Dag fans! Hier weer even een verhaaltje. Dinsdag 01 november hadden we een fietstocht van slechts 36km op het programma staan en omdat dat voor ons getrainde bealigen natuurlijk een eitje is besloten we 's ochtends eerst de hotsprings in Fang te bezoeken. Na ongeveer 10km kwamen we daar aan. Na een stevige onderhandeling wisten we de prijs (met studentenkorting) te halveren. Het park was "adembenemend" temeer ook omdat de hot springs naar rotte eieren stinken. Desondanks gaf de damp die van het 87 graden warme water afsloeg een sprookjesachtig "Lord of the Rings" effect. Na wat rondgelopen te hebben moesten we natuurlijk weer even op de foto met lokale thai. Nadat we in Fang onze was opgehaald hadden en hadden uitgecheckt zijn we onze reis vervolgt. Halverwege hebben we door middel van onze handen en voeten (ondersteunt met ons inmiddels aangeleerde woordjes thai en ons picturepointboekje) eten verkregen. Een unieke prestatie. Eenmaal aangekomen in Tha Ton waren we van plan de volgende dag de boot richting My Dream (bungalowpark) te pakken; helaas dacht Julbert zijn maag daar heeeel anders over. We hebben 's avonds nog wel even gegeten en daar troffen een lieve "gepensioneerde" vrouw. Ze was Nederlands en bleek al enkele jaren in Ta Thon te wonen. We werden uitgenodigd om de volgende dag bij haar thuis te komen kijken. De volgende dag bleek Julbert's situatie aanmerkelijk verslechterd te zijn (lees: de voedselvergiftigingsbacterie had het erg naar zijn zin in Julbert zijn maag, met Julbert zelf ging het wat slechter). Gerda is wel op de uitnodiging ingegaan en heeft zo even een kijkje in het huis kunnen nemen. Een prachtig groot huis met vooral een heel mooie tuin met allemaal exotische fruitbomen en struiken. De vrouw had twee thai in dienst die de tuin en het huis voor haar deden en ze gaf hen ook Engelse les. Gerda kon op die manier even leuk communiceren met deze twee "thaise" dames (die overigens van origine uit birma kwamen). Het werd gezellig theeleuten met passionfruit uit eigen tuin. Julbert lag al die tijd voor pampus op bed.  Aangezien de situatie van Julbert niet verbeterde de komende dagen (donderdag en vrijdag) zijn we in Ta Thon gebleven. Gerda heeft op de fiets nog een bezoekje gebracht aan de tempel hoog in de bergen (de bovenbeenspieren kregen flink te verduren). De tempel was overigens prachtig en ook het enorme witte boeddhabeeld midden in de bergen straalde ultieme rust uit.    Op zaterdag 5 november was Julbert weer in het land der levenden gearriveerd. Na afscheid te hebben genomen van de Nederlandse vrouw (en de rest van de mensen van het dorp die inmiddels allemaal wisten dat Julbert ziek was. Als Gerda over straat liep werd ze overspoelt met goedbedoelde adviezen) zijn we per boot richting My Dream gegaan (de fietsen uiteraard mee). My dream is als een droom we hadden een prachtige bungalow met uitzicht over de Mae Kok rivier en de groene heuvels tegenover ons. We besloten om de omgeving wat te verkennen doormiddel van een korte wandeling. Onderweg kwamen we een aantal militairen, compleet met geweer, tegen. Op de terugweg werden we "staande gehouden" na een korte aarzeling bleek ook dat de militairen mensen zijn. Ze wilden even met ons op de foto (heel normaal toch?). Ook wij vroegen of wij zelf ook een foto mochten maken, uiteraard mocht dit: zie foto's. Een geslaagde dag.   