Hola! Zo beginnen we tegenwoordig elke dag onze Spaanse les. We zijn alweer op de helft, onvoorstelbaar snel. Un poco dificil, maar we redden ons wel. Maar voordat we hier kwamen hebben we eerst een emotioneel weerzien gehad in Miami.... Op woensdag 21 maart was Redmer na een goede reis geland. Hij stond keurig netjes op Julbert te wachten (meer dan een uur, Julbert had vertraging). Redmer begeleidde Julbert op professionele wijze naar het Hostel. Iets wat Julbert niet meer gewend was;) Die avond nog veel gelachen en verhalen verteld. Gezellig! Donderdag 22 maart moest Julbert toch echt een wasje draaien. Normaal zijn de wasmachines netjes binnen in een aparte ruimte. Dit keer zaten ze aan de straat achter het hostel met een hek. We vroegen de sleutel van het hek en wassen maar! Omdat we toch moesten wachten genoten we van de jacuzzi. Tsja, je moet toch wat. De jacuzzi werd omgedoopt tot onze favoriete hangout plek, we mochten er zelfs bier in drinken:D S'middags hebben we even "gestrund". Miami is nog steeds bijzonder. Kijken en bekeken worden met de bekende pimpauto's en heel veel negers. Echt heel veel negers met de bekende blingbling. Wij hebben er van genoten. S'avonds hebben we ons eerste biertje gedronken met een heel divers gezelschap. Chris was wel de meest bijzondere: een enorme neger met een grote baard en typische pet (Julbert was jaloers...) Geweldig mooie humor en dus weer veel gelachen. Vrijdag 23 maart gingen we echt naar het strand! Gerda haar factor 30 werd veelvuldig gebruikt door ons  beiden. Voor Julbert was dit ruim voldoende:  5 maanden reizen heeft zijn huid redelijk getint. Redmer daar en tegen was minder gelukkig. Hij was zo rood als een kreeft die avond. Dit tot groot vermaak van Julbert uiteraard. Zaterdag 24 maart was het weer tijd om door te gaan. We gingen die dag naar Quito, Ecuador! Op het vliegveld bleek, ondanks diepgaand onderzoek, we toch nog een retourticket moesten hebben. Dus dat ding snel geboekt en met het vliegtuig. We hadden een tussenstop op het vliegveld van Caracas, Venezuela. De stad waar meer 50 mensen per weekend worden vermoord. Ter vergelijking in Nederland is dit ongeveer 150 per jaar.... Gelukkig hoefden we hier alleen op het vliegveld te verblijven en zaten we niet in de gevarenzone. Eenmaal in het vliegtuig verwachten we een eenvoudige reis. Niets bleek minder waar, we moesten een tussenlanding maken omdat het vliegveld van Quito niet bereikbaar was ivm slecht weer. Op dit onbekende vliegveld moesten we enorm lang wachten, 4 uren wel te verstaan. In het vliegtuig wel te verstaan, gedurende de nacht. Dus we kwamen half 5 in de ochtend in Quito aan ipv half 12 de vorige avond. Mooi gaar dus. Gelukkig werden we opgehaald en konden we snel ons bedje opzoeken. Zondag 25 maart hebben we eerst maar uitgeslapen. We hadden last van de hoogte en ook ons beperkte slaap speelde ons parten. Quito ligt namelijk op 2800 meter hoogte, het lichaam heeft tijd nodig om aan te passen. We werden erg goed opgevangen door een paar Nederlandse meisjes en een aardige Nederlandse gast. Ze hebben ons het een en ander verteld over Quito (de gevaren). Kort gezegd: neem niet teveel geld mee als je op straat gaat. Een nieuwe ervaring voor ons beiden. Azie, Nieuw-Zeeland en Nederland zijn toch wat veiliger. Wel een voordeel: we zijn grote sterke jongens (Naja, Redmer dan...). Maandag 26 maart was het tijd voor onze eerste les met zijn tweeën. We zaten met zijn drieën in de les en hadden een enorm leuke lerares. Dus enorm veel gelachen. Tussendoor ook nog wat woordjes geleerd. We voelden ons beiden net jongetjes van 13 die engels gingen leren.  'S middags werden we beiden opgehaald door de gastvrouw van het gastgezin. Beide gezinnen waren erg leuk, al is het erg lastig om je verstaanbaar te maken terwijl je alleen de woorden si en no kent. Bij wijze van spreken dan. Dinsdag en woensdag waren leuk op school en we hebben samen huiswerk gemaakt. Ja ja. Voor Julbert toch wel weer wennen. Hij heeft de afgelopen 5 maanden immers niet veel uitgevoerd... Wel moesten we allemaal trakteren, inclusief Silvana, omdat we hadden verloren met diverse spelletjes.... Donderdag gingen we naar een museum. Hier hebben we een en ander geleerd over de Ecuadoriaanse cultuur.  