 weken dus het werd weer hoog tijd voor een verhaal. We beginnen uiteraard met de JUNGLE! Want op donderdag 26 april gingen we richting Lago Agrio. De busreis duurde 8 uren. Leuk detail is dat we onze privé chauffeur in Quito hadden: Ivan. Wij belden hem de laatste tijd als we een taxi nodig hadden. Hij was Engels aan het leren en wij Spaans. Tijdens de ritten hielpen we elkaar wat. Erg leuk! In Lago Agrio was eigenlijk niks te doen. Het is een voormalig olie dorpje. Tegenwoordig verdienen zie hier hun geld met toerisme. Het is namelijk een springplank naar de Jungle. Wij hadden een bescheiden optrekje gevonden voor een nachtje. De volgende dag hoefden, we bij toeval, maar een paar meter naar het verzamelpunt te lopen. Ideaal. Vrijdag 27 april was het dan echt zover: we gingen de jungle in. Na een busrit van circa 2 uren kwamen we bij een opstap punt. Zoals jullie begrijpen hebben ze geen geasfalteerde wegen in de jungle liggen dus ons vervoersmiddel was een gemotoriseerde kano. Na onze lunch vertrokken we daadwerkelijk. De reis naar onze lodge duurde ongeveer 3 uren. We deden het rustig aan omdat we ook nog zoveel mogelijk "wild" wouden spotten. Nou, dat deden we genoeg! De aapjes waren toch wel het leukste en daarnaast nog diverse vogels gezien. Het leuke is dat aapjes ook nieuwsgierig zijn: ze bleven vaak even zitten om terug te kijken. Na een leuke tocht kwamen we bij onze lodge aan. Hoewel we niet echt hoge verwachtingen hadden van het geheel, bleek dit totaal ongegrond. Tuurlijk: we hadden geen WIFI, geen stroom en geen dichte kamer.. Maar dat was ook helemaal niet nodig! We hadden kaarsen en het eten was uitstekend. Drie heerlijke maaltijden per dag, een klamboe en zelfs een warme douche. En dat alles zo ecologisch mogelijk. We konden het niet meer treffen. Op de namiddag gingen we naar de zonsondergang kijken. Daarna konden we even een frisse duik nemen in het meer. In datzelfde meer hebben we trouwens ook nog zoetwater dolfijnen gespot: heel zeldzaam! Leuk detail: ze zwommen ook in de Mekong.. Alleen ze leken niet op elkaar;) Zaterdag 28 april gingen we lokale bevolking bezoeken. Dus eerst weer 2 uren met de kano, onderweg nog een tweetal baby anaconda's gespot en we waren er alweer. Hier gingen we een soort van pannekoeken maken. Eerst een boompje uit de grond getrokken (dit mocht Julbert doen omdat Redmer aangaf "Julbert, Julbert!!"). Van die boom werden de wortels geoogst en we konden ze gaan raspen. Dit taakje nam Redmer dan weer op zich. Uiteindelijk werd het goedje nog droog geperst en als een pannekoek gebakken. Het smaakte nergens naar maar het was wel erg leuk om mee te maken;) We gingen nog snel even bij de bouwerij kijken. Ze waren namelijk een nieuw, cultureel huis aan het maken. Hierbij werd een bepaald goedje gedronken waarvan onze gids al wat teveel van had gehad. Hij werd erg melig en jolig. Wij hebben daar ook nog wat van gehad en wederom was het niet fantastisch maar ook hier gaat het uiteraard om de ervaring! Na een uitgebreid afscheid gingen we, in de stromende regen, door naar de Shaman. Dit was de medicijnman van de lokale bevolking. Na een uitgebreid verhaal was het tijd voor een ritueel omtrent de verdrijving van verkeerde energie. Julbert vond dat Redmer dit wel kon gebruiken en de rest stemde hier mee in (grapje hoor). Dus Redmer werd op professionele manier beblaast, befloten en bekriebelt. Een bijzonder ritueel! Redmer vroeg nog wel even voor de zekerheid of er nog iets mis met hem was. Gelukkig viel dit erg mee. Die avond zijn we een wandeling gaan maken door de jungle. Hier hebben kennis gemaakt met de lokale, kleine huisdieren van de Jungle: diverse spinnen, wandelende takken, apen en beren. Ook weer erg leuk en Henry: onze gids wist er veel over te vertellen. Trouwens Henry verdiend nog wel even een speciaal plekje in dit verhaal. Zoals gewoonlijk zijn Redmer en Julbert domme grappen aan het maken. Vaak ook in het Nederlands. Henry reageerde in de avond van de eerste dag in het Nederlands. Op zich kennen best wel veel buitenlanders tenminste een paar woorden (swaffelen, ook wel een beetje mede door onze eigen inzet). Maar hij kon elke keer antwoord geven op onze vragen! Wat bleek: hij had 1,5 jaar in Nederland gestudeerd, Nederlands om precies te zijn. Hij had destijds een Nederlands "vriendinnetje". Bij navraag kwamen we erachter