Dag Iedereen!  Een enorm verhaal maar wel de moeite waard om te lezen, al zeggen we het zelf;) Tien november hadden we weer een fietsdag. De route Mea Sai - Chiang Sean op het programma (44km.). We hadden de dag ervoor de was (lees de gehele garderobe) naar een was vrouwtje gebracht en haalden die, zoals de afspraak was, 's ochtends om 10u op. Echter het vrouwtje had de was nog niet klaar:12uur zou het worden. Met handen en voeten en behulp van  (wakker gemaakte) familieleden hebben we duidelijk kunnen maken dat dat de afspraak niet was. Het is belangrijk om niet boos te worden en te blijven lachen tegen de Thai (ook al sta je van binnen te koken) alleen dan zullen ze hun best voor je doen. De Thai zelf zullen ook blijven lachen, soms lijkt het of ze je uitlachen maar dat moet je niet zo opvatten, boos worden betekent voor een thai namelijk gezichtsverlies.. De route was de eerste km redelijk vlak maar daarna flink heuvelachtig met een erg steile klim van 700m. Die klim was erg pittig, voor Gerda haar bovenbenen iets TE: halverwege sloeg de verzuring toe en met trillende beentjes kwam zij iets verlaat, lopend, op de top. Na de heerlijke afdaling kwam "The opium hall" in zicht: een museum opgericht door een lid van de koninklijke familie. Het museum liet de bezoeker zien wat opium (verkregen uit een bepaalde soort papaverplant) aangericht heeft in Azië en in het speciaal Thailand: oorlogen, verslaving, honger(papavergewas was winstgevender: dus weinig andere gewassen). Thailand heeft de handel in opium in eigen land intussen met succes en geweld maar ook met ondersteuning voor de arme bergvolkeren, die het verbouwden, opgelost. In buurlanden Laos en Myanmar is de handel (ook in andere softdrugs) echter nog levendig. Na al dit cultuur en historie gesnuif waren we weer uitgerust en zijn verder gefietst naar Chiang Sean. Onderweg kwamen we langs het "drielandenpunt" wat veelbelovend klinkt maar neerkwam op een kitscherige kermis met een vaag uitzicht vanwaar je, de naam zegt het al, inderdaad drie landen kon zien: Myanmar, Laos en Thailand. We verbleven die avond in een guesthouse waar we, surprise surprise, weer de enige gasten waren. De gastvrouw vertelde ons over een feest dat de Thai die avond zouden vieren. Tijdens het feest worden lampionnen en vuurwerk opgelaten en brengt elk gezin een soort kerststukje (wat brandt) naar de rivier om het daar weg te laten varen. Dit alles doen ze om de rivier (in dit geval de Mekong) te bedanken voor water en daarmee vruchtbaarheid. Gerda mocht zelfs haar geweldige knutselskills (lees: tweelinkerhanden) nog even gebruiken om te helpen bij het in elkaar zetten van de "kerststukjes" voor het gezin gastvrouw. Het feest was ja hoe zullen we het zeggen? Gekte. Overal werd vuurwerk afgestoken, er was muziek, een optocht met praalwagens waar Arum nog wat van kan leren (alleen hield de veiligheid natuurlijk wel weer te wensen over) en heel veel eten natuurlijk. Mensen zaten gewoon op kleedjes op straat en als we hen groeten vroegen ze of we er bij kwamen zitten en whisky met hen wouden drinken. Kortom we hebben genoten van deze gekte.  Op 11 november was het weer vroeg dag want er stond een leuke route met een drietal zware klims op het programma. De route was in totaal 70 kilometer.  Onderweg kwamen we uiteraard weer veel mensen tegen en uiteraard werden wij gewezen op de zware klimmen die ons te wachten stonden. Bikkels als we zijn lieten wij ons niet uit het veld slaan en al gauw kwam de eerste klim in zicht. Dit bleek uiteindelijk ook de zwaarste te zijn en toch hebben we die relatief eenvoudig gepakt. Boven werden we beloond met een adembenemend uitzicht. Na de standaard drinkpauze en zelfs sanitaire stop gingen we aan de andere kant weer naar beneden. Na deze klim was het direct tijd voor de tweede. Deze viel alleszins mee, Gerda ging fluitend naar boven. Uiteindelijk kwamen uit in Chiang Khong, ons voorlopige eindbestemming in Thailand.  