Diezelfde middag gingen we een citytour doen met een gids van school: Henry. Een erg leuke, enthousiaste gast die Julbert zijn humor niet altijd even goed kon volgen. Gelukkig was Redmer in de buurt om een en ander uit te leggen. We hebben een grote kerk gezien en beklommen, la plaza grande en ongeveer drie keer la plaza de san franzisco gezien. Henry vergiste zich namelijk elke keer. Hilarisch. Zelfs nog een kijkje de rosse buurt genomen "Hoer" aldus Henry. Vrijdag 30 maart was het alweer de laatste dag van de eerste week. Het was tevens de laatste nacht bij ons gastgezin. Zaterdag gingen we namelijk weer terug naar het studentenhuis. Zaterdag 31 maart gingen we naar echt verhuizen! Naja, backpack inpakken en gaan. Die dag was een heerlijke relax dag. Een beetje in de zon, boodschappen en 's avonds op stap met de lui van het studentenhuis. Erg gezellig! Zondag 1 april hebben we zowaar weer huiswerk gemaakt. We zijn in ieder geval serieus bezig geweest. Natuurlijk hebben we ook genoten van het zonnetje en die avond ook weer gezellig gezeten met de jongens en meiden van het studentenhuis. Maandag 2 april brak onze tweede week Spaanse les aan. Zelf hadden we gedacht dat we onze favo lerares Silvana wel weer zouden hebben. Dit bleek echter niet het geval. We begonnen ´s  morgen met z´n tweeën in les met een nieuwe lerares, maar al gauw kwam daar een Zwitser bij. De dag begon gelijk stevig en de eerste woorden in de les van Julbert waren dan ook: ‘’ Mei de billig der foar’’. In de middag na school weer huiswerk maken en natuurlijk om half zes de wekelijkse welkomsborrel voor de nieuwe mensen. Dinsdag en woensdag waren overdag de gewoonlijke studiedagen. ’s Morgens half acht opstaan, half negen les en in de middag huiswerk, kleine boodschapjes, eten en nog even met de onze ‘’studenhuis homies’’ vet hard chillen. Woensdagavond is hier ‘’ladies night’’ en natuurlijk moesten wij dit ook even mee maken! De avond monde uit in een super gezellig avond met heel veel bekenden van onze omgeving! Al met al een zeer geslaagde avond, die natuurlijk even afgesloten moest worden bij de plaatselijke shoarma boer. Donderdag 6 april, de nacht bleek toch iets te gezellig te zijn geweest. We werden al gewaarschuwd dat de Quitaanse kater een behoorlijke kater was. Daar kwamen wij ook achter toen het wekkertje om half acht weer ging. Julbert haalde snel even ontbijt, voor zich zelf, want voor Redmer ging een ontbijt er nog niet in. Iets voor half negen toch maar naar de school voor de laatste les van de week. Met pasen heeft men hier ook vrij. Dit heeft een ware volksverhuizing  tot gevolg. Wie zijn wij om dan om ook niet even te verhuizen. We stapten s'avonds om 21 uur op de bus naar Quayaquil. De busreis duurde ongeveer 7,5 uur (10 dollar, hallee). Eenmaal in Quayaquil werd het spannend. We arriveerden om 20 over 4 en moesten de 5 uur bus naar Montanita halen. Eerst moesten we nog een ticket terug van Quayaquil naar Quito regelen. Rustig in de rij staan om half 5 's ochtends was er niet bij. We kwamen er al snel achter dat de bus naar Montanita vanaf een andere plek vertrok. Redmer probeerde in zijn beste spaans uit te vogelen waar de bus dan wel vertrok. "Bij de busterminal." "Waar is die dan?" "5 minuten met de taxi". Tegen de tijd dat we de tickets terug naar Quito hadden, was het kwart voor 5. Redmer zei dat we het nooit gingen redden. Julbert was er juist van overtuigd dat het wel ging lukken. Wij met de taxi naar de terminal. Eenmaal daar rennen naar een willekeurig loket. Verkeerde organisatie. Welke dan wel? Die? Die!? Ja. Het aangewezen loket was prima te vinden, alleen de rij ervoor was ellenlang. Julbert was zo brutaal om een beveiliger, die aan het begin stond, te vragen waar we tickets konden kopen. " Oh hier" zei hij en we konden zo doorlopen. Ideaal. Het was inmiddels 5 uur. Een beetje aan de late kant. Wij snel tickets kopen en als een haas naar de bushalte rennen. Het was 5.10. Gemist dachten we totdat we tijd op de tickets lazen: 6 uur vertrek. Dit had een lach van opluchting en een toiletbezoek tot gevolg.  Op vrijdag 6 april om half 9 kwamen we aan in Montanita. Hier hebben we onze vrienden van het studentenhuis (van Quito) opgezocht. We hadden uiteindelijk een groep van 11 man. Nou ja, man. 8 vrouwen en 3 mannen. We hebben het wel eens minder voor elkaar gehad.  Heerlijk op het warme strand gelegen (factor 50 is de basis!) en genoten van de zee. 'S avonds hebben we van het goede genoten.  Zaterdag 7 april was het eigenlijk meer van hetzelfde. Weer een heerlijke stranddag. Leuk detail: het strand komt onder water te staan bij vloed. Het was een sport om zo lang mogelijk op het stoeltje te blijven zitten. We hadden nog geprobeerd om een busticket van Montanita naar Quayaquil te regelen. Niet gelukt. Alles was vol. Ach, dat waren zorgen voor morgen, letterlijk. Die avond was het alweer onze laatste avond in Montanita.  Zondag 8 april waren we beiden topfit! We moesten dan ook nog vervoer regelen. De streekbus leek de enige optie. Achteraf een prachtige optie, met veel locals uiteraard en typische bus. De reis verliep bijzonder vlot en we konden zo in Santa Lena onze aansluiting naar Quayaquil pakken. In Quayaquil moesten we nog even wachten en toen konden we onze super bus naar Quito pakken. We hebben een heerlijk weekend gehad. Vandaag gaan we weer volop bezig met de studie! Wat een feest. Enkele vooruitzichten: - Cotopaxi beklimmen, een van  hoogste vulkanen ter wereld - bungee jumpen (als het mee zit) - Een fietstocht maken in Banos.  Ach, we redden ons hier prima.  Groeten uit Quito:D