dat hij diverse vriendinnetjes had gehad en niet alleen in Nederland. We hebben enorm veel lol met hem gehad. Zondag 29 april gingen we een lange wandeling maken door de natuur, circa 3,5 uur. Ook hier hebben we weer veel gezien en geleerd. Onder andere wandelende bomen (echt, ze verplaatsen zichzelf naar het licht en lopen ongeveer 17 centimeter per jaar), verborgen kikkers en bomen die in stand werden gehouden door mieren. Leuk aspect was dat we regelmatig beekjes moesten oversteken over een boomstam of iets dergelijks. Dit had vele natte voeten, ondanks laarzen, tot gevolg. Wij wisten de beentje wel droog te houden... Die middag hoefden we even niks. Henry stelde voor om even te gaan voetballen. "Hier?" "Ja, hier". Dus de chefkok, de assistent kok en een andere gids werden opgetrommeld. Wij voetbalden met twee andere jongens: Joe uit de VS en Pema uit Nederland. De eerste pot zijn we kansloos afgeslacht: 5-1. Het revanche potje werd wel glansrijk gewonnen (2-0). Daarna even afkoelen in de rivier en vervolgens in boot om piranha’s te gaan vissen. Ja echt. We hadden vlees mee en daar gingen we! Redmer was heel dichtbij om een dikke te vangen. Hij had hem al boven water, maar helaas: daar ging hij weer. Julbert was minder gelukkig. Maar goed vissen was ook niet echt zijn ding. Wel kregen we een paar mooie jongens te zien. Na een duik in het water gingen we nog kaaimannen (familie van de alligator) spotten. Ook nog een paar gezien. Erg leuk! Maandag 30 april (koninginnedag, ja dat wordt hier ook gevierd alleen niet echt in de jungle) gingen we eerst een mooi end kano varen. Gewoon, met peddels. Dit was erg leuk aangezien we nu op minder bevaren plekjes kwamen: originele vegetatie was hier nog gewoon. Op de terugweg werden we overvallen door een enorme regenbui. Dus alle camera's werden opgeborgen, druk peddelen en 1 persoon mocht hozen. Onderweg kwamen we weer de nodige bijzondere aapjes tegen. Die bleven nu nog langer zitten aangezien we nu geen ronkende motor achter ons hadden. Super! Die middag gingen we weer proberen om piranha's te vangen: helaas geen vangst. Wel hebben we een aantal hilarische filmpjes gemaakt.. Na onze inmiddels traditionele duik in het water gingen we weer terug naar de lodge voor onze laatste diner daar. Dinsdag 1 mei mochten we onze tassen inpakken en gingen we terug naar Lago Agrio. Zo langzaam als we de vorige keer gingen, zo snel gingen we nu: 1,5 uurtjes naar het dropoff point en 2 uurtjes naar Lago Agrio. We hadden met Henry en Joe nog afgesproken om zaterdag activiteiten te gaan doen in alweer Baños. Abseilen en rotswand klimmen stonden toen op het programma. Woensdag 2 mei was eigenlijk ook gewoon een reisdag: weer terug naar Quito. Hier hebben we weer met diverse mensen afgesproken en onze laatste ladiesnight! Laten we het zo zeggen: we hebben weer van het goede genoten! Donderdag 3 mei gingen we weer door naar Baños. De laatste keer Quito voor ons, we wouden toch echt wel door gaan naar Peru. Die avond hadden we Henry ontmoet met zijn vrienden. Ook de afterparty was erg gezellig. Vrijdag 4 mei: Ecuadoriaanse kater (voor Julbert). Zaterdag 5 mei gingen we de hiervoor beschreven activiteiten doen! Het was echt super! Om 9 uur, naja 9.15 "ben even wat later", werden we opgehaald en gingen we eerst abseilen. We kregen allemaal nieuwe spullen aan en al gauw gingen we die kant op. We gingen de wat avontuurlijkere route doen, maar het was volkomen veilig! Aldus Henry. Eerst moesten we een waterval van de zijkant beklimmen. Na de nodige veiligheidsinstructies konden we beginnen met abseilen. Het lastige is dat we ons zelf verzekerden door het touw achter ons te houden. Gelukkig had Henry voor de eerste waterval toch wel even een extra touwtje aangelegd zodat het niet fout kon gaan. Vervolgens gingen we een eindje lopen en glijden. Nummer 2 kwam er aan. Ook hier weer naar beneden gegaan. Toen besloot Henry een kabelbaan aan te leggen om naar beneden te gaan. Dit deed hij heel snel en vakkundig en al snel konden we naar beneden! Daarna kregen we nog een waterval van 30 meter. Erg spannend, maar uiteindelijk viel het allemaal wel mee. Tot slot kregen we nog een soort glijbaan en we waren klaar: half 2 waren we weer in Baños. "Snel even wat eten jongens" en daarna gingen we rots klimmen. Henry zorgde er eerst voor dat een lijntje was aangelegd naar