De volgende dag (12 november) zouden we een boot regelen en de laatste voorbereidingen treffen om naar Laos te gaan. Het werd een rustig dagje: alles kan ter plaatse geregeld worden. Wel hebben we weer even genoten van een heerlijke voet massage en het uitstekende eten. S'avonds kwamen we in het restaurant twee Nederlanders tegen, Joe en Rene. We besloten om samen op de boot te gaan de volgende dag. Een gouden greep, we hebben enorm gelachen.  Zondag 13 november gingen we dan echt naar Laos. Eerst met een kleine boot de rivier over en vervolgens met zijn allen in de rij voor het visum. Dat wachten schept een band, al gauw hadden we een leuk groepje bij elkaar staan.  De procedure was als volgt: Eerst een tweetal formulieren invullen met een pasfoto. Naast alle gebruikelijke vragen als naam, achternaam en paspoortnummer werd er ook gevraagd naar de "Race". Tsja, daar sta je dan. Van welk ras zijn we eigenlijk.. Uiteindelijk toch maar White op geschreven. Een bijzondere vraag. Vervolgens gingen de twee formulieren in het paspoort en toen begon het wachten. Omdat een van de beambten pauze had werd er niet even snel gewerkt. Ook was het visum geen 35 dollar maar 36 dollar omdat het zondag was.  Uiteindelijk werd vervolgens je naam geroepen door een paar toeristen die vooraan stonden. We konden na een uurtje door.  Op de fiets door de douane en toen kregen we uitgelegd waar we heen moesten. Op de plaats van bestemming kwam een vrouwtje naar ons toe. "For you" zei ze, terwijl ze een telefoon voor hield. Dat kon niet voor ons zijn en het was niet onze telefoon dus we weigerden beleefd. Ze bleef echter aanhouden. Toch maar aangenomen en daar hadden we de tourguide, bij wie we de bootreis hadden geregeld, aan de lijn. " You stay here, have some drink, we come soon" was de strekking van de boodschap. James Bond is er niks bij.  Eenmaal op de boot was het proppen. De fietsen werden op het dak gegooid, hier hebben we verder maar niet meer naar gekeken (het deed pijn in ons hart). We keken toch wel een beetje op tegen deze lange, 7 uur durende tocht maar dat viel uiteindelijk reuze mee. We hebben enorm gelachen en grapjes als " hey daar drijft een witte Merida" waren al snel gemaakt. Biertje tijd vond Joe het op een gegeven moment. Daar waren we zelf ook wel aan toe en we gingen los1  Uiteindelijk zijn we in een hostel beland met een eerder ontmoette franse familie (vader, moeder en twee prachtige, leuke, lieve, skattige kinderen van 8 en 6), een Duits/Koreaans stel en natuurlijk Joe en Rene. We hebben er een prachtige avond van gemaakt.  Op maandag 14 november hadden we een nog langere tocht voor de boeg (10 uren). We zaten heerlijk uitgebreid toen er ineens een irritante "Homer Simpson" (Homo Simpson volgens Joe) naast ons ging zitten. Dag uitgebreide plekken, Gerda lag opgevouwen in houding nummer 84. Helaas, maar uiteindelijk heeft ook dat zich wel weer gered (lees: uitgebreid zitten, dik ouwe hoeren, centimeters pakken etc). Met een biertje uiteraard. Het feit dat we op de fiets rondtrekken was al gauw hotnews aan boord. We besloten met de liefhebbers de volgende dag naar de watervallen te fietsen (60km)! Van deze afspraak zouden we geen spijt krijgen. Voor we het wisten kwamen we aan in Luang Prabang. Die avond gingen alle remmen los. We zijn met zijn allen uiteten gegaan en uiteindelijk hebben we drie flessen wiskey opgedronken (met 8 personen). Onder het genot van nog een wiskey leerden we van de franse vader, Francois, een maximaal dansje. Wellicht komt er van de beelden nog even een link.  Julbert had de volgende dag ietwat last van geheugenverlies;) Hier bleken meer mensen last van te hebben, gelukkig hadden we de foto's nog (Hangover 3: Luang Prabang?). Op dinsdag 15 november werden we aangenaam gewekt door het geschreeuw van Rene. Hij was zijn paspoort en overige waardevolle spullen kwijt geraakt, waarschijnlijk in het restaurant. Eenmaal daar was er geen spoor van te bekennen: Rene en Joe gingen niet meer mee te fietsen. Later kwam ook Francois naar buiten en die bleek zijn fotocamera kwijt te zijn. Ellende.  