Op zondag 06 november zat Julbert sinds zijn teloorgang weer op zijn vetrouwde ros. We besloten een eind de heuvels door te fietsen en zagen daarbij verschillende leuke dorpjes. Verder hebben we ook een bezoek gebracht aan twee hotsprings. We konden in de tweede hotspring heerlijk zwemmen, ook deze ervaring hebben we meegepikt. Na ons heerlijke diner in het guesthouse liepen we onze (straalbezopen) gastheer tegen het lijf. Hij was op safari geweest en dat was hem erg goed bevallen, hij had een legervriendje meegenomen (die volgens ons al even bezopen was). Hij nodigde ons nog uit voor de "afterparty" maar dat hebben wij verstandig afgeslagen :P. Maandag 07 november was het weer eens een "fietsdag". De 27km naar Chiang Rai waren een goede opwarmer (met name voor de nu in slechte conditie verkerende Julbert). Onderweg kwamen we een Elephant Camp tegen en besloten we een ritje te gaan maken op een olifant. Hoewel het een beetje tegen onze principes is (zielug enzo) was het toch een geweldige ervaring. We waren achteraf heel blij dat we het gedaan hadden (al was de olifant in kwestie wel wat nukkig). 'S middags kwamen we in Chiang Rai. Julbert had zijn zinnen gezet op een ipad 2 (waarop wij dit verhaal nu typen!) dus dat moest er maar van komen. We zijn op de fiets gestapt en naar de "central plaza" gegaan. Bijkomend voordeel is dat de ipad hier 100 euro goedkoper is dan in Nederland! Het winkelcentrum was nogal luxe en daar hoort apple natuurlijk bij; het duurde dan ook niet lang voor we de ipad gelokaliseerd hadden. Om dit heugelijke feit te vieren zijn we daarna lekker luxe uit eten gegaan bij een restaurant met een hele grote gouden M .... :Phihi.  Dinsdag 08 november hadden we als ontbijt het allerheerlijkste (en enige) broodje kaas van heel Thailand.Een sensatie. Daarna zijn we weer op de fiets gestapt voor een 68km durende fietstocht naar Mea Chan. 'S middags hebben we een heel duur noodlesoepje gehad 0.50cent p.p.. Op het einde van de rit moesten we nog een stukje over de A2. Hier waren wegwerkzaamheden aan de gang en dat gaat net even wat anders in zijn werk dan in Nederland. Ten eerste is er niks afgezet en kunnen de wegwerkers zo van hun sokken gereden worden, daarnaast rijden de auto's gewoon over het net gestorte asfalt (zodat er meteen weer lekker sporen en bobbels in komen). Tot slot wordt de lunch, niet zoals bij ons genuttigd in een keet, maar gewoon op het brandende asfalt waar de auto's, het zand en de steentjes zo je rijst in kunnen vliegen. Een pracht gezicht. Het Rimchan resort waar we verbleven die nacht was schilderachtig en goedkoop: kijk daar houden wij van. Niet te vergeten: het had ook een zwembad! Dus die middag zwommen er een gevlekte dolfijn en een sierlijke potvis rond. O ja ' s avonds kwamen we erachter waarom het zo goedkoop was: de karaoke was geen symfonie om de nachtrust te bevorderen.  Woensdag hadden we weer een fietsdag. De bestemming was Mea Sai.  De 52km gingen ons gemakkelijk af merendeels omdat de route vlak was. Het went trouwens nooit dat mensen hier uit auto's hangen of omgekeerd op de scooter om uitgebreid naar ons te gaan zwaaien, ook al die enthousiaste kindertjes doen ons goed! Mea Sai is een bijzonder stadje omdat het middelpunt van de stad de grensovergang naar Myanmar is. Vanuit ons bungalowtje waar we nu slapen kunnen we de mensen in Myanmar horen praten. We kijken namelijk uit op Myanmar wat aan de andere kant van de rivier ligt, een bijzondere gedachte.  Wederom dank voor alle reacties, wij genieten daar erg van. We zien in de statistieken dat we al bijna meer hits hebben dan google ;)         Foto's volgen!