boven en toen mochten we zelf. Joe ging eerst. Hij ging als een haas naar boven, maar hij had het al eerder gedaan. Daarna mocht Julbert. Met horten en stoten en 1x vallen kwam ook hij boven. Redmer had eerst wat opstart problemen maar ook hij kwam helemaal boven. Toen naar de moeilijkere kant. Henry deed hem even voor: wel te doen. Niet dus. Joe kwam het verst, halverwege. Wij kwamen tot een kwart. Ach een goede eerste keer aldus Henry! Zondag 6 mei gingen we eindelijk weer eens fietsen! Dit keer naar Puyo, ongeveer 60 kilometer verderop. Het was een dynamische rit met zowel veel regen als zonneschijn. Julbert was het fietsen blijkbaar alweer verleerd (of gewoon enorm verzuurd door de dag ervoor) want hij had soms echt moeite om Redmer bij te houden. Uiteindelijk kwamen we toch in een redelijke tijd in Puyo aan. De bus ging helaas pas om half 5 dus we moesten nog even wachten, in de zon dit keer! Wederom een heerlijke dag:D Maandag 7 mei gingen we toch echt weer door. Dit keer naar Riobamba. Hier was eigenlijk niet veel te doen en omdat de treinkaartjes erg duur waren (25 dollar pp) besloten we de volgende dag verder te gaan naar Cuenca met de bus. Maar eerst nog wel even een oude stoomlocomotief en voetballende jongetjes bewonderd. Dat dan weer wel! Dinsdag 8 mei gingen we naar Cuenca, zoals gezegd met de bus. Cuenca is een mooi stadje dat dichtbij een nationaal park Cajas ligt. Woensdag 9 mei stond in het teken van dingen regelen en sightseeing. Ook de ouders zijn weer even op de hoogte gebracht via Skype. Tevens zijn de plannen voor de volgende dag gemaakt. We konden het nationaal park georganiseerd of op eigen houtje bezoeken. Gezien het prijsverschil (georganiseerd: 90 totaal en 10 zelfstandig) was de keuze snel gemaakt. We gingen het zelf wel regelen. Donderdag 10 mei was het dan zover: we gingen naar het nationaal park. Geen idee wat we er van moesten verwachten maar het was werkelijk heel mooi. Een soort van heide landschap maar dan MET bergen. Na een wandeling van circa 3,5 uren waren we moe maar voldaan. Erg mooie foto's weer! Gister gingen we door naar Vilcabamba waar we nu nog zijn. Een heerlijk hostel met zwembad en heerlijk eten. Morgen gaan we door naar Peru. We hebben er zin in! Wederom dank voor alle (prive) berichten. Ze worden gewaardeerd. Groeten, Redmer en Julbert Ps de foto's zijn nog compleet, we werken er aan!

Bestolen, ziek maar toch ook weer heel veel genieten! Quito en Banos.

Dag volgers! Jahaa, het is ook ons overkomen: we zijn bestolen. Naja, Redmer is eigenlijk bestolen. Julbert is alleen zijn zonnebrilhoes kwijt, lucky bastard. Gelukkig viel de schade mee. We (Redmer) zijn alleen een Ipod, nachtlenzen, een sweater en wat overige spullen kwijt. Dus geen paspoort, creditcards of, het meest belangrijke, foto's! Eerst even terug naar het verhaal, we komen vanzelf bij deze tragische gebeurtenis.  Dinsdag 10 april en woensdag 11 april waren gewone schooldagen. 's avonds hebben we de verjaardag gevierd van Marieke, ja op beide avonden. Woensdagavond was het ook weer ladies night! We hebben weer van het goede genoten, met name Julbert had daar de volgende dag last van.  Woensdag 12 april gingen we naar el centro del mundo: de evenaar! Op zich leek het ons niet heel bijzonder. Maar toch heeft het ons toch wel erg geboeid. We hebben diverse leuke testjes gedaan. De waterproef was wel het meest bijzondere: Er stond een bak met water op de evenaar. Toen ze het water eruit lieten lopen was er geen draaikolk te zien. Vervolgens werd de bak ten noorden van de evenaar gezet. Nu draaide het water wel. Ten zuiden van de evenaar draaide het de andere kant op. Let wel: ten noorden en ten zuiden is in dit geval enkele meters... Een bijzondere ervaring!  