Toen wij op het punt van vertrekken stonden kwam ineens het verlossende woord: "We got him". "Him" bleek het tasje met waardevolle spullen van Rene te zijn. Ook de camera van Francois bleek hierin te zitten. Opluchting alom, Rene en Joe gingen toch mee fietsen! De tocht naar de watervallen was super, iedereen had een poer best zin (en hier en daar een kater). De watervallen waren super. Center parcs kon hier nog wat van leren, onbeschrijfelijk. Je kon er heerlijk zwemmen en geweldige duiken van het slingertouw en de waterval zelf maken. Julbert was hier uiteraard wel voor te porren al was ie wel bang dat hij zijn nek ging breken bij het pakken van de slingertouw (een gladde boomstronk met een paar houten treden).  Naast de waterval was een berenopvang, super grappig om te zien hoe de beren zich prima vermaakten in de hangmat. Het zijn net mensen;). Omdat de watervallen zo mooi waren en we ons prima vermaakten werd het later en later... We fietsten dan ook aan de late kant weer terug (het is hier vroeg donker en we hadden beperkt licht bij ons). We waren eigenlijk nog maar net op weg toen we iets hoorden sissen en ja: iemand had een lekke band. De heren zouden deze wel even fixen en onder toeziend oog van het gehele dorp werd de fiets omgedraaid en de binnenband tevoorschijn gehaald. Het mocht echter niet baten (mede door gebrek aan schuurpapier). Uiteindelijk hebben we een truck aan kunnen houden en zijn de fiets en Jane (een meisje uit Estland) met de truck mee terug gegaan naar Luang Prabang. Intussen begon het al behoorlijk te schemeren en al snel fietsten we in het pikkedonker, gelukkig  hadden enkelen nog een lichtje op de mobiel zodat we de gaten en de bruggen (lees: houten planken) in de weg nog een beetje konden lokaliseren. Uiteindelijk schepte dit alles een goede band en de tocht was eigenlijk gewoon geweldig (inclusief het sterrenkijken: we hebben halverwege even naar boven gestaard: een prachtig gezicht). Een ervaring om nooit te vergeten.  De 16de hebben we 's ochtends rustig aan gedaan. 'S middags verzamelde de groep zich weer zo'n beetje en zijn we gaan fietsen door en rondom Luang Prabang. Joe was de guide hoewel er aan zijn reisorganisatie volgens ons wel het een en ander schorde.... 'S avonds wouden we de dag afsluiten door met zijn allen naar de sunset te gaan. Echter we waren een beetje besluiteloos. Gevolg: finaal gemist (die sunset). Met veel bombarie werd daarom maar de Lao-time ingeluid (Lao time betekent bierke tiid= beer Lao, halve liters seun). Daarna uit eten alwaar Julbert een ware cursus "met stokjes eten" kreeg. Na enig gehoon van de rest van de groep (inclusief Gerda) bleek Julbert  een natuurtalent. Daarna een kroegentochtje gedaan :).  Die nacht kreeg Gerda enorme buikpijn (ze kon wel weeën hebben). Toch maar proberen te slapen. Halverwege de nacht kreeg ook Julbert een beetje last waarna we gezellig solidair ziek lagen te zijn. Julbert was de volgende dag alweer opgeknapt maar Gerda kon nog niks binnenhouden. Even voor de duidelijkheid: de vorige nacht was de drank tot een minimum beperkt en deze buikpijn was dan ook niet van een kater. Later bleek dat het waarschijnlijk een bijwerking is geweest van de Malerone (malariapillen). We moesten een dagje extra blijven maar dit leverde als voordeel wel op dat twee meisjes, de eerder genoemde Jane uit Estland en haar vriendin Jessica uit Frankrijk, waar we al een tijd mee optrokken, besloten om een stuk met ons mee te fietsen. Zo gezegd zo gedaan.  