Vrijdag 13 april kregen we aangenaam nieuws van onze school! We konden de volgende week voor de helft van de prijs lessen volgen. We besloten dan toch nog maar voor 3 dagen extra te blijven. Heel relaxt. Verder hebben we voorbereidingen getroffen voor onze reis naar de Cotopaxi op zaterdag en Lake Quilotoa op zondag. We hadden er zin in! Zaterdag 14 april vertrokken we in alle vroegte. We gingen eerst naar ons hostal (briljant met warme douche en lekker eten). Julbert liet zijn tas achter, Redmer nam zijn dagrugzak mee, iets wat Redmer de volgende dag zou opbreken. Na een lange tocht naar 4500 meter hoogte begonnen we aan een lange klim. Het was een prachtige wandeling, het begon zelfs te sneeuwen onderweg. Op 4800 meter hoogte, een 45 minuten lopen, was een refugee house, een mooie rustplaats. Vervolgens konden we door naar 5000 meter, waar de gletsjer begint. Hier hebben we heerlijk genoten van het uitzicht (not, het was helemaal bewolkt) en na een paar goeie grappen gingen we weer naar beneden. Eenmaal bij de auto konden we onze fietsen pakken en mochten we 12 kilometer naar beneden fietsen! Was prachtig en Redmer was natuurlijk weer bloed fanatiek. Julbert wou niet onder doen, dus we waren ruim voor de groep bij het eindpunt. Dit eindpunt was een mooi meer met daar om heen een fiets/wandel pad. De tocht was 2,6 kilometer. Voordat Julbert het in de gaten had, was Redmer al onderweg. Een prachtige tocht en we waren zelfs niet de laatsten bij terugkomst. 'S middags kwamen we terug bij het hostel waar we genoten hebben van een goede maaltijd en een filmpje hebben gekeken. Moe maar zeker voldaan gingen we onder de lakens. Wat een heerlijke dag! Zondag 15 april lieten we weer Julbert zijn rugzak achter bij het hostel. Redmer zag dat Julbert zijn tas op slot deed en zijn sleuteltje in zijn cameratas deed. "Kom maar hier met dat ding, straks raak je hem nog kwijt" zei Redmer. Dus Julbert zijn sleuteltje aan Redmer geven. Hij stopte deze in zijn tas, "veilig" aan zijn sleutelbos.  We gingen eerst naar een lokale markt, deze zou er al een 1000 jaar hebben bestaan. Bij het uitgaan van de bus vroeg Redmer nog of het veilig was om onze tas achter te laten. Dit was het geval zei de gids. Hij gaf aan dat de buschauffeur ten allen tijden bij de bus zou blijven.... Vlak voordat we naar de markt gingen besefte Julbert dat de zon toch wel fel was. Nog maar even snel de Rayban uit de rugzak pakken. En gaan naar die markt. De markt zelf was bijzonder en deed Julbert weer aan Azie denken. Niet voor de eerste keer trouwens. Na de nodige foto's en overige ratsoenen keerden we terug naar de bus. Hier was enige hectiek ontstaan. Al gauw kwamen we er achter dat de buschauffeur even weg was gegaan. Toen hebben de dieven hun slag geslagen. Een vijftal tassen waren gestolen, waaronder die van Redmer. Balen natuurlijk, te meer omdat we er eigenlijk niks aan konden doen. Nadat de lokale politie de aangifte hadden opgenomen, besloten we weer door te gaan. We wouden onze dag hier niet door laten bederven. Lake Quilotoa was prachtig. We liepen  een stukje omhoog en toen kwamen we er achter dat we op de rand stonden van een bijna gaaf ronde vulkaanhals. In deze hals was een behoorlijk meer gesitueerd. Al gauw konden we beginnen met afdalen naar het meer. Hier hebben we de nodige foto's gemaakt en genoten van de consternatie die een 14 jarige Amerikaan veroorzaakte. Hij had het lef om een duik te nemen in het niet al te warme meer. Prachtig.  Redmer had erg veel zin in de tocht weer omhoog. Julbert iets minder. Maar binnen een half uur waren we beiden weer boven. De buschauffeur gaf aan dat zijn record op 27 minuten. Geen slechte prestatie dachten wij zelf.  Op de terug weg zat Julbert voorin de bus. Hij had zijn iPod nog wel dus hij vroeg of hij hem kon aansluiten aan de radio. Dat kon wel. Hoewel Redmer natuurlijk de ervaren DJ is, kwamen Julbert zijn prestaties toch wel een beetje in de buurt. De hele bus was aan het zingen op enkele klassiekers. Het was ondanks alles een erg leuke dag.  Maandag 16 april hebben we alle noodzakelijke dingen geregeld ten aanzien van de verzekering. Dit houdt in dat we met de school hebben gesproken, nog maar eens aangifte hebben gedaan bij de touristenpolitie en onze ouders ook maar even informeren. Op de site staat een foto met een lijstje wat we (lees: Redmer) kwijt zijn geraakt. 'S middags gingen we weer fanatiek door met lessen.  Dinsdag 17 april zijn we naar een winkelcentrum gegaan om nieuwe spullen te kopen. Redmer heeft nu een prachtige nieuwe rugzak en hij zou een nieuwe iPod nano kopen. Het was toch wel een beetje aan de prijs. 'S middags hadden we het hier over met onze docent. Hij wist nog wel een adresje waar we goedkoper een iPod konden kopen. Eventueel wou hij wel even mee gaan. Dat lieten we ons geen twee keer zeggen. Dus: Woensdag 18 april gingen we met onze docent naar het winkeltje. Nou ja, winkeltje.. We gingen naar een appartementencomplex. In de hal zat een bewaker. Na een kort gesprek gingen we naar de tweede etage. Hier stond 1 deur open en konden we naar binnen. We kwamen in een soort van showroom waar van alles stond uitgestald: tv's, telefoon's en ook iPod's. Gelukkig maar. De goederen zijn rechtstreeks uit Amerika geïmporteerd. Waarschijnlijk hebben ze de importheffing weten te omzeilen, want het scheelde behoorlijk. Wij blij en zij blij.  Omdat het nu echt de laatste dag met lessen was, nodigden wij onze docenten uit voor een borrel. De eerste was voor ons. We zouden die woensdag nog op stap, maar dat is er niet meer van gekomen. Erg leuk dus! Donderdag 19 april gingen we eindelijk naar Banos! We hadden er enorm veel zin in. De reis verliep voorspoedig.  Vrijdag 20 april gingen we raften. Erg leuk. We hadden een geweldige gids die het leuk vond om een dolletje te maken. Daar hielden wij ook wel van en in ons beste (beperkte) Spaans hebben we enorm veel lol gehad. Een enorm leuke ervaring.  Zaterdag 21 april zouden we fietsen. Maar Julbert voelde zich niet zo lekker. We besloten toch maar voor de zekerheid terug te gaan naar Quito. Daar moesten we sowieso naar toe omdat we maandag naar Columbia zouden vliegen. Zouden ja. Op zondag was Julbert veel erger ziek. We besloten naar de dokter te gaan en hij adviseerde ons om in Quito te blijven voor de komende 4 dagen, ter observatie. Een behoorlijke domper.  Vandaag, woensdag 25 april, is Julbert behoorlijk opgeknapt, nog wel een beetje zwakjes. Maar goed genoeg om vrijdag weer door te gaan. We gaan dan namelijk naar de Jungle, in Lago Agrio. Dit als vervanging van de geannuleerde vlucht naar Cali. We gaan daarna rustig van noord naar zuid door het centrum Ecuador reizen.  Tot de volgende keer! Groeten, Ons.

Miami, Quito en Montanita baby

Hola! Zo beginnen we tegenwoordig elke dag onze Spaanse les. We zijn alweer op de helft, onvoorstelbaar snel. Un poco dificil, maar we redden ons wel. Maar voordat we hier kwamen hebben we eerst een emotioneel weerzien gehad in Miami.... Op woensdag 21 maart was Redmer na een goede reis geland. Hij stond keurig netjes op Julbert te wachten (meer dan een uur, Julbert had vertraging). Redmer begeleidde Julbert op professionele wijze naar het Hostel. Iets wat Julbert niet meer gewend was;) Die avond nog veel gelachen en verhalen verteld. Gezellig! Donderdag 22 maart moest Julbert toch echt een wasje draaien. Normaal zijn de wasmachines netjes binnen in een aparte ruimte. Dit keer zaten ze aan de straat achter het hostel met een hek. We vroegen de sleutel van het hek en wassen maar! Omdat we toch moesten wachten genoten we van de jacuzzi. Tsja, je moet toch wat. De jacuzzi werd omgedoopt tot onze favoriete hangout plek, we mochten er zelfs bier in drinken:D S'middags hebben we even "gestrund". Miami is nog steeds bijzonder. Kijken en bekeken worden met de bekende pimpauto's en heel veel negers. Echt heel veel negers met de bekende blingbling. Wij hebben er van genoten. S'avonds hebben we ons eerste biertje gedronken met een heel divers gezelschap. Chris was wel de meest bijzondere: een enorme neger met een grote baard en typische pet (Julbert was jaloers...) Geweldig mooie humor en dus weer veel gelachen. Vrijdag 23 maart gingen we echt naar het strand! Gerda haar factor 30 werd veelvuldig gebruikt door ons  beiden. Voor Julbert was dit ruim voldoende:  5 maanden reizen heeft zijn huid redelijk getint. Redmer daar en tegen was minder gelukkig. Hij was zo rood als een kreeft die avond. Dit tot groot vermaak van Julbert uiteraard. Zaterdag 24 maart was het weer tijd om door te gaan. We gingen die dag naar Quito, Ecuador! Op het vliegveld bleek, ondanks diepgaand onderzoek, we toch nog een retourticket moesten hebben. Dus dat ding snel geboekt en met het vliegtuig. We hadden een tussenstop op het vliegveld van Caracas, Venezuela. De stad waar meer 50 mensen per weekend worden vermoord. Ter vergelijking in Nederland is dit ongeveer 150 per jaar.... Gelukkig hoefden we hier alleen op het vliegveld te verblijven en zaten we niet in de gevarenzone. Eenmaal in het vliegtuig verwachten we een eenvoudige reis. Niets bleek minder waar, we moesten een tussenlanding maken omdat het vliegveld van Quito niet bereikbaar was ivm slecht weer. Op dit onbekende vliegveld moesten we enorm lang wachten, 4 uren wel te verstaan. In het vliegtuig wel te verstaan, gedurende