De volgende dag hebben we een tweetal extra fietsen gehuurd en zijn we richting het noorden gefietst (het plan was om in drie dagen naar Nong Kiaow te fietsen en daarna terug te gaan met de bus). Gerda was alweer bijna topfit en we hadden er allemaal zin in. Die dag hebben we een goede 58 km gefietst totdat het begon te schemeren. We moesten echter nog een slaapplaats zien te regelen en in de verste verte was geen guesthouse te bekennen, dan maar vragen bij de lokale bevolking. Een gezin uit het dorp bleek zo aardig om ons onderdak te bieden. We mochten slapen bij hen in de woonkamer. Het was in 1 woord: bijzonder. Er was in het dorp 1 douche: die bleek naast "ons" huis te zijn en daar zijn we dan ook eerst maar even onder gaan staan (het was buiten en eigenlijk niet meer dan een koud water kraan). Je moest er wel op tijd bij zijn want het hele dorp stond in de rij. Na de lekkere (en vooral frisse douche: het is hier 's avonds "maar" een graad of 17) ging de familie voor ons koken, op het menu stond buffel met groentes en "sticky Rice"=plak rijst. Het koken werd nog gedaan boven een heus vuurtje en de groenten moesten gewassen worden onder dezelfde kraan waar wij zojuist onder gedoucht hadden (ze hadden geen stromend water en slechts beperkt elektriciteit maar wel een tv :p). 'S avonds bleek dat wij als "farang" (buitenlanders) een ware attractie waren: het hele dorp liep uit en het werd een gezellige avond (met hier en daar wat taal barrières maar met handen en voeten en een iPad met spelletjes voor de kinderen kom je een heel eind). De volgende dag bleek Jessica opgezwollen klieren te hebben bij haar keel..omdat je hier beter geen risico's kunt nemen zijn de meisjes meteen met de tuktuk terug gegaan naar Luang Prabang waar een ziekenhuis is. later bleek het een bacteriële infectie welke behandeld kon worden met anti biotica.  Nadat we de locals wat betaald hadden zijn wij, weer met z'n tweeën, doorgefietst naar Pak Mong (61km). De route was de mooiste die we tot nu toe gefietst hebben. Onderweg kwamen we voor het eerst echt medefietsers tegen en wat voor: een Hollander die vanuit Holland gefietst was (ja het hele eind), een Duits koppel op de route van München naar Singapore (met hen hebben we later nog veel gesproken) en, het kan nog gekker, zelfs een Zwitser die het hele eind gefietst was, let wel ZONDER versnellingen! Die avond zaten we met twee oudere echtparen (waaronder de Duitsers) in een guesthouse en hebben we samen gegeten.  Op zondag zijn we vanuit Pak Mong verder naar het noorden gefietst, naar Nong Khiao. Een easypeasy ritje van 31km met wederom prachtige uitzichten. Nong Khiao zelf bleek kleiner dan verwacht maar wel erg mooi. We besloten 's middags naar een dorpje verderop te lopen. Toen we in het dorpje kwamen bleek er een grot te zijn; deze kostte maar 2euro dus we besloten te gaan, een guide kreeg je niet wel een zaklamp. De grot was "just that way" dus daar gingen we. Echter na 20 minuten over een smal paadje dwars door de landbouw veldjes en beekjes nog steeds geen grot. Wel werden we het oerwoud in geleidt en werd het pad steeds lastiger (stijl en begroeid). Na nog eens tien minuten klauteren nog steeds geen grot hebben we maar besloten om terug te gaan: het was al half vier en we moesten nog 30min over het junglepad terug en daarna nog van het dorp naar her guesthouse (voor donker thuis zijn ivm muggen). Jammer, maar uiteindelijk toch wel weer een leuke tocht.  Vandaag 21 november zijn we van Nong Khiao weer terug naar Luang Prabang gegaan, met de bus. Een prive bus wel te verstaan. Hij was van een reisorganisatie en aangezien alle reizigers met de boot terug gingen, was hij leeg. Ideaal voor ons natuurlijk en we konden voor een schappelijk prijsje mee terug. Wel moesten we een kilometer voor Luang Prabang uitstappen omdat "the office" niet mocht zien dat ze ons hadden meegenomen. Het riekte naar een onderhands dealtje, prima voor ons uiteraard! Omdat we toch maar weer eens moesten pinnen, haalde Gerda 2 miljoen Kip uit de automaat. Dit komt neer op 200 euro dus het valt uiteindelijk mee. Helaas lijkt het geld wel erg op elkaar en is het grootste biljet 50.000 Kip. Een enorm pak met geld dus! Iedereen is hier miljonair, Niemand is arm. We hebben een heerlijke tijd!