de nacht. Dus we kwamen half 5 in de ochtend in Quito aan ipv half 12 de vorige avond. Mooi gaar dus. Gelukkig werden we opgehaald en konden we snel ons bedje opzoeken. Zondag 25 maart hebben we eerst maar uitgeslapen. We hadden last van de hoogte en ook ons beperkte slaap speelde ons parten. Quito ligt namelijk op 2800 meter hoogte, het lichaam heeft tijd nodig om aan te passen. We werden erg goed opgevangen door een paar Nederlandse meisjes en een aardige Nederlandse gast. Ze hebben ons het een en ander verteld over Quito (de gevaren). Kort gezegd: neem niet teveel geld mee als je op straat gaat. Een nieuwe ervaring voor ons beiden. Azie, Nieuw-Zeeland en Nederland zijn toch wat veiliger. Wel een voordeel: we zijn grote sterke jongens (Naja, Redmer dan...). Maandag 26 maart was het tijd voor onze eerste les met zijn tweeën. We zaten met zijn drieën in de les en hadden een enorm leuke lerares. Dus enorm veel gelachen. Tussendoor ook nog wat woordjes geleerd. We voelden ons beiden net jongetjes van 13 die engels gingen leren.  'S middags werden we beiden opgehaald door de gastvrouw van het gastgezin. Beide gezinnen waren erg leuk, al is het erg lastig om je verstaanbaar te maken terwijl je alleen de woorden si en no kent. Bij wijze van spreken dan. Dinsdag en woensdag waren leuk op school en we hebben samen huiswerk gemaakt. Ja ja. Voor Julbert toch wel weer wennen. Hij heeft de afgelopen 5 maanden immers niet veel uitgevoerd... Wel moesten we allemaal trakteren, inclusief Silvana, omdat we hadden verloren met diverse spelletjes.... Donderdag gingen we naar een museum. Hier hebben we een en ander geleerd over de Ecuadoriaanse cultuur.  Diezelfde middag gingen we een citytour doen met een gids van school: Henry. Een erg leuke, enthousiaste gast die Julbert zijn humor niet altijd even goed kon volgen. Gelukkig was Redmer in de buurt om een en ander uit te leggen. We hebben een grote kerk gezien en beklommen, la plaza grande en ongeveer drie keer la plaza de san franzisco gezien. Henry vergiste zich namelijk elke keer. Hilarisch. Zelfs nog een kijkje de rosse buurt genomen "Hoer" aldus Henry. Vrijdag 30 maart was het alweer de laatste dag van de eerste week. Het was tevens de laatste nacht bij ons gastgezin. Zaterdag gingen we namelijk weer terug naar het studentenhuis. Zaterdag 31 maart gingen we naar echt verhuizen! Naja, backpack inpakken en gaan. Die dag was een heerlijke relax dag. Een beetje in de zon, boodschappen en 's avonds op stap met de lui van het studentenhuis. Erg gezellig! Zondag 1 april hebben we zowaar weer huiswerk gemaakt. We zijn in ieder geval serieus bezig geweest. Natuurlijk hebben we ook genoten van het zonnetje en die avond ook weer gezellig gezeten met de jongens en meiden van het studentenhuis. Maandag 2 april brak onze tweede week Spaanse les aan. Zelf hadden we gedacht dat we onze favo lerares Silvana wel weer zouden hebben. Dit bleek echter niet het geval. We begonnen ´s  morgen met z´n tweeën in les met een nieuwe lerares, maar al gauw kwam daar een Zwitser bij. De dag begon gelijk stevig en de eerste woorden in de les van Julbert waren dan ook: ‘’ Mei de billig der foar’’. In de middag na school weer huiswerk maken en natuurlijk om half zes de wekelijkse welkomsborrel voor de nieuwe mensen. Dinsdag en woensdag waren overdag de gewoonlijke studiedagen. ’s Morgens half acht opstaan, half negen les en in de middag huiswerk, kleine boodschapjes, eten en nog even met de onze ‘’studenhuis homies’’ vet hard chillen. Woensdagavond is hier ‘’ladies night’’ en natuurlijk moesten wij dit ook even mee maken! De avond monde uit in een super gezellig avond met heel veel bekenden van onze omgeving! Al met al een zeer geslaagde avond, die natuurlijk even afgesloten moest worden bij de plaatselijke shoarma boer. Donderdag 6 april, de nacht bleek toch iets te gezellig te zijn geweest. We werden al gewaarschuwd dat de Quitaanse kater een behoorlijke kater was. Daar kwamen wij ook achter toen het wekkertje om half acht weer ging. Julbert haalde snel even ontbijt, voor zich zelf, want voor Redmer ging een ontbijt er nog niet in. Iets voor half negen toch maar naar de school voor de laatste les van de week. Met pasen heeft men hier ook vrij. Dit heeft een ware volksverhuizing  tot gevolg. Wie zijn wij om dan om ook niet even te verhuizen. We stapten s'avonds om 21 uur op de bus naar Quayaquil. De busreis duurde ongeveer 7,5 uur (10 dollar, hallee). Eenmaal in Quayaquil werd het spannend. We arriveerden om 20 over 4 en moesten de 5 uur bus naar Montanita halen. Eerst moesten we nog een ticket terug van Quayaquil naar Quito regelen. Rustig in de rij staan om half 5 's ochtends was er niet bij. We kwamen er al snel achter dat de bus naar Montanita vanaf een andere plek vertrok. Redmer probeerde in zijn beste spaans uit te vogelen waar de bus dan wel vertrok. "Bij de busterminal." "Waar is die dan?" "5 minuten met de taxi". Tegen de tijd dat we de tickets terug naar Quito hadden, was het kwart voor 5. Redmer zei dat we het nooit gingen redden. Julbert was er juist van overtuigd dat het wel ging lukken. Wij met de taxi naar de terminal. Eenmaal daar rennen naar een willekeurig loket. Verkeerde organisatie. Welke dan wel? Die? Die!? Ja. Het aangewezen loket was prima te vinden, alleen de rij ervoor was ellenlang. Julbert was zo brutaal om een beveiliger, die aan het begin stond, te vragen waar we tickets konden kopen. " Oh hier" zei hij en we konden zo doorlopen. Ideaal. Het was inmiddels 5 uur. Een beetje aan de late kant. Wij snel tickets kopen en als een haas naar de bushalte rennen. Het was 5.10. Gemist dachten we totdat we tijd op de tickets lazen: 6 uur vertrek. Dit had een lach van opluchting en een toiletbezoek tot gevolg.  Op vrijdag 6 april om half 9 kwamen we aan in Montanita. Hier hebben we onze vrienden van het studentenhuis (van Quito) opgezocht. We hadden uiteindelijk een groep van 11 man. Nou ja, man. 8 vrouwen en 3 mannen. We hebben het wel eens minder voor elkaar gehad.  Heerlijk op het warme strand gelegen (factor 50 is de basis!) en genoten van de zee. 'S avonds hebben we van het goede genoten.  Zaterdag 7 april was het eigenlijk meer van hetzelfde. Weer een heerlijke stranddag. Leuk detail: het strand komt onder water te staan bij vloed. Het was een sport om zo lang mogelijk op het stoeltje te blijven zitten. We hadden nog geprobeerd om een busticket van Montanita naar Quayaquil te regelen. Niet gelukt. Alles was vol. Ach, dat waren zorgen voor morgen, letterlijk. Die avond was het alweer onze laatste avond in Montanita.  Zondag 8 april waren we beiden topfit! We moesten dan ook nog vervoer regelen. De streekbus leek de enige optie. Achteraf een prachtige optie, met veel locals uiteraard en typische bus. De reis verliep bijzonder vlot en we konden zo in Santa Lena onze aansluiting naar Quayaquil pakken. In Quayaquil moesten we nog even wachten en toen konden we onze super bus naar Quito pakken. We hebben een heerlijk weekend gehad. Vandaag gaan we weer volop bezig met de studie! Wat een feest. Enkele vooruitzichten: - Cotopaxi beklimmen, een van  hoogste vulkanen ter wereld - bungee jumpen (als het mee zit) - Een fietstocht maken in Banos.  Ach, we redden ons hier prima.  Groeten uit Quito:D

KIa ora, hello en bon bini!

Dag fans, Het is alweer een tijdje geleden dat ik een verhaaltje heb geplaatst. Schande! Er is erg veel gebeurd onderweg en ik moet eerlijk zeggen: het leek wel werk. Maar dat was het natuurlijk niet;)  Redmer is op dit moment onderweg! Hij komt aan in Miami, rond 20 uur nl tijd. Ik ben daar rond kwart voor twaalf vanavond, nl tijd. Ik heb er zin an! Dat betekend dus ook dat dit voorlopig weer het laatste verhaaltje van mezelf is. Vanaf nu: groeten, Redmer en Julbert:D Het verhaal: De derde van maart pakte ik de bus weer uit Wellington vandaan. Ik had in Wellington Robbert ontmoet en die zag ik weer in Taupo. "Taupo?" Zul je denken? "Daar is hij toch al geweest?". Dat klopt. Normaal gesproken kom je daar aan het begin en aan het einde van de trip langs. Maar mijn reisroute was even wat anders, daardoor kwam ik er 2x in korte tijd doorheen. Taupo was weinig veranderd sinds de laatste keer. Met Robbert was het goed en we hebben met een groepje Monopoly gespeeld. Erg leuk om te vertellen dat ik Monopoly bij me heb. Ze geloven het nooit, maar beseffen ook niet direct dat ik het op de Ipad heb staan;) 4 Maart ging ik door naar Matamata (aka Hobbiton)! Hier zijn de eerste 20 minuten van de Lord of the Rings opgenomen. Ook zijn hier recent, in oktober en november, de scenes opgenomen voor de nieuwe film: The Hobbit. Alles was weer in ere hersteld. Erg leuk om voor het huisje van Frodo te staan, even kijken hoe de was erbij hangt van Sam en inzoomen op de lokale kroeg. Enorm veel leuke details en het gaf een onwerkelijk gevoel. Zeker de moeite waard. Detail: hoewel het er wel zo uitzag, was er achter de deuren niets te zien. De "binnen" scenes zijn opgenomen in de studio's in Wellington, jammer he;). 5 maart kwam ik weer aan in Auckland. Ik ontmoette Robbert alweer in de bus en we zijn over de haven van Auckland gelopen. Het was mooi weer en we besloten een duur maar heerlijk biertje te drinken op het terras. Het was een heerlijk moment. S'avonds zagen we, voor de laatste keer, Julie en Sine. Een soort van leaving drink. Erg gezellig en de volgende dag kwam ik er achter dat het toch wel een beetje te gezellig was geweest. We moesten ons om zeven uur alweer melden om naar de Bay of Islands te gaan. Een erg mooi plekje waar ik twee nachten zou slapen. Het leuke van deze trip was dat de groep bestond uit "ervaren" en "beginnende" reizigers. Robbert en ik voelden ons net twee reisleiders. Helaas waren het wel regenachtige dagen dus eigenlijk niet veel uitgespookt.  9 maart was het dan zover. Ik zou doorvliegen naar Los Angeles. Omdat ik mijn ouders op 12 maart in Curacao zou ontmoeten en terug vliegen naar Amsterdam niet echt een optie was, besloot ik mijn reis op te splitsen in de VS. Dit was goedkoper en dan kon ik ook nog een klein beetje van dit land zien. Eenmaal in LA probeerde ik een tour te boeken. Ik had daar maar een dagje (ja ja, om half 8 s'ochtends vertrekken uit Auckland en dan om half 7 s'ochtends in LA landen en dat op dezelfde dag, een bijzondere ervaring). Het was 8 uur en ik belde een organisatie. Zij vertelden me dat ik me om half 9 bij een hotel moest melden, dan zou ik mee kunnen. Dus als een gek gevraagd hoe ik daar kon komen. Uiteindelijk de shuttle gevonden en met samengeknepen billen hopen dat ik op tijd was. 8.35. Te laat dus. Gelukkig wou het hotel de organisatie wel even bellen. Ze pikten me nog even op! Geweldig.  De tour was erg leuk. Ik voelde me een tourist pur sang. Dit houdt in dat we door Beverly Hills en Bel Air zijn gereden (Ja, ik weet waar Nicholas Cage en uhm, vele andere sterren hun huis woont!). Ook de walk of fame bewondert en het leukste was toch wel de letters van HOLLYWOOD. Tot slot gingen we nog naar Universal studios. We werden weer netjes teruggebracht bij het hotel. Ik was behoorlijk moe, maar zeker voldaan. S'avonds vloog ik door naar Miami. Toen ik op 10 maart om 8 uur s'ochtends bij het hostel aankwam kreeg ik de onaangename melding dat ik me pas om 3 uur kon inchecken. Dus een beetje dommelen op het strand (20 meter lopen uit het hostel) bij 30 graden. Ik voelde verschrikkelijk moe, maar ik besefte me ook dat er wel mindere plekken waren om te wachten. Die avond sliep ik 15 uren achter elkaar. Dat doet een mens goed;) Op 11 maart was het een leuke bijkoomdag. Het strand was wederom lekker en ik werd uitgenodigd om even wat te gaan drinken. Dit keer maar eens afgeslagen. Ik wou de fit zijn voor de volgende dag.  12 maart was het dan eindelijk zover. Ik ging naar Curacao! Hier zou ik mijn ouders, na 5 maanden, weer zien. Het leuke was dat we 10 minuten na elkaar zijn geland. Het was een geweldig weerzien. Ze zijn nog niks verandert kan ik jullie vertellen. Naja, bijna niet. Heit wil graag snorkelen alleen zijn snor zit hem wat in de weg. Nu is dit eenvoudig op te lossen door hem af te scheren. Tot onze grote verbazing had hij hem ook daadwerkelijk afgeschoren. Een, op zijn zachtst gezegd, bijzonder gezicht.  13 maart: mijn verjaardag. Ze stonden al om 7uur aan mijn bed te zingen. Ik heb een geweldige verjaardag gehad. Nieuwe kleren, allemaal kaartjes en een sleutelhangerfotolijstje waren de tastbare kado's. Het was mijn mooiste verjaardag ooit! De daarop volgende dagen hebben we heerlijk aan het strand gelegen, enorm veel bijgepraat, mooie anekdotes verteld en natuurlijk heel veel gelachen. Het leek wel vakantie;) Lieve heit en mem: bedankt!  De planning: Vandaag, 21 maart, stappen wij allen weer op het vliegtuig. Redmer en ik blijven tot en met zaterdag in Miami en dan vliegen we door naar Quito, Ecuador. Hier zullen we drie weken, 4 uren per dag, Spaans gaan leren. De eerste week zitten we apart van elkaar in een gastgezin "dan moet je wel".  Daarna zien we wel weer!  Geniet van het mooie weer en tot snel! Groeten, Julbert